SLS #1: No Boyfriend Since Break ✔️

Chapter 24

Hindi ko mapigilan ang sarili ng mapangiti nang makita ko ang aking picture sa gilid ng desk niya. I am amaze dahil first time kung makita ang picture ko na nakalagay sa desk ng ibang tao, I didn't know that he's putting my picture on his desk.

"Zyair, Anak!"

Napatingin ako sa kakabukas lang na pintuan ng opisina ni Zyair. Nanlaki ang mga mata kong nakatingin do'n sa lalaki. Nakaawang ang mga labi kong nakipagtitigan sa kaniya.

At ano raw? Ano ang tinawag niya kay Zyair? Anak? Paano... paano niya naging anak si Zyair gayong ako ang anak niya?

Yes, the person in front of me is my beloved father who left me, who left us in the middle of to much problem.

"Alora, what are you doing here?" tanong niya sa akin ng makabawi mula sa pagkagulat.

Umiling ako at umiwas ng tingin. How could he asked me like that? Diba dapat ako ang magtatanong niyan? Tsk! What a small world.

"Wala man lang bang I miss you diyan, Dad?" sarkastikong tanong ko pabalik. "Pero diba ako dapat ang magtatanong niyan? Ano ang ginagawa mo rito sa opisina ng boyfriend ko? And why are you calling him son?"

He gupled while his eyes widened.

May nakakagulat ba sa tanong ko? It's a simple question for him.

He shook his head. "No! This can't be happening... you and Zyair can't be together! No!"

Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. How can he said those words? How can he dictate my decision... our decision. Hindi niya ako puwedeng diktahan.

"Bakit hindi? We love each other..."

He let out a deep sigh. "You will know everything but not now."

"Alam mo, wala akong pakialam sa sasabihin mo, at saka hindi ikaw ang sadya ko rito at hindi ko nga rin alam na andito ka pala. Matagal na rin ang nakalipas simula nang iwan mo kami ni Mommy at pinagpalit sa iba. Pero ito lang ang masasabi ko sa iyo, I will never forgive you on what you did to me— to our family.   Hindi ko rin alam kung bakit mo tinawag na anak si Zyai—"

"Alora, Dad, anong ginawa niyo rito?"

Napatigil ako sa pagsasalita at tumingin sa kakarating lang ni Zyair. He looks tired but he's hot. Naglakad siya patungo sa akin at niyakap ako. Hindi pa rin mawala ang tingin ko kay Daddy.

"Magkakilala ba kayo, Dad?" tanong ni Zyair kay Daddy.

"No! We've just met now," he replied while shooking his head.

Pain crossed on my chest. Biglang naglaho ang emosiyon sa aking mukha habang nakatingin sa kaniya.

Itinanggi niya ako. Hindi niya ako pinakilala bilang anak niya and he's not even proud to tell Zyair that I am his daughter.

"Ohh okay... By the way, Dad, she's Alora my girlfriend."

Umiling ako. Walang pasabi akong nagmartsa palabas ng opisina ni Zyair. Mabibigat ang mga hakbang na aking ginagawa.

How can he deny me? Ang sakit lang dahil itinanggi niya ako... itinanggi ako ng sarili kong ama, at ang masama pa ay sa lalaking mahal ko. Hindi ko alam kung bakit Daddy ang tawag ni Zyair sa Daddy ko, at hindi ko rin alam kung kailan, kung ano ang relasiyon nilang dalawa.

Possible kaya na mag-ama silang dalawa? It's impossible dahil ako lang ang anak niya, ang anak niya na itinanggi niya ngayon lang.

I hate him so much... I really do hate him.

Papasok na sana ako sa loob ng elevator nang may humatak sa akin. Mahigpit niya akong niyakap ngunit nanatili pa rin akong tahimik.

"May problema ba?" he asked. "May dapat ba akong malaman?"

Umiling ako bilang sagot.

"Then, why are you acting like this?"

"Is he your real father?" I asked unconsciously. Napatahimik si Zyair at gano'n din ako. Kumalas na ako ng yakap sa kaniya at tumingin sa kaniyang mga mata.

"Yes, he's the one who raised me. Why did you ask?"

A bitter smile formed on my lips. "Aalis na ako."

He's right, we can't be together because it's forbidden. There's a possibility that both of us are siblings.

"Wait! Why? Iiwanan mo ulit ako?" he asked.

"No! Hayaan mo muna akong mag-isip. For now, take care of your family and Natalia because you two is having a baby soon."

After I said those words, I enter inside the elevator and click the ground floor button. My tears are slowly falling into my cheeks. Maybe, destiny already made a way to set us apart.

Hind talaga kami puwede kahit anong pilit naming dalawa. Siguro silang dalawa talaga ang para sa isa't isa.

Maybe, this is my fate. My destiny is to be alone forever and ever. Magmamahal nga ako tapos masasaktan lang din naman sa huli.

This is the worst day for me, imagine nalaman kong buntis si Natalia at si Zyair ang ama, at may posibilidad na magkapatid kaming dalawa ni Zyair at ang huli ang itinanggi ako ng sarili kong tatay para lang mapabango ang pangalan niya sa anak niya.

How cruel the world is? Ang sama naman ng mundo sa akin. Pero anong magagawa ko? Lalaban kahit una pa lang ay wala ng laban? Kahit una pa lang ay alam ko na ang sagot, HINDI KAMI MAGIGING PUWEDE HANGA'T MAY MGA TAONG HADLANG, O HADLANG ANG TADHANA SA AMING DALAWA.

Walang sasaya kapag ang tadhana mismo ang hadlang sa aming pagmamahalan. Destiny can be playful sometimes and I don't like it when destiny started to play. Masakit, sobrang masakit kapag mapaglaruan ng tadhana.