Inna historia huncwotów w hogwarcie . Nowe postacie. 📚Nowe zdolności📚.❤️ Nowe miłości❤️. Nowe problemy. Koszmary z przeszłości i wspomnienia pragnące zapomnienia.
Nie patrzcie na rok kiedy się dzieje ta opowieść, bo to nie ma znaczenia. Będą różne...
Po tych słowach rzuciłam w niego jakąś piłeczką, a że jest nawet wysportowany to złapał piłeczkę bez problemu po czym uśmiechnął się do mnie. Jako dzisiejszy strój wybrałam to:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
I na to obowiązkową pelerynę Slytherinu:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Idziecie?- spytałam przyjaciół
-Ja już jestem gotowy - powiedział Regulus który siedział na łóżku czytając coś
-Chwilaaaaaa-przeciągnął ostatnią literę wychodząc z łazienki bez koszulki
-Szybko-powiedziałam lekko tupiąc nogą- bierz tą zieloną bluzę z Metalicą.
-Dobry wybór-odrzekł wychodząc za nami z pokoju w biegu ubierając bluzę
-No popraw jeszcze włosy- powiedziałam do królewny. Gdy byliśmy już na korytarzu.
-i tak wyglądam olśniewająco- wyszczerzył się do mnie, próbując poprawić włosy
-choć tu- powiedziałam do niego- zajmijcie nam miejsce w WS- odrzekłam do Regulusa i Theodora, na co oni kiwneli głową na zgodę i poszli w kierunku naszego śniadania.
Zaczełam poprawiać mu włosy , Theo cały czas się na mnie patrzył wyczekując jakiegoś zdania czy opowieści.
-No co?- nie wytrzymałam
-O co chodzi?- spytał zaniepokojony
- nic po prostu jak zawsze się nie uczesałeś
-Wiesz że nie o to chodzi.
- Nic się nie dzieje
-Anne?
-Nic
-Anne?
- No dobra...... dzisiaj mija 10 lat od..- spojrzałam na niego smutnym wzrokiem- no wiesz
-Ojj Anne- powiedział patrząc mnie także smutnym wzrokiem- choć tu- i wyciągnął do mnie ręce.
Rozglądnęłam się po korytarzu by nikt nie widziało mojej słabości.
-Nikt nie zobaczy-powiedział wiedząc o co mi chodzi
Przytuliłam się mocno do psiapsiółki, Theo głaskał mnie po plecach. Nie płakałam, ja nigdy nie płacze. Odkleiłam się szybko od przyjaciela, poprawiłam ciuchy i poklepałam sobie po policzkach by założyć moją maskę obojętności.
-Anne nic się nie stanie jeśli pokarzesz emocje- odrzekł
-Wiem, wiem-powiedziałam z wyraźną kpiną
-Anne proszę cię.
-Nie Mattheo-powiedziałam z powagą- emocje to oznaka słabości i beznadziejności , tylko niszczy człowieka.
-Anne- powiedział i złapał mnie za ramiona, a że był wyższy musiałam podnieść głowę do góry by popatrzyć mu w oczy- Jesteśmy w Hogwarcie ,tu nikt ci nic nie zrobi.
-Chodźmy na śniadanie- strzepnęłam jego ręce i odsunęłam się od niego- ktoś nas obserwuje- powiedziałam rozglądając się lecz nikogo nie zauważyłam ale czułam wzrok. Chyba że peleryna niewidka. Czytałam o niej. Rodzina czystokrwista. Jaka?.... jaka?... Pa...Patton? Nie Po....Po.. Potter. Tak Potter. Ale James by mnie nie śledził chyba że z polecenia Blacka. Czyli Black nas obserwuje. Mam go. Popatrzyłam się prosto na niego. Przede mną się nie schowasz.
-Nikogo tu nie ma, pewnie czujesz wzrok kogoś z obrazów- machnął ręką- Chodźmy- pokierwał się do WS
-Chodźmy- powiedziałam i ruszyłam na przyjacielem.
Syriusz
Wróciłem po chwili do Hogwartu wstąpiłem do pokoju by się szybko wykąpać i przebrać. Napisałem jeszcze w pośpiechu karteczkę rogaczowi że pożyczam pelerynę niewidkę. Ponieważ jeszcze zamierzałem złapać piękność Hogwartu. Założyłem pelerynę i pobiegłem w stronę lochów w mając nadzieje że spotkam ją po drodze.
Na szczęście spotkałem ją w jednym z korytarzy z Riddlem. Trzymał ją za ramiona patrząc jej prosto w oczy. Za blisko. Za blisko on jest. Poczułem jakieś zakucie przy sercu. Czy to zazdrość? Nie, na pewno. Chyba że.....
KURWA. JESTEM ZAZDROSNY. kurwa.
Dobra wracając, oni są za blisko.
-Jesteśmy w Hogwarcie, tu nikt ci nic nie zrobi- powiedział syn Sami-Wiecie-Kogo
Czekaj tutaj jej nikt nic nie zrobi. Czyli poza Hogwartem coś jej grozi. Może stąd ma tą ranę. Coś jej grozi. Biedactwo moje (bez sarkazmu tylko z smutkiem)
-Chodźmy na śniadanie- powiedziała i odsunęła się niego. I bardzo dobrze. - ktoś nas obserwuje - odrzekła i rozglądnęła się po korytarzu.
Też się rozglądnąłem bo przecież mnie nie zauważyła. Mam pelerynę niewidkę. To nie możliwe. Chyba jednak. Patrzyła prosto na mnie. Jak? Prosto na mnie. Szlak.
-Nikogo tu nie ma, pewnie czujesz wzrok kogoś z obrazów- machnął ręką- chodźmy.
-chodźmy- powtórzyła za nim i tylko uśmiechnęła się chytrze do mnie i poszła za przyjacielem
Nie powiem boje się o swoje życie. Ale też jestem głodny. Pokierowałem się za tamtą dwójką.
