«Τι στο διάολο,Έμμα;» φωνάζει η μαμά μου με το που μπαίνω σπίτι. Η ώρα είναι έξι το απόγευμα κι εκείνη είναι έξαλλη χωρίς να ξέρω το γιατί. Γιατί πρέπει να είναι έξαλλη τώρα; Είχα μια υπέροχη μέρα με τον Αχιλλέα. Δεν το πιστεύω ότι ολοκληρώσαμε και πιο σημαντικό από όλα ότι τα βρήκαμε. Είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου,αλλά όλα λειτούργησαν μια χαρά. Ως τώρα...
«Τι έπαθες; Είχα στείλει μήνυμα πως θα αργήσω» λέω ήρεμα. Είμαι πολύ ευδιάθετη μετά από μέρες και δεν σκοπεύω να το χαλάσω αυτό επειδή η μητέρα μου έχει όρεξη για τσακωμό.
«Βλέπεις,όσο εσύ έλειπες εγώ είχα μια πολύ ενδιαφέρον συζήτηση με την Κατερίνα» λέει και αυτό μόνο καλό δεν είναι. Τι της είπε και γιατί; Γιατί δεν μπορεί να σταματήσει να ασχολείται μαζί μου; Τι θα κερδίσει από όλα αυτά; «Έφυγες από το σχολείο,πηγές στο σπίτι ενός αγοριού χωρίς την παρουσία των γονιών του. Είναι αλήθεια;» Πώς το ήξερε αυτό η Κατερίνα; Πώς ήξερε ότι οι γονείς του δεν ήταν εκεί; Μπορώ να καταλάβω ότι φαντάστηκε πως πήγαινα στον Αχιλλέα όταν είδε πως λείπω,αλλά πως γνώριζε ότι έλειπαν οι γονείς του; «Δεν θα πεις τίποτα;» αναρωτιέται, «Οι φίλοι σου ανησυχούν για εσένα και έμαθα για τον Δημήτρη ποτέ περίμενες να μου πεις ότι τον πληγωσες;» Φυσικά,φυσικά κι εγώ είμαι η κακή την υπόθεσης. Δεν ρωτάει καν πως νιώθω εγώ,αλλά βέβαια ποτέ είχε σημασία πως νιώθω εγώ; Σίγουρα δεν είχε όταν παντρεύτηκε τον μπαμπά της Ευθυμία ή σε οποιαδήποτε άλλη σημαντική υπόθεση στις ζωές μας!
«Σοβαρά;» ρωτάω, «Κάθεσαι κι ακούς όλους τους άλλους κι όχι εμένα;» αναρωτιέμαι. Πιστεύει αυτόματος ότι πούνε τα παιδιά, αλλά όταν πω εγώ κάτι είμαι παράλογη ή υπερβολική ή δεν καταλαβαίνω. Πάντα αυτό γινόταν,αλλά τότε δεν με ένοιαζε. Τους δικαιολογούσα όπως συνηθίζω να κάνω.
«Ναι,επειδή αυτοί μου μιλάνε Έμμα» λέει επικριτικά
Δεν την πιστεύω! Πώς μπορεί να λέει κάτι τέτοιο; «Κάθε φορά που προσπαθώ να σου μιλήσω απλά δεν με ακούς,μαμά. Δεν σου μιλάω γιατί ξέρω πως ότι κι αν σου πω δεν έχει καμία σημασία,άλλωστε ποτέ δεν παίρνεις το μέρος μου. Όπως όταν σου είπα ότι σπάσαμε με τα παιδιά,είπες ότι το έκαναν για να δω το σωστό. Σοβαρά τώρα;» λέω και είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Έχω βαρεθεί να μην με ακούει και μετά να λέει ότι δεν της μιλάω. Πώς να της μιλήσω όταν ξέρω πως όσα πω δεν θα έχουν καμία σημασία; «Είχες παρατηρήσει πως τις τελευταίες μέρες ήμουν σκατα;» αναρωτιέμαι και δεν απαντάει, «Ξέρεις ότι εκείνοι ευθύνονται; Έκαναν ολόκληρο σχέδιο για να νομίζει ο Αχιλλέας ότι τον απάτησα με τον Δημήτρη. Με έπιασε, δηλαδή, να φιλιέμαι μαζί του. Ο Δημήτρης με φίλησε παρά το ότι πριν του έλεγα ποσό ερωτευμένη είμαι με τον Αχιλλέα. Παραλίγο να χάσω τον Αχιλλέα,μαμά» λέω και μόνο στην σκέψη πως θα μπορούσα να τον χάσω με πιάνουν τα κλάματα. Περιμένω να με παρηγορήσει, μα δεν το κάνει. Στέκεται απλά εκεί και με κοιτάει ανέκφραστη.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
What do you want ?
Teen Fiction«Τι θες;» τον ρωτάω. Με ακολουθεί τόση ώρα, κάτι θα πρέπει να θέλει αλλιώς είναι απλά ανώμαλος. «Τι σε κάνει να νομίζεις πως θέλω κάτι;» ρωτάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Είναι ελκυστικός και το ξέρει,όλοι στο σχολείο το ξέρουν. «Με ακολουθείς.» λέω...
