AJAN

18. BÖLÜM

MERAL- Baban yaşıyor!

Yerimde saplanmış kaldığımda zar zor arkamı dönüp hıçkırıklarımı tutup bir adım attım ona doğru.

Ağzımı açıp bir cümle kuracaktım ama boğazımdaki yumru buna izin vermiyordu.

Elimi, tutunmak için kolumu boşluğa attığımda kendimi yerde buldum.

EREN- ALEYNA!

Yanıma çöküp elimi tutunca hızlıca çekip kendime gelmeye çalıştım.

Ağlıyordum ama olayı da idrak etmeye çalışıyordum bir yandan. Aniden sessizce ağlamam dinip daha hızlı ve sesli ağlamaya başladım.

O kadar sesli ağlıyordum ki çığlıklarım bütün evi sarıyordu. Bir şey olduğunu sanıp bütün korumalar bile gelmişti.

Eren önümde dururken ensesinden tutup kenara ittirdi arkasından gelen biri.

GÖRKEM- Aleyna! Noldu?!

Arkasında da Ulaş'da vardı.

Vücudumda bir şey arıyordu o kadar şiddetli ağlıyordum ki bıçaklandığımı falan sanıyordu sanırım.

GÖRKEM- ALEYNA, BİR ŞEY SÖYLE!?

Yavaşça sakinleştiğimde nefes nefese kaldım, beni kucaklayıp arabaya kadar götürdü.

Yol boyu bi gözü ben de bir gözü yoldaydı, merkeze geldiğimizi düşünerek etrafa bakındığımda başka bir yerdeydik.

ALEYNA- Nerdeyiz?!

Direksiyondan inip kapımı açtı, koltuktan beni kucaklayıp içeriye kadar taşıdı.

İçerisinin soğuk olduğunu hissedince odunları yakıp geri geldi.

GÖRKEM- Yorgun musun?

Yüzüne bile bakmadan kafamı salladım.
~

Sabah irkilerek kalktığımda yanımda uyukluyordu, sessizce yataktan kalktım.

Ahşaptan yapılmış küçücük bi evdi, bahçeye çıkıp etrafa bakındım ama nerde olduğumuzu anlayamadım bir türlü.

GÖRKEM- Günaydın.

Arkamı döndüğümde üstünü çıkartarak yanına gelip esnedi.

GÖRKEM- Güzel dimi?

ALEYNA- Bugün görev var?

GÖRKEM- Evet herkes buraya gelicek ve burdan gidicez. Merak etme giyecek bir şeyler getirdim.

ALEYNA- Ne zaman gelecekler?

GÖRKEM- 1 saate.

ALEYNA- Banyoya giriyorum o zAman.

GÖRKEM- Ne olduğunu söyleyecek misin?

Cevap dahi vermeden tuvalet olduğunu tahmin ettiğim yere girip işlerimi halledip çıktım.

GÖRKEM- İyi misin?

Kafamı sallayıp saçlarımı topladım.

GÖRKEM- Çok sürmez zaten.

ALEYNA- Görevden sonra işim var.

GÖRKEM- Ne işi?

Cevap vermeyip ayakkabılarımı giyinmeye devam ettim, o sırada kapı çalınca gidip açtı.

GÖRKEM- Çıkıyoruz.

Yol boyunca gözleri bendeydi. Yaklaştığımızda dinleme cihazlarını yerleştirdim, silahımın tetiğini çekip belime geri soktum.