AMETİST (ara verildi)

A-29

Selaaam! Herkes bölüme hoş geldi umarım.

İstediğim sınıra ulaşmadı fakat bekletmek istemedim. İlham perilerim bu şekilde çalışmaya devam ederse ve aktiflik artık artarsa haftada 1 bölüm atmaya başlayabilirim.

Yine sınır koyacağım. Bir süre böyle maalesef. Ama bu kez azalttım. 

300 vote 300 yorum.

Keyifli okumalaar💜

✨

Duvara sırtını yaslayıp bana çok önemli bir şeye bakar gibi bakan Çağın'a göz ucuyla bakıp kum torbasına bir yumruk daha geçirdim. Beni bu kadar dikkatli izlemesi hoşuma gitmiyordu. Özgüvensiz biri değildim fakat dikkatle izlemek ve incelenmek beni hep geren bir şey olmuştu.

Üç gün önce bana sorduğu soru tekrar zihnime girdiğinde yumruğumun sertliği azaldı.

Üç gün önce...

"Ne?" verilecek tepki kesinlikle bu olmamalıydı. Çağın, buz mavileri ile gözlerimi ve surat ifademi izledikten sonra yüzündeki büyük gülümseme ile geri çekildi.

"Surat ifaden şaşırınca balığa benziyor."

"Sen ciddi misin Çağın?" diye sordum beni balığa benzetmesini şimdilik düşünmemeye çalışarak.

"Balığa benzediğin konusunda mı? Evet ciddiyim." kaşlarımı çatarak omzuna vurduğumda bileğimi tutarak beni kendine çekti.

Yüzlerimiz bir anda yaklaşıp arada bir nefeslik mesafe kalınca sessizce yutkundum. Başını hafifçe sağa sola oynatarak burnunu burnuma sürttü. Gözlerim dudaklarına kayarsa bir daha oradan çekemem diye inatla buz mavilerini izliyordum.

"Ciddiyim Ametist, kocan olmak istiyorum." dedi dudaklarımın üstüne doğru fısıldayarak. Kirpiklerimin ardından ona bakan gözlerime içi gidiyor gibi bakıp dudağıma ufak bir öpücük kondurdu.

Sonra bir tane daha ve bir tane daha...

Öpücükleri son bulduğunda ne zaman kapattığımı bilmediğim gözlerimi usulca açtım.

"Ama bunun bir zamanı var ve o zaman daha gelmedi.  Fakat yine de cevap istiyorum. Kocan olabilir miyim ileride?" cidden soruyor muydu bunu?

Bir sır verecekmiş gibi kulağına yaklaştım ve kulağının alt kısmına bir buse kondurdum. "Olabilirsin Çağın."

Günümüz...

O cümleyi kurmamın üstünden üç gün geçmişti. O anın üstünden üç gün geçmişti ve hala daha neredeyse her an aklımdaydı. Kocam olması düşüncesi... Başımı hafifçe iki yana sallayarak yumruklarımı sıktım ve daha güçlü bir şekilde torbaya geçirdim.

"Yeter bugünlük bu kadar." Çağın'ın sesini duyduğumda yumruk yaptığım bandajlı ellerim iki yanıma düştü. Yorgun adımlarla yanına ilerlerken bir yandan da bandajları çıkartmaya çalışıyordum. Yanına geldiğimde elimi tutarak kendine doğru çekti ve dikkatlice doladığım bandajı çıkarmaya başladı. Çok önemli bir işmiş gibi ciddiyetle bandajı çözmesi hoşuma gitmişti açıkçası. Benimle ilgilenmesini seviyordum.