Imperfectly YOURS

chapter 49: the comeback

RENALYN'S POV

kakaiba talaga ang feeling na andito ka na sa bayang-sinilangan mo. preskong hangin, nakakamiss lahat ng magagandang memories dito.. 

lalo na dito sa park, to be specific, sa favorite kong bench katabi ng fountain.. speaking of fountain

I MISS HIM :(

tinignan ko watch ko and it's already 2pm..oh well, kaylangan ko nang umuwi para magpalit ng dress... dahil pupunta ako sa bahay ni Erwin, i will surprise him ^^ siyempre may binili na din akong regalo niya. pinadalhan ako ng dad ni erwin ng invitation card. and yeah, alam ng dad ni erwin na i'm still alive and i arrived here in the Philippines, one time kasi nag-business travel siya sa japan, at doon niya ako nakita.

3pm

okay, so this is it.. lumabas na ako ng room at bumaba na sa hagdan, nag-check out na at lumabas na din ng supreme hotel sabay sakay na din ng taxi. dahil 8pm pa naman ang party ay inuna kong puntahan ang bahay namin. pagkapasok na pagkapasok ko

"ren!!!!"

"dad!!!" salubong sa akin ni dad

"dad" *sob.. heto kami sa salas, nag-iiyakan.

"ren, sobrang miss na kita, you were gone for 2  years..i've waited and hoped for 2 years, and now you're here..thank God he answered my prayers"

"wow dad, nosebleed" sabay ngiti ko sa kaniya at hinug na rin si dad.. sa far side nasilayan ko ang table with the picture of mom

*sob

"d-dad" naiiyak na talaga ako..

"anak" sabay pahid niya sa mga luha ko

"c-can i visit her?"

"sure, i'll come wi---"

"no dad, kung okay lang po sana sa inyo, ako nalang ang pupunta, sabihin niyo lang po sa akin kung saan"

binigay ni dad sa akin ang address at kung saan ko banda makikita si mama. nagtaxi na ako at maya-maya'y nakarating na din ako sa tapat ng gate. nakasara na yung gate pero pinakiusapan ko yung guard kaya pinapasok na niya ako

naglibut-libot ako and then noong nahanap ko na, hindi ko na kinayanan.. basta nalang akong napaluhod sa mismong tapat ng lapida ni mama at humagulgol..ang sakit.. masakit, d-dahil sa akin, d-dahil sa jessica na yun..d-dahil sa mga nangyayari, nawalan ako ng ina..nawalan ang naging kaibigan at kapatid ko simula pa noong bata pa ako... ilang oras akong humagulgol sa harap ng puntod ni mama, hinihimas-himas ko ang lapida niya.. sinasabihan ng matatamis na salita, sinisisi ang sarili sa pagkawala ng ina...

kahit pala sa buong buhay ng isang tao, ang INA ang hindi niya talaga makakayang mawala, iyun ang hindi ko nakakayanan..ang mawalan ng ina, siya na nagluwal sa akin, siya na nawala sa akin..

MASAKIT

SOBRA....

naiinis lang ako lalo sa sarili ko..ang tagal kong inisip na buhay pa si mama, na nakasurvive siya mula sa aksidente..nagawa ko pang itanong sa hotel na tinuluyan ko..bakit ba ang tanga tanga ko?!...hanggang ngayon hindi ko pa rin kayang isipin na hindi na buhay si mama..na..wala na siya..

"ma..*sob"  kinakausap ko puntod niya, kahit malungkot, i still want to say various things to her..gusto ko siyang kwentuhan dahil alam ko kahit papaano, nakikinig siya mula sa langit

"ma, alam mo *sob..namiss kita ng sobra-sobra.. *sob, noong nawala ako ng dalawang taon, naging okay naman ang kalagayan ko.. *sob, may kumupkop sa akin, inaruga ako na parang isang tunay na anak.. sila ang mag-asawang Minamoto *sob.. t-tapos, alam mo ma, si..m-om Yukino *sob, parehas kayo ng katauhan.. *sob..mabait, maaruga, masipag at determinado *sob.. ma, miss na talaga kita, *sob..."

sana andito si mama ngayon, sana kasama namin siya ni papa..sana masaya kaming lahat ngayon. sa sakit sa pusong nararamdaman ko ngayon, para akong  dinaganan ng million milliong toneladang truck..mabigat sa loob ko, minsan, hindi ko matanggap-tanggap na wala na si mama,..it's been 2 years. hindi ko siya nagwang bisitahin in 2 years kaya lalong masakit ang dinaramdamn ko ngayon... i miss her voice, her hugs, her laughs, her smile :(..I MISS MOM.

