Advance Bravely (Persian Translation)

chapter 84

🔅چپتر هشتاد و چهارم🔅

~توانایی بداهه گویی~

🌈🌈🌈🌈🌈🌈

 
یک روز قبل از فستویال سال نو، شیایائو مرخصی گرفت تا برنامه رو با یوان زونگ و بقیه اعضای کمپانی ضبط کنه.
به خاطر وسایلی که هر صحنه میخواست و مهارت های بازیگری غیر حرفه ای بادیگاردها، هر صحنه باید چند بار فیلم برداری میشد. اول شیایائو هیجان زده بود و به کارگردان کمک میکرد، ولی بعد خسته شد و یه جایی رو پیدا کرد که استراحت کنه و سیگار بکشه.
یوان زونگ دنبال شیایائو گشت، و وقتی صورت خسته ش رو دید پرسید: "چی شده؟"
شیایائو دستش رو دور گردن یوان زونگ انداخت و به شونه ش تکیه داد و با لحن خسته ای جواب داد: "خسته شدم."
"اگه خسته ای برو تو ماشین یه چرت بزن. بعد از اینکه کار اینجا تموم شد واسه ناهار میبرمت خونه. بعد از ظهر برنگرد."
شیایائو بعد از شنیدن "برنگرد" سریعا گفت: "بدنم خسته نیست، ولی قلبم هست."
یوان زونگ نگاه پرسشگری بهش انداخت و شروع به اذیت کردنش کرد، "اوه، قلبم داری؟"
"هه! چطور میتونم نداشته باشم؟ “شیایائو به سختی تلاش کرد لپ سفت یوان زونگ رو بکشه. "من از صبح تا شب به خیلی چیزها فکر میکنم."
یوان زونگ انگشت های شیایائو رو عقب کشید و به آرومی بهش هشدار داد: “مراقب پنجه هات باش، اینجا خیلی ها هستن که میتونن مارو ببینن". شیایائو با خوشحالی لبخندی زد. او؟ میترسی که ببیننت؟ میترسی روی ظاهر مثل سنگت اثر بذاره و تصوری که مردم ازت داشتن رو خراب کنه؟ پس من هم لپت رو میکشم، میکشم، میشکمممممم... بعد از اینکه صورت یوان زونگ جلوی همه "لگدمال “شد، دست شیایائو رو گرفت و نگاه مرگ باری بهش کرد.
"اگه به این کارهای شیطانیت ادامه بدی، فکر میکنی بهت درکونی نمیزنم؟"
شیایائو لب برچید و به شونه ی یوان زونگ تکیه داد و اهی کشید.
"من کار بدی کردم که این چند روز گذشته حسابی فکرم رو مشغول کرده."
یوان زونگ سیگاری روشن کرد و به پروسه ی فیلم برداری نگاه کرد و منتظر شیایائو موند که ادامه ی داستانش رو بگه.
شیایائو یه لحظه مکث کرد و بعد در مورد تمام اتفاقاتی که بعد از آزاد شدن وانگ زی شویی از زندان اتفاق افتاده بود صحبت کرد. بعد آهی کشید و گفت که چقدر پشیمونه که وانگ زی شویی روبه شوان دایو تحویل داده.
یوان زونگ بعد از اینکه به تمام داستان گوش داد پرسید: "چرا انقدر دوست داری تو کار بقیه دخالت کنی؟"
شیایائو نگاهی به یوان زونگ و قیافه ی سنگیش انداخت، و تو ذهنش خندید. سوپرایز، سوپرایز، این پیری خیلی زود حسودیش گل میکنه.
اگه یوان زونگ میدونست شیایائو بهش میگه "پیری"، بدون شک پرتش میکرد تو تخت و بهش نشون میداد که چقدر پر زور و قدرتمنده!
شیایائو ادامه داد: "راستش رو بخوای، من اصلا به علاقه ی عجیب غریبی که شوان دایو به وانگ ژی شویی داره اهمیت نمیدم. فقط فکر میکنم مشکل خیلی از راه جوانمردانه ای حل نشد. میدونی من همیشه فکر میکردم وانگ ژی شویی یه عوضی مغروره. ولی چند روز پیش فهمیدم که در واقع کار داره، کارشم خیلی سخته. و درست قبل از اینکه بره زندان استعفا داده. به همین خاطر ذهنم بهم ریختست."
