My Promdi Sweetheart [S1: Completed]

Chapter 29

29: Lovesick

ARA’s POV

When I woke up, I heard voices from near and then I saw Klyde kneeling in front of the masked guy. Marami siyang mga sugat at kita kong lubusan na siyang nanghihina.

“Please, pakawalan niyo si Ara. Ako nalang Bro! Ibibi…gay ko ang mga gus..to mo basta pakawalan mo lang siya.” Kahit na naghihingalo, Klyde successfully said a words. Ayaw kong Makita siyang nagkakaganoon. Hindi ko mapigilan ang mga luhang matagal nang naghihintay na pahintulutan kong umagos.

Lumingon si Klyde sa kinaroroonan ko. In his eyes, I could see how he want me to be freed na para bang sisnsabi niyang wag akong mag alala.

“Talaga namang loverboy ka Bro! okay sige, your last wish is my command. May pinagsamahan naman tayo kaya sige. Hahahaha…” the masked guy devilishly laugh.

Ilang minuto lang ay may dumamput na sa aking mga naka masked ding mga lalaki. Pilit kong hinahablot ang sarili ko sa kanila pero tila ubos na rin ang lahat ng lakas ko.

“Klyde!!!” I shouted his name. Habang papalayo ako sa kanya, nakita ko rin ang pag-agos ng mga luha niya sa huling sandali rin nasilip kong may baril na nakatotok sa ulo niya.

Pilit akong nagsusumigaw at nagpupumiglas. Hindi ko ma control ang damdamin ko at ang lakas din ng tibok ng puso ko.

Kasabay ng pagsigaw ko ng pangalan niya ay siya ring pagputok ng baril. Tila ba, huminto ang oras at lahat ay biglang dumilim.

Hindi to maari, Lord, why this is happening?

Kasabay din ng pag agos ng luha ko ay siya ring unti unting pagpikit ng mga mata ko.

“Klyde!!!!”

“Klyde!!!” Napabangon ako sa pagkakahiga at napansin kung lumuha na ako. Isang pananginip na pilit akong binabagabag. Oo, yun yung mga nangyari nung mga panahong iyon at unti unti akong pinapatay ng konsensya ko kung bakit wala man lang akong nagawa para kay Klyde.

Ang damdamin ko’y puno ng kalungkutan na kahit panahon ay walang kakayahang ipaghilom ito. Ang sakit ay nanatili sa puso ko. Kahit na nakalipas na, hindi parin ako nilulubayan ng malagim na pangyayari sa tanging mahal ko.

“Klyde…” as I utter his name, my tears flows down once again, hindi ko na alam kung ilang beses na akong lumuha. I wish I could go back in time, wishing that I loved him earlier as he deserve it. If only I could see the future, if only I could have the ability to change it. I would rather change it just to have Klyde back again. But I know that I can’t and that idea sadden me the most.

Araw araw nalang nagkukulong ako sa kwarto, wala akong ganang kumain. Kahit ilang beses na nagpapadala ng pagkain si lolo hindi ko parin gustong kumain. Somehow, I wish that Mr. Death would be here to end my misery life. I was really longing for him.

I immediately wipe my tears when I heard a knock on my door.

“Miss Ara, narito napo ang breakfast niyo. Nag-aalala napo si Senior sa inyo kung hindi niyo po to kakainin ay siya daw ang pupunta dito.” Said the maid outside my door.

I deeply sighed and I did not send a reply. Kahit na anong gawin ko hindi talaga ako dinadalaw ng gutom. I know, I was being selfish that I made lolo worried about me but I was totally broke into pieces and I can’t do what I normally do. Kahit na ang skin care routine ko, hindi ko na inaasikaso, wala na akong pakilam sa ano mang itsura ko ngayon. Wala rin naman dito ang taong tanging gusto ko kapag napapansin ang mukha ko.