Animal

27

HOPE DE GUZMAN

"Nagpupuyat ka ba?" my classmate asked me.

"Sorry," I apologized.

Kasalukuyan kaming mine-make up-an ni Minghao. Today is the first day celebration of sports week, ngayon din gaganapin ang pagrerepresent namin sa section.

Pagod ako kakaisa-isa sa mga kaibigan noon ni Faith pero ni isa sa kanila, walang nakapagsabi sa akin kung nasaan si Faith. I still feel anxious, paano kung may nangyari nang masama sa kaniya?

Yes, I am sad that she made me disappointed, pero nangingibabaw pa rin ang pag-aalala ko, she's my sister after all.

"Namumutla ka na, Hopia. Alagaan mo ang sarili mo," payo niya, tumango ako.

"'Wag mo lang asahan si fafa Cheol," she smirked before tickling my sides.

That's hilarious, sa consistent na paghahatid sa'kin ni Seungcheol kapag lunch break at uwian, inaakala na nilang nagdedate kami. It's not dating, he's forcing me!

Matapos kaming ayusan ay pinicturan kaming dalawa ni Ocho para raw remembrance at para may ilagay sa bulletin board.

"Naku mabuti nalang talaga at hindi kayo KJ! Kapag nanalo ang section natin ililibre ko kayo!" paghahamon ng class representatvie na siyang kinahiyaw ng iba. Napailing nalang ako at bahagyang tumawa.

I feel nervous, but seeing them happy lifts up my self-esteem. Wooh, kaya ko 'to, kaya namin 'to.

Ocho and I wear simple baseball team jerseys. Nilagyan lang ito ng twist at design para magmukhang modern. We're not real athletes though.

Our classmate gave us baseball bats, "Pampukpok sa mga inggiterang mga taga-ibang section," she cracked a joke.

Napangiti niya ako roon, "Oh, Hopia tama 'yan! Ngumiti ka lang, liliwanag ang daan!" hindi ko na mapigilan ang pagngiti ko nang mapansin niya 'yon. I covered my face with my hand in embarrassment.

"Ikaw Ocho babes, hindi ka ngingiti?" tinaasan niya ng kilay si Ocho, he just hissed, "Okay. Gwapo ka pa rin naman," mataray nitong sambit.

Pumunta na ang buong section sa school ground kung saan magaganap ang seremonya ng sports week. I heaved a deep sigh before Minghao and I parted ways. We have designated seats, bago pa magsimula ang program ay naassign na kaming umupo sa iba't ibang seating arrangement.

"Ate ganda," nakipagfist bump sa akin si Jeonghan nang umupo siya sa tabi ko.

Tumango ako, I examined him, soccer themed and napili ng department nila. May bitbit pang soccer ball si Jeonghan, mayroon din siyang rayband na nagpamukha sa kaniyang atleta.

"Maglaro tayo, matagal pa naman 'to," he suggested.

"S-sorry, hindi ako marunong magsoccer," pagtanggi ko, napatawa siya nang bahagya.

"Hindi! Ito lang, papampatanggal ng buryo," pinahawak niya muna sa akin ang bolang bitbit niya at saka may nilabas na papel.

It's awkward to stay with him nang kaming dalawa lang ang mag-uusap. But I appreciate his effort to get close. Hindi ako madaldal, hindi rin ako komportable na ma-stuck katabi ng isang madaldal pero may something kay Jeonghan na nagpapaiba sa kaniya sa lahat. I'd been interested to him before though, at saka mukha siyang masayang kabonding.

It's a folded paper with words written in every corner. Nilusot niya ang kaniyang mga daliri roon at saka pinabukang parang bulaklak, "Pili ka ng color," I picked red.

Binuksan niya ito, he smirked "Talo ka, halika pipitikin ko 'yong noo mo,"

"B-bakit paano ako natalo-- aray!" Bago pa ako makahingi ng katarungan ay napitik niya na ang noo ko, napatawa nalang kami. Hindi manlang ako binigyan ng explanation kung paano ako natalo!

He explained the mechanics, "Kapag may nakasulat sa loob ng color, talo ka. Ikaw naman, ako papiliin mo,"

Kinuha ko ang papel at saka ko siya pinapili, "Blue akin--"

I stopped him after realizing a thing, "Sandali, ikaw ang gumawa nito eh, malamang alam mo kung saan ang walang sulat,"

He chuckled, "Nahuli mo ako ro'n ah, sige na nga," he brushed his hair up for me to flick his forehead.

"Ouch, may gigil ah," reklamo niya. Napatawa nalang ako nang bahagya.

Binalik ko sa kaniya 'yong papel at bola. I somehow felt entertained, hindi naman din papayag itong si Jeonghan kung hindi siya papansinin.

"Tignan mo 'tong si Seungcheol, ang sama pa rin ng tingin sa'kin," he mumbled. Mapatingin tuloy ako sa puwesto ni Seungcheol.

I gasped after realizing how mad he looked at us. Nanginig ako nang sandali, he's terrifying. "Kinunstaba ko na nga 'yong organizer para tabi sila ng partner ko kahit ayaw na ayaw ni Joshua eh," he giggled.

I felt more anxious when he suddenly went near my ears to whisper something, "May aaminin ako sa'yo, ate ganda,"

Seryoso, naalala niya pa ba kung anong pangalan ko? "Hindi kasi ako boto kay Joshua, hihi," He giggled.

Tumingin ako sa kaniya nang may halong pagtataka, he's just smiling while scrunching his nose, "H-huh?"

He shook his head, "Wala, bakit kaya hindi nagswimming attire si Cheol? E di sana sure win sila kung ipapakita niya 'yong abs niya, 'di ba?" bakit niya ako tinatanong ng mga ganyang bagay? Ang weird niya!

Seungcheol might be hiding the stab on his stomach. Naalala ko kung gaano niya ininda 'yong pagsaksak ko sa kaniya noon. Kahit ako, I'm still dressing my wounds with bandages so that it won't be seen. Magtataka sila kung may makita silang sugat na muntikan nang bumutas sa kamay ko.

"Hays, mga Archi talaga ang titipid sa laway. Bakit ba ayaw niyo akong kausapin?" he whined.

"H-hindi," nahihiya akong tumanggi.

"Hindi joke lang, no pressure! Hindi naman kita pinipilit kausapin ako," he chuckled.

I just felt the need to stop talking dahil sa nakakamatay na titig ni Seungcheol sa pwesto namin. He might assume that we're flirting but the fact is we're just spending our time for entertainment.

I just don't want this innocent man be tainted by his own friend. He might do something to Jeonghan once this conversation went long!