یوان زونگ بی هیچ حسی شونه بالا انداخت، "مردم همیشه دو رو دارن. اون شاید بدشانس باشه ولی این به این معنی نیست که بیگناهه و جرمی مرتکب نشده."
شیایائو فکر میکرد که حرف هاش کاملا درستن. وانگ زی شویی کارهای بد زیادی کرده بود، پس تنبیه کردنش کار درستیه. ولی شیایائو بازهم احساس بدی داشت.
شیایائو پرسید: "من خیلی عجیبم؟ بهتر نیست در مورد زندگی بیشتر بصیرت به خرج بدم؟"
یوان زونگ گفت: "افراد باهوش بیشتر از افراد معمولی جلو میرن، ولی هرچی بالاتر بری، وقتی بیوفتی آسیب بیشتری میبینی."
شیایائو بعد از شنیدن این حرف، حس کرد بار زیادی از روی دوشش برداشته شده. بعد چشم هاش به جیب پیرهن یوان زونگ که باز مونده بود افتادن، داخلش کلی پول بود. چشم هاش برقی زدن، اون تمام عمرش از پول محروم مونده بود. اگه تو جیب یوان زونگ پول زیادی بود، مردد میشد، ولی اونجا فقط پول خورد بود، پس دلیلی نداشت که جلوی خودش رو بگیره.
پنجه های شیایائو به آرومی از پشت یوان زونگ مستقیم به سمت جیبش رفتن. ولی فکر میکنین یوان زونگ کیه؟ اون میتونه با چشم های بستش جادو کنه! چطور شیایائو میتونه گولش بزنه؟
انگشت های شیایائو تقریبا به جیبش رسیده بودن که یوان زونگ تو هوا گرفتشون. "چی میخوای؟"
شیایائو قیافه ش رو مظلوم کرد، "یکم بهم پول بده لطفا."
"که بری آت آشغال بخری بخوری؟"
شیایائو لب هاش رو جمع کرد، "آت آشغال نه، غذای خوشمزه."
یوان زونگ غرید: "کی رو داری خر میکنی؟ دفعه ی پیش کی بود که از قفسم کلی پول برداشته بود و یه مشت آشغال خریده بود؟ من فقط یه گاز ازشون زدم و بقیه شون رو انداختم دور. چیه این غذاهای ناسالم خوبه؟"
شیایائو از عصبانیت قرمز شد، "حالا هرچی! از نظر تو تنها غذای خوشمزه پیاز آغشته به سسه!"
یوان زونگ اهمیتی بهش نداد. ولی شیایائو بیخیال نشد و شروع به بهانه اوردن کرد.
"میدونی، من تو یه خونواده ی خیلی سختگیر بزرگ شدم. به خاطر همین هیچوقت نتونستم طعم اینجور غذاها رو بچشم، به خاطر همین الان بهشون معتاد شدم. منع کردن همیشه تاثیر برعکس داره. فقط وقتی کامل راضی شدم عطشم میخوابه و از این غذاها خسته میشم."
واقعا یوان زونگ حرف هاش رو شنید؟ اون با تمام وجودش تظاهر کرد که متوجه نشده.
شیایائو گفت: "تو اصلا مزه ها رو حس نمیکنی."
یوان زونگ به شوخی گفت: "پس بذار تو رو لیس بزنم."
نمیخواد تو اینکار رو بکنی، خودم میکنم. شیایائو از اینکه کسی اون اطراف نبود سوءاستفاده کرد ویوان زونگ رو بوسید. و بعد وقتی یوان زونگ هنوز تو شوک بود یه مشت از پول های تو جیبش رو برداشت و تو جیب خودش گذاشت.
شیایائو ابروهاش رو بالا پایین کرد و با رضایت لبخند زد و بعد هم به سمت نزدیک ترین مغازه دوید.
بعد از اینکه شیایائو رفت، یوان زونگ به سوپر مارکت رفت و یه یوان داد که آب معدنی بخره. بعد بقیه پولش رو توی جیبش گذاشت.
 