"ma *sob..i *sob..l-love you"..*sob.. pagkasabi ko nuun, biglang umihip ang hangin sa mukha ko to the point na nagdry ang mga luha sa cheeks ko, at biglang nagsiliparan ang mga kalapating puti sa likod ko. may mga kalapati kasi dito sa sementeryo.

then, sa hindi ko namalayan, bigla nalang akong nakaramdam ng pagkagaan ng loob ko, medyo pakiramdam ko may saya ang puso ko.

i looked at my mom's grave, and smiled

"mom, you never fail to make me smile when i'm sad" again, umihip ang hangin, this time sa likod ko naman, and i felt like someone's hugging me.. and it felt like ...MOM

hindi ko dapat ikatakot toh, dahil my mom is a spirit now, and she's hugging me. i miss her so much. 

"i love you mom" i whispered again. maya-maya nawala na ang hangin.. tumayo na ako at naglakad na rin palabas ng sementeryo. bumalik na ako sa house namin, nadatnan ako ni dad so he comforted me, after that, i took a shower and put on some make up, change my clothes into a dress and started goind downstairs

"dad, punta na po ako"

"ang aga pa ah..anung oras ba yung party?"

"8pm po"

"7 palan..sigurado kang pupunta ka na?"

"yes dad"

"osha, ngumiti ka haa? kasi kapag serious ang mukha mo nahahalatang kagagaling mo sa iyak"

"opo"

"don't worry, i'm sure your mom is now happy that you're here, at mas lalong masaya siguro siya dahil binisita mo siya" i smiled, remembering what happened at the cemetery. nagpaalam na ako kay dad at sumakay na din ng taxi. after minutes, natatanaw ko na ang bahay nina Erwin at ng parents niya, bumaba na ako a few blocks before sa bahay nila erwin, feel ko kasing maglakd muna.

habang naglalakad, pakiramdam ko nasa kasal ako..na malapit nang matapos ang paglalakad ko ng mag-isa..dahil pag nakita ko na siya, parehas na kami ng landas na tatahakin.

saktong pagdating ko sa tapat ng gate nila, pinapasok na ako ng guard dahil pinakita ko sa kanila yung invitation. pagkapasok ko, i looked around, marami nang tao pero ni isa wala akong makilala, pati si Erwin and sister niya, wala rin.. ang nakita ko lang is yung dad ni erwin. habang nakaupo sa isang lamesa, may isang waiter na lumapit sa akin at nag-offer ng drink, i accepted his offer and he went away. after minutes na nakatambay waiting for the time, sa di kalayuan, namataan ko si erwin and her sis na palabas na ng door..dito kasi sa garden nila yung party.

i looked at him, his eyes are lonely and sad, his lips were dry, pero kahti ganun, hindi pa rin nawawala o nababawasan ang kagwapuhan points niya..gosh, i miss him..gusto ko siyang lapitan pero mas magandang huwag muna.. tinititigan ko siya when suddenly, tumingin siya sa kinalulugaran ko ..agad kong nilayo ang mukha dahil baka mahalata na niyang ako toh. alam ko palapit na siya sa lamesahan ko ayon peripheral vision ko.. bago pa siya makalapit ng tuluyan, agad na akong tumayo at naglakad palabas ng bahay nila. 

nang makalabas na ako, tumakbo ako palayo, noong may dumaang taxi, sumakay ako at pumunta sa park. pagkadating ko sa park, una kong pinuntahan ay yung paborito kong bench beside the fountain. not knowing my tears started to fall. God! bakit ko nagawang umalis doon!  ang t@nga mo ren, nakita mo na nga siya eh hindi mo pa nilapitan.. tsk!.. siguro i just missed him so much, ni wala na akong lakas ng loob na malapitan siya. hindi ko alam, hindi ko maintindihan sarili ko

pagkaupo ko tinawagan ko kaagad ang isang Guy..and told him sunduin niya ako dito sa park..hindi na nagulat si john dahil tinawagan ko na siya before ang flight ko pauwi dito sa Pinas. at kung sino man ang magtanong sa akin, sabihin niyang ako si Lyn..

tahimik lang akong umiiyak, buti at gabi na kaya walang gaanong tao.. patuloy lang na dumadaloy ang mga luha ko sa pisngi ko nang makarinig ako ng isang tinig na tila malungkot pero puno ng pagmamahal

"Renalyn.."