Daring Woman ; 2yeon ✔

Final 2

"Bugün ilk ve son kez her şeye bir açıklık getirmek ister misin, Lavanta'm?"

Lavanta olanları anlayamıyordu, Jeongyeon cidden lavanta yemiş olamazdı değil mi? Kokusu bile Lavanta'nın burnunu yakıyor, Jeongyeon'un canının nasıl yandığını düşünemiyordu. Sadece kusmasını istiyordu, bu bir şaka olmalıydı. Jeongyeon ölemezdi, ona özgürlüğünü veren kadını öylece kaybedemezdi!

"Jeongyeon bunu yapmış olamazsın! Ben sensiz yaşayamam!"

Jeongyeon nazik bir gülümsemeyle Lavanta'nın masanın üzerindeki elini tutmuş ve hiçbir şey olmamış gibi gülümsemişti ona. Usulca kaldırdığı eline bir öpücük kondurmuştu. Kaderine teslim olmuş gibi rahatlatmaya çalışıyordu onu da.

"Sen gelmeden önce benim dünyamda sadece Chaeyoung vardı. Sabah akşam çalışırdım ama biliyor musun her gün daha da mutlu oluyordum onu umutlu görünce. Bir gün eve geldiğimde Chaeyoung'u evde göremedim, telefonumuz da yoktu ki arayayım. Bekledim bekledim gelmedi ben de tüm şehri gezdim. Biraz kargaşa ardından bir ailenin onu sosyal hizmetler aracılığıyla evlat edindiğini öğrendim. Arada eve geliyorlardı ama onun legal koruyucusu olarak hiçbir şeyden haberim yoktu. Kardeşimi zengin insanlar benden çaldı... O gece kapılarını o kadar çok yumrukladım ki ellerimi hissetmiyordum bile. Sonra polis geldi ve beni karakola götürdü, yargılanmadan tutuklanacağım sandım.

Beni tutuklanmadan kurtaran bir kız geldi gözaltına. Gece gece beni hemen çıkarttı, sorularıma cevap da vermedi. Bana söz verdi kardeşimi göstereceğine, karşılığında onunla çıkmamı istedi. Tereddüt bile etmedim, kabul ettim çünkü bu kız o ailenin genç kızıydı. Sabah dediği gibi Chaeyoung'u yeniden görmüştüm ama ona ilaçlarını vermemişlerdi. Bu zengin aile onu basında kendilerini 'yardımsever' göstermek için kullanmışlardı, küçük kardeşimi..."

Jennie daha fazla dayanamayıp Jeongyeon'u iki yakasından tutup ayağa kaldırmıştı. Onun bu hareketini beklercesine Lavanta'nın başındaki hariç tüm korumalar çıkmıştı odadan.

"Peki beni düşündün mü Jeongyeon?! Senin sevgin için sana her şeyi verdim! Sana ilk telefonunu, lüks kıyafetleri, o bir kere bile kullanmadığın kredi kartını... ve kendimi verdim. Sense bir gün bile beni sevmedin! Sana aylarını ayıran benim yerime bu kadını sevdin!"

Jennie gözyaşlarını durduramamış, ellerini Jeongyeon'un yakasından ayırmadan ağlamıştı. Elleri onu boğar değil de okşarcasına tutuyordu şimdi yakasında. Eskisi gibi hissettirmişti bir an da olsa, bir an da olsa güvende akıtmıştı gözyaşlarını Jennie. Elleriyle parçaladığı güvenine tutunuyordu teslim olmuşçasına.

"Sen beni elde etmek için sana bile ait olmayan bir şeyi kullandın, yani parayı. Emek bile vermedin ve bunun adına aşk dedin. Bu aşk olsaydı, sen beni incitmek istemezdin bile... ama şimdi Jennie, sayende ölüyorum."

