Hayatın gerçekleri ile küçük yaşta tanışmış olmasına rağmen hayattan ümidini hiç kesmemiş bir kadın ile, hayata öfkeli bir adamın hikayesi.
Bu nazlı bir sevdanın hikayesi...
NAZLI & YUSUF
"Benim güzel, Nazlı çiçeğim.."
Ben bir düş olsam Sen kursan beni Çıkmazdım ki aklından Ay kurtulur mu şavkından
Sen bir gün olsan Ben bir an dursam Geçmezdim ki kendimden Ömrüm olsun bu demden
Rüzgarı sür saçlarına Yıldızları da boynuna Bir tek bakışın yeter Çiçekler yol olur sana
Sür bulutları dudağına Tak güneşi parmağına Bir tek gülüşün yeter Cihan cennet olur bana
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Utanmak.
Utanmak bir bedene bürünse o ben olurdum. Utanıyordum. Çok fena utanıyordum. Yüzümü defalarca soğuk suda yıkamıştım ama hala daha yanıyordu.
Ben Nazlı, utangaç Nazlı resmen Yusuf'u tenhaya çekmiştim beni öpsün diye. Unutulmaz bir andı benim için. Ama işte sonradan aklım başıma gelince başımı kuma gömmek en mantıklı çözüm gibi gelmişti orası ayrı bir mesele. Aşk benim aklımı alıp uzaklara kaçıyordu. Yusuf'u görünce, ben bambaşka biri oluyordum. Cesaretim tavan yapıyordu...
Yusuf ile yaşadığım o büyülü anlardan sonra birkaç dakikalık nefeslenmenin ardından nerede olduğumuzu kavramıştım. Bu gerçeklikle beraber yanaklarımdaki ısı artmıştı. Ben resmen babamın sidikli dediği adamı, babam içerideyken tutkuyla öpmüştüm.
Tabi benim bu halim Yusuf'u epey güldürmüştü. Beni göğsüne çekmiş, ben sakinleşene kadar saçlarımı okşamıştı. Çünkü ben gerçekten çok fazla heyecan yapmıştım.
Yusuf'un sinesinde kendime geldikten sonra da dışarıda daha fazla oyalanmamız iyi olmaz diye düşünerek beraber eve gelmiştik. Aslında dışarıdan hiçbir şey belli olmuyor gibiydi. Yani bence biraz önce öpüşmüş gibi gözükmüyorduk. Zaten bunu kimselerin fark etmediğine emindim, teyzem haricinde. Çünkü teyzem biz eve geldiğimizde, Yusuf salona geçer geçmez yanakların kızarmış Nazlı, çocuğu kuytu köşelerde kıstırdın mı yoksa diye sormuştu. Gerçi bunu gülerek tamamen şaka amaçlı söylemiş gibiydi. Ama işte olay tam olarak bu olunca ben bir kez daha utanmaktan geri kalmamıştım...
Şimdi o anları geride bırakmış , hep beraber akşam yemeğini yiyorduk. Biz yemeğe oturmadan hemen önce dayımda eve gelmişti. Açıkçası o Yusuf ile ne ara konuşmuştu, sonra da ev adresimizi vermişti bilmiyordum. Bunu bir ara mutlaka Yusuf'a soracaktım.
Gözlerim babama değdi. Masanın baş köşesine kurulmuştu. Aslında otururken biraz rahatsız gözüküyordu. Ama Yusuf misafirimiz olduğu için ilk yemeğimizde bize eşlik etmek istemişti. Sağ omzunun ne zaman iyileşeceği tam olarak belli değildi. En azından babamın solak olduğuna şükür ediyordum bu süreçte. Kendi yemeğini rahat bir şekilde yiyebiliyordu.
