YAVRU KUŞ - BXB

25

Kafamı yastığa koydum. Uyumak istiyordum ama bir türlü uykum gelmiyordu. Sorun ne hiç bilmiyordum.
Hala kendimi garip hissediyordum bu his berbat bir şeydi.

Her şeyi boşverip gözlerimi yumdum ama bu sefer de camdan bir tıkırtı gelince sıçrayarak uyanmıştım.
Gözlerim kocaman açılmıştı. Pencereye korkarak baktım ardından tekrar aynı ses gelince kendimi tutamayarak çığlık atmıştım. Tam o sırada "Ares, Ares. Benim" diye bir ses duymuştum.
Kuzey'i pencereden kafasını uzatmış bana bakarken görünce bir anlık rahatlamayla geri uzanacaktım ama sinirim bozulmuştu bu sefer.

Neden gelmişti ki?

Pencereyi açtığım sırada ona, dik dik baksam da etkilenmemişti.

"İçeri girebilir miyim?" Diye sordu.
Dudaklarımı öne sarkıtmış kuzey'in üst kata nasıl çıktığını anlamaya çalışıyordum.
Kafamı eğdiğim sırada
"Bahçede merdiven, buldum" dedi.
O sırada merdivenlerden ayak sesleri gelince panikle kapıya koşup kilitledim.

Kuzey'e "gel" dediğim anda hemen odama dalmıştı.
Onu, tutup yatağımın karşısında ki dolaba yapıştırdım.
Çapkınca sırıtınca "sus" diye fısıldadım.
İşaret parmağımı dudağımın üzerine bastırdım. Kapıyı görmek için biraz eğilmiştim.
Bizim kapı camlı olduğu için bulanık da olsa biraz görünüyordu.

Kuzey, dudaklarını ısırdıktan sonra yanağımdan öptü, kendime gelip kuzey'e bakınca annemin sesini duymuştum.

"Bebeğim, iyi misin?" Sesi endişeli geliyordu.

"Kabus mu gördün?" Dedi.

Kapımı açmaya çalışırken kapıya vuruyordu.

"Niye, kapıyı kilitliyosun, Ares"

Kuzey, o sırada belimden tutup yerimizi değiştirdi.
Annem, bir şey anlamasın diye "iyiyim, anne" dedim hemen. Kuzey, elini başımın yanına koymuştu.

"Niye, çığlık attın bebeğim?"
Konuşacağım esnada kuzey, boynumu yalayınca ağzımdan bambaşka bir ses çıkmıştı
"Ne diyosun, Ares. Kapıyı neden açmıyorsun?"

Kuzey, delirmişi. Soluk almadan boynumu öpmeye başlayınca "anne" dedim.

"İyiyim ben. Sen- ahhh, uyu"
Annem, kesinlikle kafayı yediğime emin olmuştur şimdi de.
Kuzey, dudaklarını yaladıktan sonra tek elinden tuttum.

"Tamam canım. Kabus görürsen yanımıza gel. Kapıyı senin için açık bırakacağım" deyince kuzey, kendini tutamayarak gülünce elimi dudaklarının üzerine bastırdım.
"Ares, o ses senden mi geldi? İyi olduğuna emin misin?" Dedi annem. Bu sefer sanırım delirdiğimden korkmuştu.

"Evet, anne komik bi video izliyodum da. Sen git uyu."

"İyi geceler öpücüğü istemiyor musun?"

Bunlar bizim rutin konuşmamız olsa da kuzey'in önünde böyle konuşmalar çok garip geliyordu.

"Hayır anne, çocuk değilim"
Kuzey, elimden tuttu ve dudaklarından çekti.

Annem, gidince kendi kendine söylendi.

"Her gün yanıma gelen kendisi" derdi kesin. Sesi bana gelmese de biliyordum.

"İyi geceler öpücüğü? Kaynanam merak etmesin, ben hallederim"
Beni, öpecek gibi olunca bu sefer kendimi geri çekmiştim.

"Ne işin var burada?"

Kendi geri çekip odamı incelemeye başladı.

Yatağıma baktı, çekmecelerime, dolabıma... dudaklarının kenarında küçük bir gülümseme peyda olurken onu, boşverip ben, yatağa oturdum. Ne varmış yani cidden insanların odamı görüp gülmeye başlamasında bıkmıştım.