از روزی که شیایائو یوان زونگ رو از سر میز شام دزدیده بود، یوان رو چند روزی بود که آشفته شده بود.
امروز وانگ شوانگ تماسی دریافت کرد و لحظه ای که گوشی رو گذاشت پیش یوان رو رفت.
"حدس بزن چی شده؟ همین الان یه سری اخبار برگ ریزون در مورد داداشت شنیدم."
یوان رو آهی کشید، "چی شده؟"
"من یه دوستی دارم که یه بار عکس داداشت رو دیده بود. اون همونی بود که میخواست باهاش مصاحبه کنه. اون قیافه ش رو خیلی خوب یادش مونده. بعد امروز که بیرون بوده، داداشت رو دیده که داره یه مرد رو میبوسه. ازش پرسیدم اون یکی چه شکلی بوده، ولی نتونسته خوب صورتش رو ببینه. اونقدر شوکه شده بود که همون موقع بهم زنگ زد."
یوان رو مبهوت مونده بود، ولی سریعا با صدای محکمی گفت: "امکان نداره. داداشم همچین آدمی نیست. اون یه مرد واقعیه. چطور میتونه..."
"منم همین فکر رو میکردم، ولی دوستم گفت لوگوی کمپانی رو هم دیده، اون ها داشتن فیلم برداری میکردن."
قلب یوان رو داشت از سینه ش بیرون میپرید. کمپانی یوان زونگ درگیر آماده شدن واسه اون برنامه ی تلوزیونی بودن.
"بازم امکان نداره داداشم باشه." یوان رو همه ی مدارک رو رد کرد و فقط به حس خودش باور داشت. "در حال بوسیدن فقط نصف صورت طرف مشخص میشه، به علاوه، کلی آدم گنده تو کمپانی هست. شاید دوستت یه نفر دیگه رو دیده."
وانگ شوانگ سرش رو تکون داد، "میدونی، وقتی اون حرف رو زد سرم داشت منفجر میشد. اون آیدول منه، تنها آیدولی که تو تمام این سالها دنبالش بودم، خدا نکنه این واقعی باشه!"
یوان رو دست وانگ شوانگ رو گرفت که بهش دلداری بده، "نگران نباش. امکان نداره واقعی باشه."
وانگ شوانگ سرش رو به معنی موافقت تکون داد ولی بازهم گفت: “اون شب وقتی باهم غذا خوردیم، وقتی شیایائو یوان زونگ رو با خودش کشید برد، یه چیزایی مثل"اون مال منه" نگفت؟ از داداشت در موردش پرسیدی؟ واقعا چه اتفاقی افتاد؟"
تو چند روز گذشته این یه مانع بزرگ برای یوان رو بوده، اون بارها اون صحنه رو تو ذهنش بازسازی کرده بود، دنبال دلایل و معانی مخفیش گشته بود! و وقتی که یه سرنخ پیدا کرده بود، زخمش اونقدری خون ریزی کرده بود که مجبور شده بود سرنخ ها رو کنار بزنه. اونقدری شجاعت نداشت که به فکر کردن ادامه بده.
 "اون شب یه سری مشکل تو کمپانی پیش اومده بود به خاطر همین شیایائو مجبور شده بود بیاد دنبال داداشم. شاید گفته: "اون بامن میاد" احتمالا ما اشتباه شنیدیم."
وانگ شوانگ آهی از سر آسودگی کشید، "پس اینطوری بوده، من فکر میکردم اون دوتا... اه، هیچی."