Animal

16

HOPE DE GUZMAN

"Can you promise me na hindi ka aalis sa kwarto ko habang wala ako?" Choi Seungcheol asked.

I stayed mute. Bakit ko naman siya papangakuan ng bagay na hinding-hindi ko papaboran?

"You can't, I see," he pressed his lips as he nod.

I started to feel alarmed matapos niyang kunin ang kamay ko. My eyes widened after seeing him locking it with a handcuff! Ang kabilang pares ay pinosas niya sa mismong kama.

"Choi Seungcheol--" I stopped protesting as he shut me up with just a smack of kiss.

"Take a rest. Kailangan kong magligpit bago pa may makakita ng mga dugo sa sala. Mamaya na tayo magdedate, okay?" He smiled before ruffling my hair.

"I love you babe," he threw a flying kiss before slamming the door shut.

Tanginang pagmamahal 'yan. Sa tingin niya ay makakatulog ako?

Pinipilit kong tanggalin ang kamay ko sa posas. Napaiyak nalang ako sa hapding dulot ng fiction kakapilit kong makawala. Hindi ako makakatulog, hindi ako puwedeng matulog nalang!

I bumped my head at the headboard out of frustration. Gusto kong makawala, kung ayaw niya akong pakawalan ay sana nalang pinatay niya na ako!

I wasn't aware, hindi ko nalang namalayan na dahil sa sobrang takot, lungkot, iyak, at pagod ay nakatulog na rin ako.

I woke up after feeling a presence. Nang idilat ko ang mga mata ko ay napakunot ang noo ko. Nasaan ako?

I looked at my side after hearing a soft chuckle. Agad akong napabangon nang makita ko si Choi Seungcheol. Sinubukan ko pang lumayo nang kaunti sa kaniya pero napigilan ako ng nakaposas kong kamay.

He's sitting on the floor, having his head resting over his palms as he watch me sleep on his bed.

"First time kitang makitang kalmado simula no'ng kunin kita sa inyo nang sapilitan," he stated.

Paano ako kakalma!?

"Let's date," he smiled before unlocking the cuff on my hand.

Napahimas ako rito nang marakaramdam ako ng ginhawa na sa wakas ay may dumadaloy na ring dugo sa kamay ko.

Hindi pa ako lubos na nakakarecover ay bigla nalang akong hinila ni Seungcheol papalabas ng kwarto niya. Nakita kong malinis na rin ang sala, hindi na nakakatakot tignan ang pintuan, wala nang bakas ng krimen.

Nang makalabas kami ay napansin kong hapon palang. Hindi pa halos nagbabadyang lumubog ang araw.

"A perfect time to stroll at the park," he stated as he placed a helmet on my head.

"I will make you believe that dating me is the first thing you should consider," he smirked before wearing his own helmet too.

Napalunok ako nang ipaupo niya ako sa motor niya. He held my hands tight and wrapped them around his waist. "You must not let go, babe. Not having me by your side will send you to worst circumstances," I got chills after hearing his low-tone voice threatening me again.

I shut my eyes closed and just cried silently. Hindi ko nakikita si Cherry sa kaniya, kahit kailan, hindi ko naranasang mapagbantaan ako ng kung sino.

I almost believed that I gained a friend through internet, but I just entertained a psychopath, an obsessed man who only think about himself.

I want to think about my own feelings too. Pero bakit sobrang hirap unahin ang sarili? Palagi ko nalang bang ikokonsidera ang mga taong nasa paligid ko bago pa ako magkaroon ng pakialam sa mismong sarili ko?