Hayatın gerçekleri ile küçük yaşta tanışmış olmasına rağmen hayattan ümidini hiç kesmemiş bir kadın ile, hayata öfkeli bir adamın hikayesi.
Bu nazlı bir sevdanın hikayesi...
NAZLI & YUSUF
"Benim güzel, Nazlı çiçeğim.."
Bir Fırtına Tuttu Bizi Deryaya Kardı O Bizim Kavuşmalarımız a yarim mahşere Kaldı O Bizim Kavuşmalarımız a yarim ahirete Kaldı
Yeni Cezve Yeni Cezve Kaynar Kaynamaz Oldu O Benim Nazlı yarimin Dilleri Söyler Söylemez Oldu
Yeni Cezve Yeni Cezve Kaynıyor Ocakta Kasatura Belimizde ( a yarim) martınımız Kucakta
Mapushanede yata yata Her Yanlarım Çürüdü Yollarına Baka Baka A Yarim Ela Gözler Süzüldü
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Gözümden yanağıma doğru süzülen bir damla gözyaşını silip duvarı izlemeye devam ettim. Ağlıyordum. Sadece ağlıyordum. Çok üzülüyordum.
Acıyordu. Bana ait olmadığını hep bildiğim, ama bir kez daha çok iyi anladığım kalbim, çok acıyordu. Nasıl bir kaderin içine düştüğümü bilmiyordum. Nasıl bir hayattı, şanstı bu bilmiyordum. Tek bildiğim acı çeken kalbimdi...
Saçlarımda dolaşan parmakların sahibi yanağıma bir buse kondurdu."Annecim hadi bir şeyler ye. Endişeleniyorum senin için."
Bir şey yemek istemiyordum. Kimseyle konuşmakta istemiyordum. Sadece uyumak ve her şeyin bir rüya olduğuna inanmak istiyordum. Babam beni aradığında Yusuf'a Yiğit'i söyledin mi dediğinde asla böyle bir şey olacağını tahmin etmiyordum. Aklıma bile gelmemişti. Ama aklıma gelen başıma gelmişti işte.
O gün benden haber alamayınca, annem ve babama dayım söylemişti ne durumda olduğumu. Annem ve babamda apart topar beni görmeye İstanbul'a gelmişlerdi. Zaten onlar geldikten sonra , babama sorduğum sorular her şeyden emin olmuştum. Yusuf'u babam, Yiğit'in cenazesine gittiğinde görmüştü. On yıl geçtiği içinde ilk gördüğünde hatırlayamamıştı.
Yusuf. Aşık olduğum adan. O Yiğit'in en yakın arkadaşıydı...
Ah Yiğit... O yüzden mi çıkmıştın karşıma. Farkında olmadan arkadaşın ile kaderlerimizi birleştirmek için miydi bir hastane bahçesinde birbirimizi görmemiz?
Gözümden bir damla yaş daha süzüldü. Sonra bir tane daha...
"Anne, beni sevmez değil mi artık? Ben onun elinden arkadaşını aldım. Sevmez değil mi? Ama sevse olmaz mı? Ben onu çok seviyorum."
Annem bedenimi kendine çevirdi. Ellerimden tutup oturmamı sağladı. Gözyaşlarım ile ıslanan saçlarımı yüzümden çekerken onunda gözlerinin dolduğunu gördüm. Yanaklarımı kurulayıp, sevdi.
"Annem sever. Seni seviyor Yusuf ben gördüm. Neden kendini üzüyorsun be kızım?"
Dudaklarım büzüldü. Küskünce baktım anneme."Ama beni orada bırakıp gitti. Bir cümle bile söylemedi. Kaçtı benden"
