Emma's pov
Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι το σχόλασμα για να πάω να τον δω. Γι'αυτό και φεύγω από το σχολείο πριν την πέμπτη ώρα για να πάω να τον δω. Να του μιλήσω,να του εξηγήσω. Ο Άρης με την Εύα θα έχουν φύγει τώρα,δεν θα με αφήσει να περιμένω. Θα μου ανοίξει. Το ξέρω πως θα το κάνει.
Πηγαίνω γρήγορα σπίτι του γιατί δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Θέλω να είμαστε καλά γιατί νιώθω το κενό αυτές τις μέρες να μεγαλώνει. Έχουμε να μιλήσουμε από το πάρτυ κι αυτό με σκοτώνει. Χτυπάω κουδούνι και περιμένω. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να βγει από το στήθος μου. Είμαι αγχωμένη και φοβισμένη για το τι πρόκειται να γίνει. Αν δεν με ακούσει; Αν με ακούσει και αποφασίσει ότι δεν θέλει να συνεχίσουμε; Τι θα κάνω τότε; Χτυπάω ξανά το κουδούνι. Κοιμάται; Τι κάνει; Γιατί δεν ανοίγει; Άνοιξε... Άνοιξε... Ξανά χτυπάω. Και ξανά. Και ξανά. Δεν ανταποκρίνεται. Ξέρω ότι είναι εδώ. Το ξέρω.
Παίρνω μια ανάσα και κάθομαι στο πεζούλι. Βγάζω το κινητό μου και στέλνω μήνυμα στην μαμά ότι θα αργήσω να γυρίσω σήμερα. Δεν θα την ενοχλήσει,δεν μου δίνει και σημασία αυτές τις μέρες. Έπειτα,παίρνω τον Αχιλλέα τηλέφωνο. Ξέρω ότι δεν θα μου το σηκώσει, αλλά αξίζει να προσπαθήσω. Δεν το σηκώνει. Τα δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους. Τι υποτίθεται πως θα κάνω τώρα; Πώς θα διορθώσω τα πράγματα αν δεν μπορώ να του εξηγήσω; Να φύγω; Να γυρίσω μετά; Τι να κάνω; Τι σκατα να κάνω;
Τον έχασα; Αυτό ήταν; Έχασα το άτομο που με αγαπάει χωρίς να περιμένει κάτι πίσω; Δεν γίνεται να τον έχασα,όχι μέσα σε ένα βράδυ. Όχι εξαιτίας μια παρεξήγησης. Δεν γίνεται. Σηκώνομαι πάλι. Ξανά χτυπάω το κουδούνι. Επίμονα αυτή την φορά. Περιμένω,περιμένω. Ας ανοίξει...
Η πόρτα ανοίγει και επιτέλους τον βλέπω. Η καρδιά μου ηρεμεί μόνο και μόνο με την παρουσία του. «Άνοιξες» συνειδητοποιώ με ένα μικρό χαμόγελο
«Μπορείς να μην ξανά έρθεις από εδώ;» με ρωτάει και σκαλώνω. Μιλάει δίχως χρωμα στην φωνή του,πράγμα συχνό αλλά ποτέ δεν μίλαγε έτσι σε εμένα.
«Αχιλλέα,άσε με να σου εξηγήσω» τον παρακαλώ. Πρέπει να με αφήσει να του εξηγήσω...
«Να μου εξηγήσεις» επαναλαμβάνει σκεπτόμενος, «Θα με αφήνεις να σου εξηγήσω εγώ αν οι ρολόι ήταν αντίστροφοι;» με ρωτάει και δεν ξέρω τι να απαντήσω. Δεν είναι το ίδιο... Εκείνος ήταν γυναικάς,έχει κάνει πολλά ενώ εγώ όχι...
«Όχι...» λέω με κατεβασμένο το κεφάλι. Είμαι άδικη μαζί του,ακόμα και τώρα.
«Πήρες την απάντηση σου» λέει και πάει να κλείσει την πόρτα,αλλά την σταματάω με το χέρι μου
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
