Hidden Stars

Κεφάλαιο 3

Τ Ρ Ι Τ Ο Π Ρ Ό Σ Ω Π Η Α Φ Ή Γ Η Σ Η

Η πρώτη μέρα του σχολείου έφτασε στο τέλος της μετά από λίγες ώρες της μοιραίας συνάντησης. Η Αφροδίτη μετά από αρκετή σκέψη κατέληξε πως πρέπει να μείνει μακριά του . "Όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο" έλεγε συνεχώς στον εαυτό της . Και έτσι μια βδομάδα τώρα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μην έρχονται σε οποιαδήποτε επαφή είτε αυτή είναι σωματική είτε ακόμα και οπτική. Είναι κάπως ,παραπάνω δύσκολο από ότι περίμενε , μιας και τώρα κάθονται πολύ κοντά στην τάξη , μα τα καταφέρνει περίφημα, μέχρι τώρα.

Από την άλλη ο Νικόλας αισθάνεται μια περίεργη έλξη την οποία δεν μπορεί να ελέγξει . Μισεί τις καλημέρες , τις θεωρεί ανούσιες , μα ήθελε την δική της ; Ο ίδιος θεωρεί πως απλώς λόγω του ότι είναι μια αντικειμενικά πανέμορφη κοπέλα , τον ελκύει , όπως όλες . Σωστά;

Έχει καταλάβει πως κάτι συμβαίνει από μεριά της , αφού δεν τον χαιρετάει και προφανώς θεωρεί πως δεν γίνεται αντιληπτή η παρουσία της κάθε πρωί στην πόρτα της, περιμένοντας τον , να φύγει ώστε να ξεκινήσει.

Ν Ι Κ Ό Λ Α Σ

Τα μάτια μου ανοίγουν από τις ακτίνες του ήλιου που εισχωρούν από την λεπτή , γκρι κουρτίνα του δωματίου μου. Μισώ τα πρωινά .

Απλώνω το αριστερό μου χέρι για να πιάσω το κινητό μου που βρίσκεται στο μικρό , ξύλινο, κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι μου , ώστε να δω την ώρα . Η φωτεινότητα του κινητού μου ερεθίζει τα μάτια μου αναγκάζοντας με να τα μισοκλείσω και να την χαμηλώσω .

7:50

Πάλι θα αργήσω πρώτη ώρα , όποτε σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και πάω γρήγορα στο μπάνιο για να κάνω τα απαραίτητα.

Αφού τελειώσω κατευθύνομαι ξανά στο δωμάτιό για να ντυθώ . Βάζω γρήγορα μια γκρι φόρμα και ένα μαύρο φούτερ μιας και ήταν τα πρώτα που βρήκα , παίρνω την τσάντα μου και σχεδόν τρέχοντας κατεβαίνω στο σαλόνι για να βάλω τα παπούτσια μου , ώστε να φύγω. Η μαμά μου στην κουζίνα , κλασικά, μαγειρεύει και αφού την χαιρετήσω βγαίνω με γοργό βήμα από το σπίτι μου και ξεκινάω τον δρόμο μου για το σχολείο .

Από μακριά μπορώ να διακρίνω την μορφή της να περπατάει με σκυμμένο το κεφάλι ενώ τα καστανά μαλλιά της έρχονται προς τα πίσω λόγω του αέρα με αποτέλεσμα να αφήνουν το πρόσωπό της 'ακάλυπτο' . Γυρνάω μπροστά και πάλι ενώ περιμένω να την δω να με προσπερνάει , και το κάνει , και πάλι δεν χαιρέτησε . Εδώ και μία εβδομάδα το ίδιο πράγμα . Όχι ότι με νοιάζει ή κάτι απλώς με πειράζει το γεγονός ότι είναι η μοναδική κοπέλα που δεν μου μιλάει όταν με βλέπει. Μα τόσο αδιάφορος; Και το χειρότερο είναι πως αυτό γινόταν από πάντα και δεν ξέρω τον λόγο που με πειράζει αυτό. Πφφ από πότε σκέφτομαι εγώ τόσο πολύ;