The Last Flower (ZOMBIE apocalypse)

Chapter 27 The Search

-Bron's POV-

PROLOGUE

I weakly opened my eyes

What's that smell?

Rotten bodies and bloody zombies..

Right... I have to save her.

I tried to sit up.

My body's really drained. I thought I was dead.

I grabbed my sword and it's stained with blood; Dark green zombie blood.

Hannahh, you're all that I have now. Where are you?

Completely devastated; That's how I see the world now.

Nature itself has given up. You can smell death in the air.

My sister..

She's here lying right next to me. My mother's wretched body beside her.

How long have I been sleeping? I think I might only have 12 hours left since Hannah gave me the serum. There's no more time to waste.

I tried standing up just as the sun started rising.

I have to save her!

I dragged my sword with me running like a mad man through the burned corn fields.

Hannah.. I'm coming for you.

---

Nakatayo si Bron habang nakatingin sa overview nga kanilang bayan. Everything looks sad and empty. Parang ghost town. Mga zombies lang ang nakikita niya. Lumingon ulit siya sa kinaruruonan niya. Naalala niya si Amelia, ang sweet niyang kapatid. Ang kanyang ina na madalang lang sa bahay nila pero he still felt deeply sorry.

Huminga na siya ng malalim at tumakb na patungog bayan.

I will find you, Hannah!

The sun just rose at ilang oras nalang kaya ang naiiwan bago pa mawala na ng bisa ang serum.. He can't say the exact time, pero alam niyang konteng konte nalang ito. Hahanapin niya si Hannah bago pa man tuluyan na siyang maging zombie. He remebered Hannah kissing his lips. He still hear her say.. 'Find me..'

Pag dating niya ng bayad, iilang zombies pa ang nakalaban niya. It seemed normal to him now.. He has nothing to lose but time.
Disidido siyang mahanap si Hannah kahit na sa laki ng bayan na ito.

Habang naglalakad si Bron, napapansin niyang sa gilid ng mga building tumatambay ang mga zombies, nag tatago, habang kumakain. Sa ngayon, mga hayop ang kinakain nila, mga pusa, aso at iba pang livestocks. Yung iba naman kumakain na ng mga kapwa zombies na nanghihina na at wala nang kalaban laban.

Hindi nila napapansin si Bron habang dumadaan ito. Mahina na sila, kaya mahina na rin ang senses nila. May ibang zombies namang pagala gala sa streets. Ang mga nanghihinang zombies ay maingay na para bang mga bakang iniihaw. Ganito ba ang epekto kabang wala na silang makain?

May mga wild zombies pa rin naman na biglaang umaatake kay Bron, pero walang kahirap hirap namang tinapos niya ang mga ito.
Hindi na niya ginalaw ang mga zombies na hindi umaatake sa kanya. May nakikita rin siyang mga zombies na naka higa na sa kung saan-saan. Their dying all by themselves.

'This is a good thing right? They're not immortal. They will die from hunger.' Naisip ni Bron.

Patuloy parin sa pag lakad si Bron(w/ precautions). Bigla naman nyang naalala yung kwento ni Erick na magkalapit lang ang bahay nina Hannah sa bahay nila, siguro mga few blocks away lang. Kaya Bron didn't hesitate. Tumakbo na siya patungo sa bahay nina Erick.

It took about 40 minutes running patungo sa bahay nina Erick. He's surprised dahil sa daan patungo sa kanila, wala siyang namataang maaring maging bahay nina Hannah. Halos libutin na niya ang buong compound nila, wala talaga.

Nakikita ni Bron, halos lahat ng bahay sira. Tska, nag taka na rin siya kung bakit sa tagal na pag lalakad niya, hindi pa siya nakaka encounter ng malakas na zombies like before.

Sa ngayon sa sobrang init ng tirik ng araw, parang nahihilo na si Bron. Tuyong tuyo na ang kanyang bibig. He should've brought water from the river. Putlang putla na siya at nanghihina. Napahawak si Bron sa ulo niya.

Time is up??

Bigla siyang natumba, at nabitawan ang sword na tumilapon. His sight is starting to blur again.

'Wala na ba akong oras na natitira? Hindi maari. Hindi ako papayag na ganito nalang..'
His body felt stiff na tila hindi na kakayanin ng buong katawan na tumakbo pa.

Dahan dahang napapapikit mata si Bron,
ng biglang..............

ARGGHHHHRHRHHHRRgRRRg!!!!!

May biglang tumalon, sinakyan siya and grabbed his neck. Napa dilat si Bron, and to his surprise,
A stronger zombie.

Akmang kakainin na ng zombie si Bron, dahil nakahiga lamang si Bron at nasa ibabaw niya ang nag lalaway na zombie. Tumutulo pa sa mukha ni Bron ang nakakadiring laway nito.
Pinipigilan ni Bron sa kaliwang kamay ang zombie, habang naghahanap ng pwedeng ilaban ang kanang kamay niya. Hindi abot ni Bron ang sword na tumilapon.

A stone as big as his fist ang nakuha niya. At pinokpok niya ang mukha ng zombie gamit ito. Ang mga kamay ng zombie ay kumawala sa leeg ni Bron at napa atras ito.

Biglang nanumbalik ang lakas ni Bron. Andrenaline nlang ang makaka buhay sa kanya. Tumayo siya at agad kinuha ang kanyang espada. The zombie was about to attack pero agad na niya itong sinaksak sa dibdib. Tumagos ang espada sa katawan ng zombie at medyo nahirapan pa siyang hilain ito dahil nga hindi na siya malakas.

Bron pantted heavily. Panay ang tulo ng pawis niya at sa pag tulo nito, at sa pag daan sa bibig niya, naisipan niyang inumin ito. Ito nalang ang tanging pwedeng niyang inumin. Naisip niya kung kaya pa niyang gumalaw at lumabad, siguro nahimatay lang siya dahil sa dehydration. His sweats are his last chance.

May napansin siyang malaking simbahan at may sobrang daming zombies ang naka palibot. Nangunot noo si Bron nang may nakita siyang taong naka suot ng bite suit (used for police dog training). Nanlaki ang mga mata ni Bron dahil ang tao na ito ay namimigay ng meat sa mga zombies. Hindi matukoy ni Bron kung human meat ba o animal meat.

Lumapit ng konte si Bron, trying to see if tama ba talaga ang nakikita niya. Nakumpirma niyang normal na tao naman ang namimigay ng meat. Pero... Bakit niya ginagawa ito??

'Pinapa amo niya ba ang mga zombies? Is that even possible??!'