Shkodra pa shkodranen

24

Ata dukeshin kaq te lumtur. Ajo dukej kaq e lumtur. Te pakten jo aq e lumtur sa ishte me te. Ajo kurre nuk kishte qeshur keshtu. Syte e saj kurre nuk kishin shkelqyer keshtu. Ajo asnjehere nuk e kishte pare ate ashtu. Ajo dukej kaq ndryshe. Pa dyshim me e bukur. Por dukej edhe me e pjekur. Me e matur. Por prape kishte mbetur ajo gjaknxehta e pandreqshme.

Por nga sa pa pak me pare, ajo ia doli t'a mbante nen fre terbimin. Ai mund t'a dallonte se ajo cfare ne te vertete donte ishte t'ia shkulte floket nga koka dhe t'ia jepte ne dore asaj qe ishte deri pak me pare te tavolina e tyre. Por mesa dukej fjalet e saj e kishin lenduar shume me shume sesa grushtet qe do i jepte.

Pra ajo paska mesuar se fjalet lendonin me shume se veprat.

Ajo kishte ndryshuar shume gjate periudhes se nje viti.

Por edhe ai.

Edhe ai kishte ndryshuar. Kishte kuptuar qe nuk vazhdohej me ashtu si e kishte nisur. Qe me ate sjellje prej arroganti nuk do shkonte askund. Qe do mbetej ne vend numero. Dhe ne fakt ashtu kishte ndodhur. I ishte dashur ajo per t'a kuptuar kete.

Edhe pse ne fillim per te nuk ishte me shume se nje loje, nje tjeter per t'ia shtuar koleksionit te tij, ne fund, ne fundin me te fundit, e kishte kuptuar qe ajo ishte dicka me shume.

Ajo kishte dicka, qe nuk e gjente askund.

Edhe pse ishte larguar, ate e kishte kerkuar gjithandej. Por si ajo ishte vetem nje. Nje, qe vinte vetem nje here. Dhe ai kishte gisht ne thyerjen e saj. Ishte ai fajtor, sepse naiviteti i saj, qe e bente aq re brishte, ishte shkaterruar prej tij. Ishte ai qe e beri ate, ate qe ishte sot. Ate vajzen qe fliste me kunja, dhe shuuuuuume gjaknxehte.

Dhe per kete pendohej.

Me te vertete qe ne fillim, per te, ajo nuk kishte asnje vlere, por me kalimin e kohes, ata syte e medhenj kaf, i kishin hyre ne zemer. Edhe pse pa leje, por ai i donte perseri per vete.

Dhe tani ata sy po shikonin dike tjeter. Ne nje menyre qe ate nuk e kishin pare kurre.

" Por e meriton apo jo? Ishe ti qe e bere ate ashtu. Ishe ti qe e lendove. Ishe ti qe e theve ate kukullen e bukur dhe te brishte te porcelanit. Ishe ti ai qe i shkaktove aq vuajtje personit te vetem ne kete bote qe nuk e meritonte. Nese e doje pse u solle ashtu?"

Zeri i tij i brendshem nuk e kishte lene te qete, as edhe nje minute, qe ne momentin kur e kishte kuptuar qe ajo ishte pjese e jetes se tij dhe pa te nuk mund te vazhdonte.

"Por nuk e dija atehere. Isha nje debil i llastuar qe bente ne koken e tij dhe vetem per veten e tij. Kisha aq shume te dashura sa nuk i mbaja mend. Dhe ne ate kohe ajo ishte nje nga te shumtat. Por ajo me ndryshoi..."

" Si te ndryshoi? Kete mundohesh t'i mbushesh mendjen vetes per te lehtesuar ndjenjen e fajit qe po te gerryen perbrenda. Ishe ti qe lendove ate. Ndjenja qe ke per te nuk t'u krijua tani qe nuk e ke prane, ate e ke dashur perhere. Qe ne momentin e pare kur e pe. Qe kur i fole per here te pare. Por ishe shume idiot per t'a pare kete. Prandaj ajo eshte atje me ate. Prandaj ajo po i buezeqesh atij ashtu. Prandaj ajo po e shikon ate ashtu. Prandaj ti po rri ketu si qen i rrahur dhe po e shikon ate te lumtur, ashtu si ti nuk e bere kurre....."

Duke mos dashur ta degjonte me ate zethin e se vertetes qe i rrihte si cekan ne koke, e shkundi fort kete te fundit. Por kjo gje s'e ndihmoi. Vetem sa i intesnsifikoi dhimbjen e kokes, qe ishte formuar la dijenine e tij dhe nuk po dinte t'i ikte.

E kapi goten qe rrinte para tij dhe e rrekelleu me nje fryme. Konjaku i dogji fytin por sikur ia lehtesoi dhimbjen e kokes.

Ktheu koken edhe njehere nga ajo.

Por deshironte te mos e kishte bere. Do te donte te mos e kishte pare are qe sapo pa, sepse, ajo dhimbja e kokes qe iu lehtesua pak, iu shumfishua me keq.

Ajo po puthte ate. Ne fytyre i dallohej qarte sa e lumtur ishte. Nese dikush do e pyeste se si do ta personifikonte lumturine do i tregonte ate ne kete moment.

Sa do jepte te ishte me te. Ne ate moment. Me vend te atij.

Sepse ajo ishte gjithcka per te.

E kishte kuptuar tani. Vertete qe i ishte dashur nje bit e ca per ta kuptuar, por e rendesishmja eshte qe e kishte kuptuar apo jo?

Dhe pergjigjja si perhere nuk erdhi. Nga kush te vinte.

Donte te pyeste ate, por kishte frike. Frike nga ajo pergjigjja e saj qe e dinte shume mire se si do ishte.

Do ishte nje JO e madhe, e shndritshme, qe do e perndiqte gjate gjithe jetes se tij, po ta degjonte te dilte nga goja e saj.

Por cfare te drejte kishte te hynte ashtu ne jeten e saj? Ashtu furishem, duke i shkaterruar cdo gje.

E dinte mire se sa e shkaterruar kishte qene ajo. Informatat i kishte marre. Sepse nuk e kishte lene asnjehere larg syve dhe vesheve te tij.

Uli koken duke e mbeshtetur ne parakrah. Ajo pamje ia vriste syte. Nuk mund t'a shihte.

Por nuk duronte dot pa e pare.

Duke luftuar fort me veten, ngriti koken me shpejtesi dhe pa nga tavolina e saj.

Por ajo ishte bosh. Ajo nuk ishte aty. Asnje shenje e saj. Po te mos ishte per gotat ne tavoline do kishte menduar se truri po i luante nje loje aspak te bukur. Nje shaka pa kripe fare.

Por jo. Ajo kishte qene aty. E lumtur. Me dike tjeter. Dhe me e rendesishmja pa te.

Por tani ishte larguar.

Nadja i humbi nga syte edhe njehere.

Heeeeeeeeejjjjjjj.
Si jeni?
Shpresoj mire!

Praaaaaaaaaaaaa.

Si ju duk?

E di qe ishte shume misterioze ne fillim dhe emri i nadjas del ne fund po u doshte dica me e majt frymen pezull.

Si mendoni? Kush asht ky? A asht kjo e shkuara qe perndjek Nadjan?

Tani fillon drama e vertete. Dhe besoni qe eshte drame e vertete.