Hidden Stars

Kεφάλαιο 13

 "Πρέπει να κάνετε ησυχία μέχρι να μπούμε" είπε η Εύα στην Ίριδα και στον Γιώργο , που μάλλον δεν καταλαβαίνουν την φράση 'περπάτα όσο πιο άηχα μπορείς'.

Η ημέρα σήμερα είναι Κυριακή και είμαστε στο σπίτι του Νικόλα με μία τούρτα για να του κάνουμε έκπληξη για τα γενέθλιά του. Συνεννοηθήκαμε με την μαμά του να μας ανοίξει την πόρτα το πρωί πριν ξυπνήσει και τώρα προσπαθούμε να μην μας πάρει είδηση καθώς κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιό του.

"Ωραία, μισό να βάλω τα κεράκια" είπε η Αγγελική και τοποθέτησε τα κεράκια στην τούρτα που κρατούσε ο Πάνος. "Έτοιμα , πάμε" είπε και μαζευτήκαμε γύρω του για να μπούμε.

"Θα σβήσει τον αέρα;" ρώτησε η Αθηνά κάνοντάς μας να σταματήσουμε.

"Σωστά, φέρτε τον αναπτήρα" είπε ο Γιώργος γυρνώντας να μας κοιτάξει, μα κανείς δεν έκανε κίνηση, απλώς κοιτούσε ο ένας τον άλλον.

"Ξεχάσαμε τον αναπτήρα, έτσι;" ρώτησε η Αθηνά χτυπώντας το μέτωπό της χαλαρά.

"Μα το τελευταίο μήνυμα στην ομάδα ήταν συγκεκριμένα 'μην ξεχάσετε αναπτήρα', και όλοι το διαβάσαμε" δήλωσε η Αγγελική.

"Είναι πάντα ο αναπτήρας" ψιθύρισε απογοητευμένα η Εύα.

"Τέλος πάντων , πάω να ζητήσω έναν από την κυρία Λυδία, εσείς φροντίστε να κάνετε ησυχία" δήλωσα και ξεκίνησα προς την κουζίνα για να βρω την μαμά του Νικόλα.

"Γεια σου κορίτσι μου, τι λέει η έκπληξη του άρεσε;" με ρώτησε μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μυ στον χώρο γυρνώντας να με κοιτάξει.

"Γεια , εμ βασικά μόλις καταλάβαμε πως δεν έφερε κανείς αναπτήρα, μήπως μπορείτε να μου φέρετε έναν;" ρώτησα άβολα. Τώρα που το σκέφτομαι είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ την μαμά του Νικόλα , μιας και είναι μόλις η δεύτερη φορά που την βλέπω. Είναι πραγματικά όμορφη , ψηλή , αδύνατη , με μακριά καστανά μαλλιά και καστανά μάτια. Φαίνεται πιο νέα για την ηλικία της.

"Ναι , περίμενε μισό λεπτό." μου είπε ανοίγοντας ένα συρτάρι στον πάγκο.

"Ορίστε" μου είπε τείνοντας τον προς το μέρος μου.

"Ευχαριστώ" είπα παίρνοντάς τον και γύρισα να φύγω, μα η φωνή της με σταμάτησε.

"Μήπως έχουμε ξανασυναντηθεί;" με ρώτησε και γύρισα να την κοιτάξω με απορία.

"Εμ , σας είχα δει στον αγώνα την Πέμπτη αλλά δεν μιλήσαμε καθόλου"

"Είναι ίδια" ψιθύρισε στον εαυτό της σκανάροντας το πρόσωπό μου. Μάλλον αυτό δεν κατάλαβε πως το άκουσα.