Hidden Stars

Kεφάλαιο 9 (2)

 "Πού ήσασταν;" μας ρώτησε αυστηρά η μαμά μόλις μπήκαμε στο σπίτι.

"Α γύρισες;" την ρώτησα χαμογελώντας και έβγαλα τα παπούτσια μου.

"Μαμά" φώναξε ενθουσιασμένα η Μαρία τρέχοντας στην αγκαλιά της.

"Πήγαμε σε έναν φίλο μου, να πάρουμε την ομπρέλα της Μαρίας" της απάντησα στην ερώτηση καθώς έκατσα και εγώ δίπλα τους στον καναπέ.

"Ποιόν φίλο σου και τι δουλειά είχε η ομπρέλα της Μαρίας εκεί;" με ρώτησε με απορία.

"Όταν γυρνούσαμε από το σχολείο έβρεχε πολύ και προσφέρθηκε να μας φέρει με το αμάξι και την ξέχασε εκεί. Ε μένει κοντά οπότε πήγαμε να την πάρουμε τώρα που τελείωσε η βροχή. Αν ήξερα πως θα γυρίσεις νωρίς θα σε ενημέρωνα" της εξήγησα και ξάπλωσα πίσω τον κορμό μου ενώ ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι του καναπέ.

"Κοντά; Πού μένει;" με ρώτησε γεμάτη περιέργεια καθώς χάιδευε τα μαλλιά την Μαρίας που φάνηκε να αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της.

"Στο τέλος το δρόμου" της απάντησα αδιάφορα.

"Περίμενε μισό λεπτό. Δεν εννοείς το άσπρο σπίτι με το νούμερο 27 έτσι;" με ρώτησε αγχωμένα;

"Εμ ναι αυτό εννοώ" της είπα κοιτώντας την περίεργα. "Μαμά όλα καλά;" την ρώτησα καθώς είδα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της να σκληραίνουν.

"Ναι . Πάω να βάλω την μικρή για ύπνο και επιστρέφω." μου είπε καθώς σηκωνόταν και έγνεψα καταφατικά.

Μα τι έπαθε; Τι περίεργο είχε το σπίτι;

Βολεύομαι καλύτερο στον καναπέ και την περιμένω ώστε να μου πει.

Είμαι σίγουρη πως θα το κάνει , αυτή είναι που μου έμαθε να μην ψεύδομαι με τις πράξεις της. 

Γενικά όμως δεν μιλάμε και πολύ μόνο τα βασικά επειδή δεν τους βλέπουμε συχνά. Αν και η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία λείπουν περισσότερες ώρες από το σπίτι.

Τις σκέψεις μου διέκοψε η παρουσία την μαμάς μου στον χώρο και συγκεκριμένα στην θέση δίπλα μου στον καναπέ.

"Μαμά γιατί αντέδρασες έτσι όταν σου είπα το σπίτι;" την ρώτησα απευθείας μιας και θέλω να μπαίνω κατευθείαν στο θέμα χωρίς μισόλογα.

"Λοιπόν, η αλήθεια είναι πως έχω μια ιστορία με την κυρία του σπιτιού. Την Λυδία." μου απάντησε ήρεμα με μία πίκρα στην φωνή της.