Hidden Stars

κεφάλαιο 20

  "Σίγουρα δεν θες να μείνεις λίγο ακόμα; Μπορούμε να δούμε ακόμα καμία ταινία και-" ξεκίνησε η Αθηνά , μα η Αγγελική από το ύφος της φαίνεται να απορρίψει και αυτή την πρόταση.

"Όχι είναι εντάξει, θέλω λίγο ύπνο εξάλλου. Α και δεν νομίζω να έρθω αύριο σχολείο, δεν αισθάνομαι πολύ καλά" μας είπε έχοντας ένα μικρό χαμόγελο , το οποίο θα με ανακούφιζε αν δεν ήξερα πως είναι ψεύτικο. Δεν την κατηγορώ τέσσερα χρόνια ήταν αυτά και όλοι τους έβλεπαν σαν το 'χρυσό ζευγάρι' που θα καταλήξει παντρεμένο με τρία παιδιά.

"Εντάξει, είσαι σίγουρη πως δεν θες να σε γυρίσουμε εμείς;" την ρώτησε η Εύα και αυτή κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

"Όχι, έτσι και αλλιώς πήρα ήδη τηλέφωνο" είπε καθώς έβαζε τα παπούτσια της. "Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όμως, αλήθεια με βοηθήσατε πολύ'' μας είπε αφού σηκώθηκε στο ύψος της και πήγαμε για μια τελευταία αγκαλιά πριν φύγει. Αφού μας αγκάλιασε έναν έναν και ακούσαμε το αυτοκίνητο της μαμάς της να σταματάει μπροστά από το σπίτι της Αθηνάς, άνοιξε την πόρτα και έφυγε για την πορεία της προς μια από τις δυσκολότερες νύχτες της μέχρι τώρα. Είμαι σίγουρη πως θα της είναι δύσκολο , δεν την κατακρίνω, ξέρω πως είναι να παλεύεις με τις αναμνήσεις. Άνιση μάχη, αυτές χιλιάδες και εσύ ένας.

"Τον μισώ τόσο πολύ αυτή την στιγμή'' δήλωσε η Εύα κλείνοντας την πόρτα. "Τον είχα προειδοποιήσει πως αν την πληγώσει θα έχει να κάνει μαζί μου, δεν θα το αφήσω έτσι." συνέχισε ενώ έκατσε με νεύρα στον καναπέ και ακολουθήσαμε όλοι το παράδειγμα.

"Το ότι μένει αλλού δεν το κάνει ευκολότερο , μα ούτε και απίθανο." είπε ο Νικόλας σταυρώνοντας τα χέρια του στο στέρνο του.

"Έχω μια ιδέα..." είπε ο Γιώργος σηκώνοντας το χέρι του δειλά.

"Τι ιδέα;" ρώτησε φοβισμένα η Ίριδα.

"Αρχικά πρέπει να πούμε στους γονείς μας πως θα κοιμηθούμε όλοι εδώ." είπε αποφασιστικά και κάναμε όλοι αυτό που είπε. Η Ίριδα χρειάστηκε λίγη παραπάνω ώρα για να τους πείσει να μείνει , αλλά εντέλει όλοι συμφώνησαν. Εγώ χρειάστηκε να στείλω ένα απλό ενημερωτικό μήνυμα , το οποίο δεν είδαν ακόμα.

"Είμαστε έτοιμοι" δήλωσα καθώς πείσαμε και τους τελευταίους γονείς.

[...]

"Δεν είμαστε έτοιμοι" δήλωσα τρομοκρατημένα κοιτώντας την νεκροφόρα μπροστά μου.

"Έλα δεν είναι κάτι" μου είπε η Στεφανία , μα τα χέρια της Ίριδας που τυλίχτηκαν σφικτά γύρω από το μπράτσο μου, μου έλεγαν το αντίθετο.