S2: The Fighter Girl In Section GL (COMPLETED; Under Revision)

Chapter 10

Arabella's Pov

Nag-iba na ang itsura niya este ang ibig kong sabihin nagbago na ang buong itsura niya as in oo! Dati para siyang magdamit galing lansangan hehehe ngayon nakasuot siya ng tuxedo samahan mo pa na may mamahalin na sapatos ang suot kulay black at puwede na gawin salamin. Ang buhok niya ay under cut, ang kaniyang mga kamay ay maugat bakit kaya? Hinayaan ko na lang at patuloy sa pag diskribya sa kaniyang itsura.

“So, you're staying here?” tanong nito at pinalibot pa ang tingin.

Baka makita mo iyong alabok. Wait alabok? Alabok nga ba? Ano tawag doon? Iyong maruming alabok? Basta alabok!

“Obvious naman siguro 'di ba?” tanong ko sakaniya at narinig ko pa ang tipid niyang tawa at tumingin sa akin.

Pagtingin niya pa lang sa akin parang nakaramdam ako ng kakaiba pero hindi na katulad ng dati. Nakakaramdam ako ng tuwa at saya ngayon ngunit iba ang dati na subrang gusto ko siya makita tapos tuwing titingin siya sa akin bumibilis ang tibok ng puso ko, pero ngayon andito na siya parang may nagbago na hindi ko alam at hindi na bumibilis ang tibok ng puso ko na ngayon nasa harapan ko siya.

“Baka matunaw ako,” natatawa nitong sabi kaya hinampas ko siya at pinaupo sa sofa.

“Want coffee?” tanong ko.

Ngumiti siya “I want juice,” ang arte talaga niya.

“Bili ka na lang wala kami juice e,” ani ko at tipid na ngumiti tumawa naman siyang bahagya.

“Hahaha! Not new!” natatawa nitong sabi.

“Isang tawa pa!” banta ko at tumikom siya.

“Where they are?” tanong niya.

“Bahay-bahay,” at tumango-tango siya.

“How are you?” tanong niya.

Englishero pa rin?

“Feeling unwell,” sagot ko.

“Where you schooling now?” tanong niya.

“Histaviotion University,” sagot ko.

“Weird,”

“Yeah, you know what? Feeling ko trip ako ng Dean, sinasali niya ako kung saan hindi ko naman kaya o alam ang gagawin. Feeling ko desisyon na siya ng buhay ko . . .” ani ko at bumuntong hininga.

Bahagya naman siyang tumawa at sumeryoso “Oh, If you don't mind. Who's your Dean?” tanong nito at kumunot ang noo ko.

Bakit naman gusto niya malaman?

“Hmm. . Y-yvr---ewan! Basta papa siya ni Liam! monteverde ang apilyedo,” ani ko at naiinis pa dahil hindi ko naman alam pangalan non!

“Monteverde?” tanong nito at tumango ako “stay away from them,” ani nito na ikinataka ko.

Bakit naman?

Bakit parang lahat ng nilalapitan at nakikilala ko kailangan ko layuan? Hindi ko naman sila kilala ng lubos pero bakit feeling ko isa silang panganib kaya hindi ko sila makilala ng lubos? Bakit parang may alam siya or sila? At ako naman? Ay walang alam . . .

“Bakit?” tanong ko, “bakit kailangan ko layuan si Liam? ang monteverde? Bigyan mo ako ng rason para layuan ko sila,” seryoso kong sabi at tumayo.

“Hindi ko masasabi,” ani nito kaya nairita ako! Hindi naman siya dati ganito! Nagbago na talaga siya.

“Nagbago kana nga,” ani ko “umalis kana kung ayan lang sasabihin mo,” seryoso kong sabi at tumuro sa labas.