After Five Years

Chapter 3

It's been three days since nangyari ang nakakawindang na pangyayari na iyon at ako naman ay hindi ko alam kung panaginip lamang ba iyon o hindi? It feels like I was destined to be happy just for a moment pero I can tell that apart from that, pain will never go that easily because it lives on me permanently.

"Ate, okay ka lang ba talaga?!" She opens the door of my room so loudly kaya napagitla ako from fetal sleeping position at napatingin sa kaniya. Her usual big eyes ay mas lalo na lumaki and her voice na malakas man pero the tone of worriedness is evident. Thus, she is like Ma'am Pil who keeps asking me that question for a hundred times na kahit na wala naman na dapat na ikabahala.

"Isa pa, Kale... " Mahinahon ko pa rin na sabi sa kaniya at walang emosyon na pinapakita sa aking mukha. "Kapag talaga hindi ka pa tumigil, isasali kita sa Science Quiz Bee." To compliment what I said ay sinamahan ko pa ito ng pagtango kahit na nakahiga pa ako at nakatingin lang sa kaniya na medyo namumutla na. I think it is somehow effective. She likes Science pero, she does not want joining contest related to that subject and I do not know why.

"Sungit mo naman, Ate!" At saka humalukipkip pa sa akin, ngumuso, at inirapan pa ako. "Kung magagawa mo iyon! You are just good at blackmailing but, I know that you cannot do that because you love me so much!" Aba teka! Ini-english na ako ng bata na ito at kasabayan ba ng pagkakatuto niya sa lenggwahe na iyon ang pagwawalk-out?! Aba!

Dahil kanina pa ako nakahiga dito since wala naman na kami na pasok ngayon dahil Saturday ay talagang nilubos ko na ang tulog ko at nagpahinga ng todo. Sino ba naman kasi ang hindi mapapagod sa mga nakaraang araw? Noong Wednesday medyo okay pa kasi normal na day lang naman iyon kumbaga pasok sa school, turo, saway, laro, and then uwi na. Thursday and Friday comes in, everything goes well in the morning dahil examination day ang mga araw na iyon and usually half day lang but, not until the afternoon. Bigla na lang kami napazumba nang wala sa oras! Four hours yata kami na nagzuzumba kaya halos parang namamanhid ang buong katawan ko na parang ayaw nang bumangon. Good thing is that I ate lunch on the right time kaya lang parang nawala nga dahil sa zumba pero nagpahinga naman kami before sumayaw nang para na walang katapusan. But, speaking of lunch, I am still curious kung sino ang nagbigay ng carbonara. Hindi lang kasi noong Tuesday ito nagbigay but, the person did it the same for the following days. Si Ate Daisy? Ang palagi na sinasabi niya sa akin ay eto...

"Basta, Ma'am, kainin mo na lang iyan and huwag ka nang magtaka and safe yan dahil ako ang nagluto niyan. Kaya syempre, masarap yan!"

...See? Ayaw niya talaga na sabihin sa akin kung sino ang nagbibigay kahit na tinatanong ko siya araw-araw about doon kasi naman nakakahiya sa tao na iyon. Malaki pa rin na kawalan sa kaniya yung ₱40 kaya nakakahiya talaga. Malay ko ba kasi kung ano ang trabaho niya sa buhay! Hmmp. Pero, I appreciate that person's effort kahit papaano pero bakit niya ginagawa iyon? If the time really prohibits me now to say thank you for her/him, who never know na mangyari ito in one of these days. Basta those days was so tiring!

*ting*

Ayaw ko man na bumangon pero I immediately get up para tignan kung sino ang nagtext na ito. Unknown number na naman. Spy ba ang mga ito at napakadali naman nila na kuhanin ang number ko! Sa pagkakatanda ko kasi hindi ko ugali na ilagay sa social media o ano man sa internet ang phone number ko? Kaya how?! Weird.

Bago ko tignan at isipin na naman kung sino iyon ay pumunta muna ako sa kwarto ni Kale para suyuin ang bata na toyoin. Syempre, kahit na ganoon totoo naman yung sinabi niya na hindi ko magagawa iyon dahil love na love ko siya even though she is not my real sister. Nag-iinisan man kami but, she and her brother makes me feel complete kahit na minsan ang sarap na lang lumayas sa harap nila kapag nag-aaway sila na dalawa. Typical siblings, hays.