Shkodra pa shkodranen

37

Hapi syte. Koka po i dhimbte me shume shume se heret r tjera. Sa kishte pire mbreme?

Syte i mbylli perseri. Mbajtja e tyre hapur bente qe koka t'i dhimbte me shume. Ne kete menyre as drita nuk e bezdiste.

Drita? Pse po hynte drita? A nuk duhej te ishin grilat e dritareve te mbyllura? Dilan i mbyllte gjithmone. Mos kishte harruar kete here?

- Ahhhhh!

Nje renkim doli prej buzeve akoma te lyera. Gjithe keto pyetje! Koka po i gumezhinte. Nuk mund te merrej edhe me kete ne kete gjendje.

Instiktivishit zgjati doren tek tavolina e nates qe ishte ne ane te krevatit. I duhej te merrte hapin per koken ose do i shperthente.

Por dora i hasi ne zbrazetire. Nuk e kishte hapin aty? Dilan ia linte perhere aty bashke me nje shenim te vogel qe e bente te buzeqeshte. Ai ishte si nje vella per te. Mos kishte harruar edhe per kete? Edhe mundej! Por jo!

U ngrit. Dhimbja e kokes i vinte me vale. Here i dukej se nuk ishte aty dhe sapo mundohej t'a harronte ajo i vinte perseri edhe me e fuqishme.

- Ahhhh! Qija robt! Edhe ty mangut!

Mbajti koken me dore dhe e ferkoi per pak. Nderkohe hodhi syte ne dhome. Xhaketa e zeze qe kishte pasur mbreme ishte perdhe.  Telefonin aty e kishte?

U ngrit. Sapo drejtoi trupin nje vale me e madhe erdhi dhe asaj iu moren mendte. Iu desh te ulej edhe njehere ne krevat.

Kur e ndjeu veten mjaftueshem te forte u ngrit edhe njehere. U lekund per pak por ia doli te qendronte ne kembe.

- S'duhet me pi ma ishtu!

Zeri qortues u dëgjua menjehere.

- E ka nji arsye! Shume te forte!

Ja dhe zeri kundershtues nuk vonoi.

Duke dashur t'i pushonte shkundi koken, por do kishte dashur te mos u bente. Dhimbja e kokes iu shtua edhe me.

Me hapa shume te vegjel arritite xhaketa. U ul ne toke dhe kerkoi per telefonin. Ishte ne xhepin e djathte.

E mori dhe kerkoi per numrin e Dilan. Do te te dinte se cfare kishte ndodhur mbreme se asgje sot nuk ishte si heret e tjera. Se mos kujtoni se kjo ishte hera e pare. Jooo! Kjo kishte ndodhur edhe me pare. Por jo kaq keq. Kjo ishte me e keqja. Edhe sa do vazhdonte keshtu? Pyetje pa pergjigje. Kjo keshtu do mbetej.

Nderkohe qe truri i saj edhe pse i lodhur sa me s'ka mendonte keto, zilja binte.

Me ne fund ai e hapi. Zeri i tij ishte i trashe dhe pak i ngjirur. Mesa dukej e paska zgjuar nga gjumi.

(Biseda mes tyre zhvillohet ne anglisht, por per arsye lehtesie eshte e shkruar ne shqip.)

- Hej! Me fal! A te zgjova?

- Pak.

- Si pak?

- Nadja ca do?

Nadja shtangu. Nadja... Si ia dinte emrin? Nga e kishte marre vesh? Mos e kishte thene mbreme?

- Nga ma more vesh emrin?

- Eeee.....

- Dilan! Nga e more vesh emrin?

Nuk ishte pyetje. Edhe pse dukej si e tille. Ishte thjesht e shtruar ne kete menyre. Ishte nje urdher.

- Eee....

E njejta pergjigje.

- Mire! Nuk do te ma thuash. Ta dish qe do e zbuloj vet. Cfare ndodhi mbreme? Kete mund te m'a thuash?