«Δεν θα μπεις καν στον κόπο να μου εξηγήσεις;» ρωτάω νευριασμένη
«Δεν ξέρω τι είδες» απαντάει ήρεμος. Είναι σοβαρός; Είναι σοβαρός γαμωτο μου;!
«Μμμ δεν ξέρω» λέω, «Ίσως κάτι για ένα σχολείο στην γαμημενη Βρετανία!» ουρλιάζω
«Θα στο έλεγα...» μου λέει. Θα μου το έλεγε; Θα μου το έλεγε; «Αύριο φεύγω» λέει και θα τρελαθώ. Ποτέ ακριβώς θα μου το έλεγε; Με κοροϊδεύει; Το θεωρεί αστείο όλο αυτό;
«Ποτέ,Αχιλλέα; Όταν ήσουν στο γαμημενο αεροπλάνο;» απορώ
«Όχι,Έμμα. Τα είχα κανονίσει όλα. Θα στο έλεγα αύριο το μεσημέρι» μου λέει και δεν μπορεί να είναι σοβαρός, «Ήθελα σήμερα να περάσουμε καλά» εξηγεί
«Όχι,Αχιλλέα. Ήθελες να μου ρίξεις στάχτη στα μάτια» λέω έξαλλη,δεν καταλαβαίνω όμως. Γιατί; «Γιατί φεύγεις;» ρωτάω πιο ήρεμη. Φεύγει κι εκείνος. Φεύγει... Ποιον θα έχω αν φύγει κι εκείνος; Τι θα κάνω χωρίς αυτόν;
«Για εσένα» απαντάει κοιτάζοντας με λυπημένος. Για εμένα; Δεν μπορεί να το λέει αυτό.
«Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα. Όλα πάνε μια χαρά» λέω προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου
«Μια χαρά; Έμμα,σε έδιωξαν από το σπίτι σου» μου θυμίζει, «Ποτέ επιτέλους θα δεις ότι το πρόβλημα είμαι εγώ;» αναρωτιέται και σπάει η καρδιά μου να τον βλέπω χωρίς καμία αυτοπεποίθηση. Νομίζοντας ότι δεν αξίζει, επειδή αξίζει.
«Πάλι τα ίδια;» αναρωτιέμαι, «Ποτέ θα καταλάβεις ότι είσαι αντάξιος μου; Ότι θέλω εσένα,κανέναν άλλον» λέω ελπίζοντας να αλλάξει γνώμη. Τον έχω ξανακάνει να αλλάξει γνώμη,μπορώ να το ξανακάνω. «Επιλέγω εσένα, Αχιλλέα. Από όλους τους άλλους επιλέγω εσένα. Ξανά και ξανά» λέω κι εκείνος μπλέκει τα χέρια του στα μαλλιά του.
«Αυτό είναι το γαμημενο πρόβλημα» μου φωνάζει εκείνος. Τον κοιτάω σοκαρισμένη. «Δεν σκέφτεσαι λογικά. Επιλέγεις εμένα,έναν χαμένο, αντί για την οικογένεια και τους φίλους σου. Τι θα γίνει όταν καταλάβεις ότι έκανες λάθος ε; Τι θα γίνει όταν συνειδητοποιήσεις πως τα έχασες όλα για ένα χαμένο παιχνίδι; Για εμένα» με ρωτάει και δεν μπορεί να πιστεύει κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται να πιστεύει κάτι τέτοιο. «Έμμα,τελειώσαμε» λέει την κουβέντα που μπορεί να με διαλύσει. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και τα αφήνω να κυλήσουν. Εκείνος είναι βουρκωμένος,δεν το θέλει αυτό άρα γιατί να τον ακούσω;
«Όχι,Αχιλλέα. Όχι. Δεν θα σε αφήσω να με απομακρύνεις ξανά. Δεν θα σε αφήσω επειδή φοβάσαι να αγαπηθείς. Δεν θα σε αφήσω επειδή νομίζεις βλακείες» λέω κλαίγοντας,μα μέσα μου ξέρω πως αυτή την φορά τα πράγματα δεν είναι το ίδιο. Το είχε ετοιμάσει.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
