"Pahinga Muna, Pahinga Ko." (Completed)

Chapter 40

"Alis,"

After naming magawa ang operation ay hindi ko na siya hinahayaang lumapit saakin. Thankfully, The operation ended well. Hindi ko nalang iniisip na siya yung kasama ko sa operating room.

"Hon,"

Napapikit ako sa inis dahil hindi padin siya tumitigil. "Dr. Tuazon," I corrected him. His adam apple moves when I said that to him.

"Wag ngayon, Dr. Cameron. We are on duty."

Tumango siya saakin bago ito umalis. I can see he is trying so hard pero namamanhid na ako. After that night, I literally wanted to forget something, Not him, But my feelings that has been sealed in my heart a long time ago. He keeps on bothering me, I just wanted him to stop.

Naging daily routine niya na siguro ang lapitan ako. Naririnig ko na nga na pinag-uusapan siya ng mga nurses sa Laurel. Pinapahamak niya masyado ang pangalan niya.

"Hon, Can we talk?" He begged again.

"Are you willing to tell me your reasons?" walang emosyon kung tanong ng lapitan niya ako habang papalabas ako ng laurel.

Hindi siya nakasagot kaya alam ko na ang ibig sabihin nun. May tinatago padin siya. Sunod-sunod lang akong naglakad at iniwan siya ulit. Ganoon nalang ang nagyayari araw-araw, He begged and I walked away.

For months, Ang nasa-isip ko lang ay kalimutan ang nararamdaman ko. It's for the best. Pero hindi ko yun magawa-gawa dahil panay ang pagpapadala niya saakin ng bulaklak, one roses a day. Especially my favorite chocolates. I told him to stop pero hindi niya ginagawa, I only need one thing from him.....Reasons.

Iniiwasan ko na nga lang siya dahil ayaw kung maging chismis siya sa buong Laurel. He is still our Vice-president. He should stick to his position. He needs to behave and act like one. Ano pang silbe ng pagiging Doctor niya kung magkakaganyan siya lagi.

"Luca, Please. Let's talk," he begged again for the nth time.

"Ano pa bang dapat nating pag-usapan, Dr. Cameron? If you are planning to get back to me, Then stop." wala sa emosyong sabi ko.

"Just give me another chance," pagmamaka-awa niya.

"Tell me first why did you broke up with me six years ago,"

Hindi padin siya makasagot sa tanong ko. Napailing nalang ako dahil dun. I am so dissapointed. Gaano ba kalalim ang rason niya para magka ganito siya.

"Kung hindi mo kayang sabihin saakin, Then leave me alone. Ang sabi mo nga, Giving second chances is like giving them a second bullet to shoot you." sabi ko at iniwan siya.

Three months. For three months, He is been begging me to give him a second chance pero wala siyang lakas ng loob na sabihin saakin ang gusto kung malaman.

It's saturday. Schedule ko na para dalawin sila mommy. Nagdala ako ng prutas na kailangan ni Dad, which is good for the heart.

"Iha! Long time so see," Tito shouted and offered me a hug.

"Tito, It's nice seeing you again," pagbati ko.

Nagmano ako sa kanya pati kina Dad and Mom. Kumakain sila sa backyard ng bahay habang nagluluto naman ng barbeque si Mommy. May kasama din siyang isa pang business owner.

"Partido, Ito nga pala ang aking pamangkin. Isa sa mga kambal na sinabi ko sa'yo." pagpapakilala ni Tito saakin.

"Maganda, Mukhang nagmana sa ama." Tumawa naman silang tatlo.