A Love Made by Yours (COMPLETED)

29: Crazy

Nag-iimpake na ako ng mga gamit ko ngayon dahil ngayong gabi na ang alis namin papuntang airport at pupunta sa Paris.

Nasa kuwarto ako ngayon at nililigpit lahat ng gamit ko at ipinasok iyon lahat sa maleta. At nang matapos iyon ay lumabas na ako ng kuwarto dala-dala ang maleta ko at pumunta sa cabin.

Umupo muna ako rito sa cabin habang hinihintay sila dahil mag-isa pa lang ako rito at hindi ko alam kung na saan sila ngayon. Baka busy pa.

Mag hihintay na lang siguro ako rito.

While I'm waiting for them, I suddenly smiled.

I didn't expect this one.

I'm going to Paris with them.

This is my first time. First time ko pumunta sa Paris at first time ko ring pumunta roon na kasama sila.

Thanks for Caius.

Because of him, I'm going to Paris.

He's a nice man.

Suwerte ng magiging asawa niya dahil sa ugali niya. Matalino, guwapo, mabait, at mayaman pa.

Kahit ilang beses ko pang sabihin, mabait talaga siyang tao. Alam kong hindi ko pa siya nakikilala ng buo, pero alam kong may kabutihan talaga si Caius.

And I can't stop thinking what will happen next. Nag-iisip tuloy ako at hindi na maalis sa isip ko kung ano ang susunod na mangyayari kapag nasa Paris na kami.

Noon kasi nakikita ko lang ang Eiffel tower sa social media, nakikita ko ’yung mga pictures. Sobrang ganda ng Eiffel tower kapag gabi, I can't wait na pumunta roon sa Paris upang makita ang Eiffel tower kapag sasapit na ang gabi.

This is fun!

"Wala pa sila?"

Natauhan naman ako ng may nag salita sa aking tabi at nakita ko namang si Caius ito.

Suot niya ngayon ang gray trouser at black fifted t-shirt.

Nakapag ayos na pala siya.

Umiling naman ako sa kaniya ng mag tama ang aming mga mata. “Wala pa sina Lhea at Tristan. Baka nag hahanda pa sila, maybe, hintayin na muna natin sila." I said.

Tumango naman si Caius at lumabas sa cabin upang tanawin ang buong karagatan. Ako naman ay na iwan sa loob ng cabin.

It's getting awkward here.

Napakagat naman ako sa aking pang-ibabang labi at lumabas upang samahan si Caius doon.

“Hey, you okay?” tanong ko rito habang nakatingin ako sa kaniya at siya naman ay nakatitig sa karagatan. Maya-maya rin ay tumingin siya sa amin at nag tama ang aking mga mata.

“I’m fine, why?” he chuckled.

Umiling naman ako at ngumiti sa kaniya kahit naiilang na rin ako dahil bakit ko ba iyon tinanong sa kaniya, jusko, tanga ko naman.

“Wala naman, na tanong ko lang.” I chuckled too at tumingin sa karagatan.

“Ganda ng resort mo.” I started. Naramdaman ko namang na patingin siya sa akin nang sabihin ko iyon. “Thank you.” I heard him.

“Magiging masaya ’yung mga magulang mo sa iyo dahil sa mga nakamit mo sa buhay mo. Samantalang ako, hindi ko alam kung may makakamit pa ba ako o wala na--”

“Stop, stop comparing your self to me. Do not compare your self to me. Stop saying na wala kang makakamit, dahil kahit ako, alam kong may makakamit ka sa buhay mo.” Sabi niya sa akin kaya hindi ko na natapos ang aking sa-sabihin sa kaniya dahil sumingit siya.