Jeongyeon daha fazla dayanamayıp öksürmeye başlamıştı. Öksürükler yerini uğultuya bırakmış ve sonunda Jeongyeon kan kusmaya başlamıştı. Lavanta çığlıklarla Jeongyeon'a doğru koşmuştu başındaki silahı görmezden gelircesine. Dizleri üzerine düşen Lavanta'nın eline bulaşan kanla gözleri kararmış, Jeongyeon'a ulaşamadan olduğu yere yığılmıştı. Eli kalbinde duran Jeongyeon, onu görünce içindeki son gücü de ne için kullanacağına emin olmuştu. Başındaki korumanın cebinden aldığı silahla birkaç dakika önce Lavanta'nın başında duran korumaya iki el ateş etmişti. Silahı Jennie'ye çevirdiğinde Jennie tepki bile vermeden geriye doğru adımlamaya başlamıştı.

"Sayende her şeyimi kaybettim, sen de öyle. Bizim kaderlerimiz aynı deftere yazılmış Jennie, öyle de noktayı koyacağız."

Jennie çığlıklar atarak kaçmaya başlamıştı, Jeongyeon gözleri bulanıklaşırken ıskalamama umuduyla art arda ateş etmeye başlamıştı. Duyduğu yere yığılışla kolunu serbest bırakmıştı. Birkaç adım ilerisinde duran Lavanta'ya çevirmişti gözlerini, hâlâ nefes aldığını görünce hayata yeniden tutunmuş gibi derin bir nefes vermişti. Onun narin kalbinin yorulacağını tahmin etmişti Jeongyeon. Yine de onu korumuştu, her şey bitmişti artık. Lavanta tamamen özgürdü her şeye ve herkese rağmen.

Bilinci kapanmak üzereyken bedeninin sarsıldığını hissetmişti ve gözlerini açmıştı Jeongyeon. Karşısında gözyaşları içinde ağlayıp ona sarılan kadın, en yakın arkadaşı Jihyo'dan başkası değildi. Jihyo'nun bugün ya da yarın doğumda olması gerekiyordu. Jeongyeon unutmamıştı, onun güzel anlarını mahvettiği için kötü hissetmişti. Özür dilese de artık bir faydası olur muydu birkaç dakikalık ömründe?

"Dayan Jeongyeon ambulans burada olacak az daha sık dişini!"

Onun çırpınışının faydasız olduğunu biliyordu Jeongyeon. Sonunda mutluluğu bulan arkadaşını böyle üzmeye hakkı yoktu, en azından Yoongi'nin ona iyi bakacağından emindi. Birbirlerini bulmuşlardır ve çocukları ile beraber olacaklardı yakında. Jeongyeon'un Lavanta ile kurduğu hayalleri gerçekleştirmişlerdi, artık içi rahattı Jeongyeon'un.

"Reenkarnasyona inanır mısın Jihyo?"

Jihyo'nun gözyaşları Jeongyeon'un yüzünü ıslatırken Jeongyeon, Jihyo'nun uyuşmuş bedenini sardığını hissedebiliyordu. Birkaç dakika sonra içi boş bir kılıftan farksız olacak bedeni kaçacakmışçasına tutuyordu Jihyo.

"Evet..."

"Yeniden doğduğumda yine arkadaşın olmak istiyorum... ve Lavanta'yı hiç tanımamak. Karanlık bir kış ayazına mahkum kalbime bahar getiren bu kadına bunları yaşatmak... Bencil ruhumun yanacağına eminim ama bedenimi yakmayın olur mu?.."

Jihyo'nun ağlayarak kafa salladığını gören Jeongyeon huzurla gözlerini kapatmıştı. Artık endişeleneceği bir şey yoktu. Lavanta'nın hayatından çıkmıştı hiç var olmamışçasına bir sonla, yine ondan uzakta. Yine de biliyordu ki Lavanta'nın kalbinde yaşamaya devam edecekti çünkü onların aşkı ölümcüldü ve her zaman ölümün eşiğinde kalacaktı...

_____________________________

Ne kitaptı be! Yazması fena uzun sürdü bu yüzden çok bağlandım. Yine de böyle bir son seçmek biraz acımasızdı farkındayım ama tüm karakterlerle empati yapabilmenizi istedim. Extra bölümler atacağım sanırım 1000 okunma olunca atabilirim galiba. Bulduğum ilk fırsatta da tüm kitabı düzenleyeceğim.

Buraya kadar gelen, kitabı yakından takip edip okuyan herkese teşekkür ederim ve hatalarımı affedin lütfen. Başka kitaplarda görüşmek üzere!