Her Unwanted Love (Salvador Series #1)

Prologue

PROLOGUE

"There's more than what the eye can see, the heart can love, and the brain can understand."

― Louise Philippe Dulay

***

"Hindi ko mawari kung paano kita nagawang mahalin noon!"

Sigaw niya at umigting ang kaniyang panga. Inisang dakot lamang niya ang aking buhok at tinayo ako mula sa pagkakasalampak sa dulo ng kaniyang kama. Hindi ko mapigilan ang impit na pagsigaw dahil sa sakit na nararamdaman sa aking anit at puso. Hindi ako makahinga. It was like I'm slowly dying.

"You're a wh0re!"

Hinayaan ko siyang itapon ako sa ibabaw ng kaniyang kama at daganan. Sumakit ang aking likod sa pagkakatama sa isang matigas na bagay sa ilalim ng duvet.

"Aww!"

Mariin kong pinikit ang aking mga mata at mabilis ang aking paghahabol ng hininga. Mamamatay na ba ako? 'Wag naman sana ...

"You're slacking off, b1tch! I thought you want this?"

Dumilat ako at nasilaw sa liwanag na hatid ng puting ilaw sa kisame. Tumingin ako sa lalaking nasa harapan ko at hindi napigilang sambitin ang kaniyang pangalan.

"K-Keaton ..."

"Suck! Suck, Raine!"

Maluha-luha kong tinanggap ang pagkakapasok ng kanya sa'king bibig. God, why am I even doing this? Why is he even doing this?

"G-God! C'mon, Raine! D-Deeper!"

Hinawakan niya ang aking ulo at tinulak palalim ang kanya sa'king bibig. Hindi ko man maatim ay ginawa ko. Dahil sunud-sunuran ako. Dahil mahal ko siya.

Mas lalong sumikip ang aking dibdib at nahirapan akong huminga. Naramdaman ko ang pawis sa'king noo na tumulo sa'king mga mata at humalo sa'king umaagos na luha.

"Faster, b1tch!"

Pinagbutihan ko ang ginagawa para mapasaya siya.

"Y-Yeah! Ugh, t-that! L-Like that! D-Damn, R-Raine!"

Habol-habol ko ang hininga at dumidilim ang aking paningin.

"I-I'm com-coming, R-Raine!"

I'm sorry. I'm coming, too. I think I'm coming to my deathbed. I feel like dying. I want to die.

Nagising ako nang naramdamang may umangat sa aking katawan at nilagyan ako ng damit. Dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata. Thinking twice if I'm still alive, dreaming or watching my physical self. And guess what? I'm still alive ... unfortunately.

"How are you?"

Matigas ang kaniyang boses at inayos ang pagkakakumot sa akin.

"I'm good. Akala ko mamamatay na a-ako."

"Hindi ka pa mamamatay. You're a filthy b1tchy girl, right?"

Marahan akong tumango at pekeng ngumisi sa kanya. I was trying to suppress the hurt in my face pero hindi ko malaman kung ano ang naging itsura ko. Parang may tinarak na punyal doon, hindi, punyal is an understatement.

Maliit lamang iyon sa sakit na naramdaman ko. Itak siguro tanggap pa o espada.

"Sabi ng doctor, it was your asthma. I thought wala na 'yan?"

"Akala ko 'rin. Pero I think hindi naman ako ganoon kasama talaga dahil may sakit naman ako. Ibig sabihin, mamamatay rin ako any minute."

"Stop getting my sympathy. Walang epekto."

"I am not."

Nanatiling walang ekspresyon ang kaniyang mukha. I pursed my lips tightly para itago ang paghikbi habang dahan-dahang kumawala sa'king mga mata ang sakit sa kanyang sinabi. Tumalikod ito sa akin at tumigil bago humawak sa pihitan ng pinto.

"Clean your mess. Clean everything in my pad. You may leave after. Doon ka na magpahinga sa inyo, may dadalhin akong babae dito mamaya. Baka makita ka pa."

Agad siyang lumabas at as if on cue ay humagulgol ako at dumapa sa kanyang kama. He's manly scent was lingering on my nose. The scent of the man I used to love. No, the man I still love.

Kung papatayin ako ng Diyos dahil sa sobrang pagmamahal ko sa kaniya, maybe, just maybe, I'll not regret anything. Because I was still able to show him I still love him. I greatly love him after all these years. Hindi ako mapapagod. Kakayanin ko. Kahit gaano kasakit, titiisin ko. Kahit gaano nakakamatay, I'll hang onto my last breath.

Mabilis akong nagbihis sa damit na suot ko kagabi. Kahit may punit ang aking blouse ay sinuot ko pa rin ito at pinatungan na lamang sa nahalungkat kong jacket ni Keaton. Kumuha rin ako ng boxers nya dahil nasira niya ang aking panty kagabi. Kumirot ang aking puso sa pag-alala sa nangyari kagabi.

He was furiously mad. No words can express kung gaano siya kagalit sa akin kagabi. Sa akin niya ibinunton lahat ng pagka-badtrip niya sa buong araw.

Tumingin ako sa salamin at sinuklay ang aking mahabang buhok. May pasa ang gilid ng aking tenga kaya nilugay ko ang aking buhok upang pagtakpan ito. Hindi ito pwedeng makita ng aking mga magulang. Ayokong malaman nila.

They've known Keaton and his family since we were kids.

Change is the constant thing in this world, damn right. Hindi dahil mahal niya ako noon, mahal niya pa rin ako hanggang ngayon. Hindi dahil mabait siya noon, mabait pa rin siya hanggang ngayon. Pain changes a person, I can say.

But how about me? How many times have Keaton inflicted pain on me? I lost count but still, I stayed. I didn't change and still love him.

Lumabas ako sa kaniyang sala at kinuha ang aking bag.

Pinasadahan ko ng tingin ang cabinet niya, wala roon ang aming picture noong kami pa lamang. Lumapit ako sa cabinet bumukas sa ilang kaha. Hindi ko makita ang picture namin. Kahit iyon lang, kahit iyon nalang. Yumuko ako at sinilip ang ilalim ng cabinet.

Naroon ang picture pero basag na ang frame sa gitna. Parang pilit na hinihiwalay kami mula sa pagyakap sa isa't-isa.

Humagulgol muli ako habang humahaplos sa nakangiting mukha ni Keaton sa picture.

He looked gentle here. He looked like the boy I loved when I was five. He looked like the guy I said yes to when I was eighteen. He looked like the man I gave my all when I was twenty-one. But still, he looked like the man I will love 'til I'm seventy. And will still be the man I'll love 'til forever.