AJAN

39. BÖLÜM

Arkamı yavaşça dönüp ona doğru ilerledim.

GÖRKEM- Gelsene içeri.

ALEYNA- Ne söyleyeceksen söyle.

GÖRKEM- Ayakta kalmanı istemiyorum.

İçeri geçip koltuğa oturdum. Telefonum çalınca kim olduğuna bakmadan sessize aldım.

GÖRKEM- Nasılsın?

ALEYNA- İyi normal gidiyor her şey.

GÖRKEM- Ben sana doğru dürüst-

ALEYNA- İstemiyorum bana doğru dürüst veda etme! Aniden çıktın, bitti gitti.

GÖRKEM- Özür dilerim, yaşattığım her acı için, açtığım her yara için özür dilerim.

Buruk bi şekilde gülümseyip kafamı eğdim.

ALEYNA- Biliyordum, biliyordum çünkü öyle uzun sürmez mutlu anılarım. Güzel ve kısa. Mutlusundur şimdi.

GÖRKEM- Ben sana nasıl söyleyeceğimi? Nasıl anlatacağımı bilemeyip kaçtım Aleyna.

ALEYNA- Teşekkür ederim.

Yüzüme anlamayıp bakmaya başlayınca sırıttım.

GÖRKEM- Anlamadım.

ALEYNA- Eğer hayatımdan çıkmasaydın Burak'la tanışamazdım, o huzuru bulamazdım. O kadar tarifsiz ki bana yaşattığı his.

GÖRKEM- Tanıyorum onu, hatırlıyorum. Onun yüzünden büyük ödülü kaçırmıştım. Az gelirdi ama oralara.

ALEYNA- Beni Burak'ı konuşmak için mi çağırdın?

GÖRKEM- Hayır sadece nasıl biri olduğunu sana anlatmak istedim.

ALEYNA- Gerek yok hayat arkadaşımı kendim tanıyabilirim.

GÖRKEM- Bitti yani?

ALEYNA- Benim için evet, çoğu şey bitti ama senin için öyle mi pek emin değilim. Ne bitti ki senin için! Ne vardı ki ne bitti.

Gözleri sulanınca etrafına bakındı. Ayağa kalkıp kapıya doğru ilerlediğimde aniden arkamdan sarılıp beni durdurdu.

Kendimi ondan kurtarıp arkamı döndüm.

ALEYNA- Bi daha bana yazma, arama. İstemiyorum!

GÖRKEM- Yapma böyle!

ALEYNA- NE?! NE YAPMA! ŞU ANA KADAR NASIL SAKİN KALIP SENİNLE KONUŞTUM ONU BİLE BİLMİYORUM, SINIRLARIMI ZORLAMA.

Kapının kırılacak gibi çalmasına arkamı döndüğümde aniden kırıldı.

ALEYNA- Burak?!

Burnundan soluyarak ilerlediğinde gözü beni bile görmüyordu. Görkem'e doğru ilerlediğinde önüne geçtim.

ALEYNA- Burak!

Gözlerini bana doğrulttuğunda bana bile çok sinirliydi, haklıydı da, sinirli olmak da haklıydı. O, böyle bir şey yapsaydı ben de sinirlenirdim.