SLS #1: No Boyfriend Since Break ✔️

Chapter 19

Chapter 19

Nang makarating ako sa Dainty's Club ay agad na hinanap ng mga mata ko sa apat na sulok si Zyair, and there he was... he was sitting at the bar counter while drinking a hard drink. Mariin akong napapikit nang makaamoy ako ng isang malansa at mabahong amoy. Gusto kong masuka sa baho, hinidi ko mawari kung saan ito galing. Fck! Ang baho talaga.

Nang buksan ko ang aking mata ay naglakad na ako patungo sa direksiyon ni Zyair, umupo ako sa tabi niya. Napatingin siya sa gawi ko kaya nginitian ko siya bago ako nag-order ng maiinom.

"One margarita..."

Muli akong humarap sa kaniya nang makuha ko ang aking Margarita. Tumingin siya sa akin, ang kaninang maamo niyang mukha ay napalitan ng pagkagalit. His teeth greeted as his jaw clenched.

"Masaya ka ba?"

What the fudge!

My eyes widened and my lips partly swung open while looking at him. I gupled and gasped for an air. I don't know what he was talking about.

"I thought you're kind... akala ko mabait kang tao pero— fuck I was fucking wrong. Hindi kita kilala..."

Pain crossed in the chest the moment I heard what he was talking about. Kahit na may pagtataka sa mukha ko ay pilit pa rin akong ngumingiti sa kaniya.

I already know what he's talking about. It is because of them.... dahil pinalayas ko sila sa bahay. What should I do? Patuloy na patirahin ang ahas sa bahay ko?

"It is because of them?" I asked him firmly. I need to confirm it though. Hindi puwedeng prediction ko lang at baka iba rin ang pinaparatang niya sa akin.

"They are your family, Alora. Bakit mo nagawa 'yon? Anong ra—"

Itinaas ko ang kamay ko para patigilin siya sa pagsasalita. Mariin kong pinikit ang aking mata at umiling. How could he? Paano niya nagawang magtanong sa akin ng ganitong tanong? How dare him to tell that they are my family? Back then, I treated them as my family but what I get in returned? Betrayal and being fooled

I opened my eyes and directly look into his eyes. His eyes darkened and his face is emotionless like mine. Kinuha ko iyong Margarita ko at diretso itong ininom. Nagulat pa siya ngunit agad din nakaiwas. I came here for nothing. Ito lang pala ang pinunta ko rito.

He know everything? He know nothing. Ang alam lang niya ay puro kasinungalingan. Kasinungalingan na gawa-gawa ng dalawang iyon. This is a trap for me.

"Mukhang napaniwala ka na naman nila. So, why would I dare myself to explain to you?" Alam kong bigla nagbago ang tono ng boses ko. Kung kanina ay masaya pa akong makita siya, ngayon malamig na at walang gana.

"Don't deny it. Alam kong pinalayas mo sila sa bahay mo because you're fucking je—"

"Shut up! You don't know everything!" I spoken in a high voiced. "You know nothing. Just shut up!"

After I said those words, I stood up and turned my back on him. Nagsimula na akong maglakad papalayo sa kaniya ngunit agad rin akong napatigil nang hawakan niya ang kamay ko.

"I'm sorry."

Tinanggal ko ang kamay niyang nakahawak sa akin. Humarap ako sa kaniya at mapait na ngumiti. "Alam mo bang masaya akong pumunta rito dahil buong akala ko ay alam mo na ang totoo... akala ko nagising ka na, naimulat mo na iyang mata mo. Pero akala ko lang pala iyon. Puro kasinungalingan lang pala iyang alam mo. Sana maging masaya ka."

I gulped. "I wish for your happiness, Aeon."

Tuluyan na akong tumalikod at nagsimula ng maglakad papalayo sa kaniya. Unti-unting tumulo ang luha ko sa sakit. I didn't expect na mangyayari ito. I mean buong akala ko ay alam na niya ang lahat pero mali pala. All my expectation was gone.