Έφτασε Παρασκευή απόγευμα που σημαίνει ότι επιτέλους θα βγω με τον Αχιλλέα για αρκετές ώρες κι όχι λίγο,όπως τις προηγούμενες μέρες. Ευτυχώς για εμένα τα παιδιά σήμερα δεν θα βγουν,για να βγούμε αύριο όλοι μαζί. Φυσικά,δεν είπα εγώ τι θα κάνω αν και υποθέτω η Κατερίνα φαντάστηκε πως θα βγω με τον Αχιλλέα. Ωστόσο,δεν ρώτησε κάτι. Για την ακρίβεια,φέρεται λες και δεν της έχω πει τίποτα. Ακόμα κι όταν είμαστε μόνες δεν με ρωτάει πως πάει,δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται βασικά. Δεν μπορώ να την καταλάβω. Όταν μου είχε ζητήσει πρώτη φορά ο Αχιλλέας να βγούμε και τον απέρριψα έλεγε ότι μας φαντάζεται μαζί το ένα το άλλο και τώρα έχει αυτή την στάση. Δεν ενδιαφέρεται καν,έχει σχηματιστεί την άποψη της.
Ετοιμάζομαι βιαστικά επειδή καθυστέρησα λόγω διαβάσματος, όποτε αν πάω με το πάσο μου θα αργήσω. Φυσικά,έχω συνηθίσει να αργω και νομίζω το ίδιο και ο Αχιλλέας,αλλά θέλω πολύ να περάσουμε χρόνο μαζί όποτε κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Φοράω ένα κολλητό μαύρο τζιν και ένα μπεζ φούτερ με μια μικρή μαύρη πεταλούδα μπροστά. Παίρνω κινητό,λεφτά,κλειδιά και φεύγω χωρίς να πω κάτι,αφού η μαμά κοιμάται. Βέβαια,ξέρει ότι θα βγω απλά δεν ξέρει με ποιον. Δεν μ'αρέσει που δεν της έχω πει ότι βγαίνω με κάποιον, αλλά είδα την αντίδραση της Κατερίνας και δεν ξέρω αν θέλω να το ρισκάρω και να το πω σε κάποιον άλλον ακόμα.
Καθώς,πηγαίνω στο σημείο συνάντησης μας συνειδητοποιώ ότι ξεκινάει να βρέχει. Σκατα. Τι θα κάνουμε; Δεν έχει θα ερχόταν με την μηχανή του και επίσης δεν μπορούμε να πάμε σε κάποιο μαγαζί εδώ κοντά,γιατί δεν θέλω να ρισκάρω να μας δούνε. Ψιλο τρέχω για να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Πλησιάζω και τον βλέπω να κάθεται στην άκρη του πεζοδρομίου. Φοράει ένα μαύρο φούτερ,με ένα μαύρο παντελόνι και το δερμάτινο μπουφάν του. Είναι πολύ όμορφος. Παρόλο που φοράει κουκούλα,στάζουν κάποιες σταγόνες από τα μαλλιά του. Όταν με βλέπει σηκώνεται όρθιος και έρχεται προς εμένα.
«Γεια» χαιρετάω,αλλά δεν κάνω κίνηση να τον αγκαλιάσω. Δεν συνηθίζουμε να αγκαλιαζόμαστε για να χαιρετηθούμε,όχι όταν βρισκόμαστε κοντά στο σχολείο ή στο σπίτι μου. Του είπα για την Κατερίνα και εκνευρίστηκε αρκετά,αλλά σταμάτησα την συζήτηση γρήγορα γιατί δεν μου αρέσει που την έβριζε. Βέβαια,δεν ξέρω πως θα ένιωθα εγώ αν κάποιος από τους φίλους του έλεγε όσα είπε η Κατερίνα για εκείνον,για εμένα. Για εμάς. Αν και δεν θα μάθω τι θα έλεγαν οι φίλοι του για εμάς,αφού δεν το ξέρουν. Εγώ του ζήτησα να το κρατήσουμε κρυφό... «Βρέχει» προσθέτω
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
