[Book-1]novelထဲဝင်သွားပြီးနောက် အသဲခွဲသမားဖြစ်လာခဲ့သောသူမ

115[U&Z]

သူက ထိုသို့ပြောရင်းဘဲ စုထျန်းထျန်းဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။

"ဆရာမစု အရင်ဆုံး လေ့ကျင့်လိုက်ပါ"

နင်မုန့်ကတော့ ဆွံ့အလို့သာ နေလေ၏။

'သူမက တူညီတဲ့ လှည့်စားမှုကိုပဲ သုံးမယ်ပေါ့?'

သူမက စုထျန်းထျန်းကို စူးရဲစွာ စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ရယ်လိုက်သည်။

"စုထျန်းထျန်းက အသံလည်း ပျောက်နေပြီလေ။ ဘယ်လိုပြောပြော အခု သူမ ဆိုမယ့် သီချင်းက အနိမ့်သံပါတဲ့ အချစ်သီချင်းလောက်ပဲလေ ဘာလို့များ လင်းချင်ပေ့ကို အရင်ဆုံး မလေ့ကျင့် ခိုင်းရတာလဲ?"

လင်းချင်ပေ့မှာ ဖြစ်သွားတဲ့ ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဒါရိုက်တာကလည်း တကယ်ကို စိတ်ထဲ မကောင်း ဖြစ်နေတာဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ကြားလိုက်တဲ့အခါ သူ့အနေနဲ့ စုထျန်းထျန်းရဲ့ စိတ်မကျေနပ်မှုကို ခံရမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။

"ကောင်းပါပြီ တစ်ယောက်ကို မိနစ်၃၀ပဲ အချိန်ရမယ် အဲ့ထပ်ပိုလို့ မရဘူး!"

လင်းချင်ပေ့က ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး နားနေခန်းထဲက သူတို့အကုန်လုံးကို ထားခဲ့ပြီး အသံလုံအခန်းထဲသို့ ဒါရိုက်တာနောက်မှ လိုက်သွားလိုက်သည်။ စုထျန်းထျန်းကတော့ စိတ်ပျက်စရာ အကြည့်နဲ့ နင်မုန့်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ အခန်းထဲမှာ လူအနည်းငယ်ကလည်း ရှိနေကြတာမို့ သူမ အနေနဲ့ တိတ်ဆိတ်နေဖို့ရာသာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။

လီဟောက်ကျယ်က စုထျန်းထျန်းဆီကို အမြန်သွားပြီး လည်ချောင်း သက်သာစေမယ့် ငုံဆေးပြား ပေးလိုက်သည်။

"ငါ ဒါတွေ ဝယ်လာခဲ့တယ် အရင်ဆုံး ဒါကိုသောက်ထားပြီး စိတ်မလှုပ်ရှားနဲ့နော်။ ဒီအချစ်သီချင်းက အနိမ့်သံလောက်ပဲ ရှိတာ။ သီချင်းရဲ့ အက်ကွဲတဲ့ ခံစားချက်ကို ပေးဖို့အတွက် စူးရှရှအသံနဲ့ ဆိုပေးလိုက်ရုံပဲ...."

စုထျန်းထျန်းက သူ့ကို နူးညံ့စွာ ကြည့်လိုက်ပြီး "ကျေးဇူးပါ ဟောက်ကျယ်"

လီဟောက်ကျယ်က ရပ်သွားသလို သူ့အသံကလည်း နွေးထွေးသွားသည်။ "တယောက်အပေါ် တစ်ယောက် အားနာနေစရာမှ မလိုတာ"