EVİM

27

Şiiişst paragraflar uzun diye atlamayın looo. Bu bölüm her şey ortaya çıkıyoreeeeee...

Yazar anlatımıyla:

Arslan kafayı yemek üzereydi. Bu kızın ne yapmaya çalıştığını anlamıyordu. Evelenmemek için evden kaçan bir kız nasıl olur da polisleri düğününe davet ederdi. Kaç gündür Mira'yı arıyordu ama olan tek şey hiç bir şeydi.

Sinirle hastaneden çıkarken tek düşündüğü Mira'nın yanına gitmekti. Arabaya bindiğinde telefonuna üst üstte gelen mesajlara kısa bir küfür savurdu. Telefona bakarken okudukları ile donmuştu. Mira haklıydı. Ona çok ağır hakaretler etmişlerdi. Ama kendinden kaç yaş büyük bir insanla evlenmesine izin veremezdi. 

Hastaneden hızla çıkan Boran abisini görünce adımlarını onun arabasına doğru çevirdi. Yolcu koltuğuna oturduğunda abisi onu fark etmişti.

''Abi Mira'nın yazdıklarını gördün mü?''

Arslan sesiz kaldı. Kafasını sallamakla yetinmişti. Boran sinirle saçını karıştırdı.

''Kafayı yiyeceğim. Ya sizin ön yargınız. inadınız yüzünden kardeşim zorla evlenecek!''

''Boran saçma sapan konuşma. Bu durumdan ben memnun muyum sanıyorsun?''

Boran derin bir nefes alıp Mira'nın attığı mesajlara baktı.

''Mira bana özelden mesaj atmış.''

Arslan kafasını Boran'a çevirip tekrar yola odaklandı.

''Ne demiş?''

''İyiymiş. Biraz kafamı dinlemek istiyorum demiş. Bir de babamla barıştık evlilikten vazgeçti demiş. Ama son dediğine inanmadım.''

Arslan sıkıntıyla oflayıp arabayı eve doğru sürdü.

''Bilmiyorum Boran. Ne yapacağımı şaşırdım. Eve gidelim annem ne yapar eder Mira'nın ağzından laf alır.''

Boran sessizce onayladı abisini. Annesi Mira'yı ikna ederdi.

****

Nuray Hanım Mira'yı aramış sesini duyunca rahatlamıştı. Mira babasının evlilikten vazgeçtiğini söylüyordu ama inanmamıştı. Salona giren Çınar'a çatık kaşları ile baktı. Oğlunun böyle bir şey yapması onu derinden üzüyordu. Kendini suçluyordu. Evlatlarını düzgün yetiştiremediğini düşünüyor daha çok üzülüyordu.

Çınar annesinin yüz ifadesini görünce daha çok üzüldü. Yaptıklarından pişmandı. Vicdan azabı çekiyordu. Annesinin böyle yapması daha çok üzüyordu. Tam annesine seslenecekken zilin sesi ile susmak zorunda kaldı. Üzgünce kapıya doğru yürümeye başladı. Kapıyı açınca abilerini görünce hafifte olsa gülümsedi. Boran abisi onunla konuşmasa da Arslan abisi onu anlıyordu. Bahçe kapısından giren Baran abisini görünce kapıyı kapatmadan gelmesini bekledi. Abisi kapıda bir kadını çağırmış valizini bahçeye getirmişti. 

Çınar onlara bakarken Arslan da Çınar'a bakmaya gelmişti. Baran'ın arkasında gördüğü yüz ile kaşlarını çattı. Kadını birine benzetmişti ama çıkaramıyordu. Baran kapıya gelince kadını eli ile eve davet etti. Kadına salonu gösterip abisine döndü.

''Annem ile görüşmek istiyormuş. Yolun başında adresi sormuştu. Galiba müşterisi.''

İçeri girdiklerinde üçü de şok olmuştu. Boran'ın da onlardan bir farkı yoktu. Anneleri ağlayan kadına sarılmış teselli ediyordu. Nuray hanım gözleri ile koltukları işaret etti. Oğulları koltuklara oturunca Efsun'u kendinden ayırdı.