Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

31. Bailee: De soep wordt niet altijd zo heet gegeten als hij wordt opgediend

Haar vader was ook boos, al had hij haar niet geslagen, maar ze zag het in zijn ogen. Normaal was George degene die vloekte en luid zijn mening verkondigde en deed haar moeder het in stilte.

Bailee vouwde haar handen in elkaar, terwijl ze wachtte op de stroom verwijten die gingen komen, die haar ouders over haar uit zouden storten en dat zou ongetwijfeld gebeuren.

Uiteindelijk was haar vader de eerste die sprak. ‘Wat dacht je toen je er vandoor ging? Vond je het een goed idee om te doen?’

‘Ja, eigenlijk wel,’ zei ze bijdehand en ze wist dat ze het verkeerde antwoord gegeven had toen ze zag hoe haar vader hard in zijn servet kneep.

‘Dus je staat nog steeds achter deze roadtrip? Achter dit puberale gedoe?’

Bailee knikte heftig. ‘Ik sta er meer dan ooit achter, pap. Je hoeft niet bang te zijn, want er is niets gebeurd. Het meest gevaarlijke dat gebeurd is, is dat jullie ineens opdoken en dat ik daardoor zo van streek was dat ik vuilnisbakken omver reed. Verder is er niets gebeurd en ben ik niet lastig gevallen.’

‘Je bent alleen door Europa gaan reizen, een continent waar je nooit alleendoorheen gereden bent,’ zei haar moeder toen zachtjes. ‘Waarom dacht je dat het een goed idee was?’

Haar moeder was weer zichzelf, al hoorde Bailee het boze randje aan haar moeders stem en ze wist dat ze voorlopig boos op haar zou blijven.

‘Ik ben hier een stuk zelfstandiger van geworden en ik heb betaald met euro’s. Alleen op reis gaan is niet slecht, zoveel mensen doen het mam. De halve wereld gaat alleen op vakantie, dus waarom zou ik het niet mogen? Het is niet dat ik het niet kan.’ Ze zweeg even en keek toen eerst haar vader en toen haar moeder aan. ‘Of vertrouwen jullie me niet? Zijn jullie bang dat ik domme dingen doe?’

Ze dacht even aan de pluk roze in haar haren die inmiddels flink verbleekt was door de Europese zomerzon en waardoor Blake met haar aan de praat geraakt was. Hoe anders zou het geweest zijn wanneer ze het niet gedaan had. Zouden ze dan ook samen hier zijn?

Haar vader nam een slok van zijn water voor hij antwoord gaf. ‘Het is geen kwestie van jou niet vertrouwen. Ik vertrouw de rest van de wereld niet, dat is het. Zoals die jongen die met je mee was. Je had het over iemand die met je mee was in Parijs.’

Ze kon zich niet meer herinneren dat ze het over Blake gehad had, maar ze was ook niet van plan om het te gaan ontkennen. Ze zou het alleen negeren als haar vader zou dreigen met een rechtszaak.

‘Waarom zou ik je over hem vertellen?’ zei ze brutaal en ze stak haar kin naar voren. ‘Zodat jij een rechtszaak kunt beginnen?’

Haar moeder zuchtte diep. ‘Bailee, lieverd, je vader is gewoon benieuwd en bezorgd. Wij zijn bezorgd, lieverd. Dat snap je wel toch?’

‘Je noemt me nooit lieverd en nu twee keer in één zin,’ snoof Bailee.

Op dat moment kwam er een Italiaanse ober aan die vroeg wat ze wilde drinken. Bailee nam een water. Het liefste had ze wijn gekozen, de allerduurste, om haar ouders op stang te jagen, maar het was nu geen goed idee. Ze hield het braaf bij water.

‘Ik vertel jullie niets over hem, want ik ken jullie. Ik weet dat jullie bang zijn dat ik domme dingen doe, maar ik ben verdorie negentien en ik heb nog nooit iets doms gedaan. Behalve dan misschien het verven van mijn haren en luisteren naar jullie.’

‘Ik beloof dat ik hem niet aangeef,’ zei haar vader uiteindelijk, ‘maar je moet me op zijn minst vertellen wie het is. Ik wil weten met wie mijn dochter omgaat. Of is hij niet meer in beeld?’

Dat laatste klonk veel te gretig en waarschijnlijk hoopte haar vader dat het ook het geval was. Alleen door Europa was een nog veel stommer idee en vooral ook veel gevaarlijker.

‘Blake is er nog,’ zei ze uiteindelijk en ze bedankte de glimlachende ober voor het glas water. ‘Hij loopt daar.’

Ze gebaarde naar de overkant van het plein waar Blake ergens moest lopen. Ze wist niet precies waar en ze vertrouwde haar vader nog altijd niet. Hij leek minder boos dan ze gedacht had, maar je wist het nooit zeker. Ze kromp een beetje in elkaar bij de gedachte dat haar vader Blake zou slaan. Haar vader was opvliegend, maar hij vocht meestal met woorden en niet met zijn vuisten.

‘Waar?’

Haar vader tuurde over zijn zonnebril het plein af, op zoek naar Blake. ‘Ik zie hem niet, misschien moet je hem bij ons aan tafel uitnodigen. Ik wil die jongen op zijn minst spreken voor ik besluit of je wel of niet je reis af mag maken.’

Bailee liet een zucht ontsnappen. ‘Ik mag verder met de reis?’ vroeg ze uiteindelijk en een opgelucht gevoel maakte zich van haar meester. Dan kon ze nog wat langer bij Blake zijn en wellicht kon ze het nog wat rekken. Ze voelde zich voor het eerst sinds ze haar ouders gezien had, een beetje opgelucht. Ze wilde er nog niet aan denken dat ze weer alleen thuis zou zijn en Blake had toegegeven dat hij dat ook niet wilde, dat ze een oplossing zouden vinden.

Ze had eigenlijk geen idee welke oplossing dat zou kunnen zijn, maar voor nu was het afmaken van haar trip goed. Voor even. Dat, en ouders die minder boos leken dan ze verwacht had.

‘Misschien, zei ik, Bailee. Misschien. Ga die jongen eerst maar eens halen, dan kunnen we er verder over praten.’

Ze knikte en ze stond snel op om over het plein te huppelen naar Blake bij een fontein. Hij schoof zijn zonnebril een stukje naar beneden op zijn neus.

‘Je ziet er niet uit of je net ontzettend hard gestraft bent, Cupcake,’ zei hij met een lachje.

Ze grinnikte en trok hem naar zich toe om hem op zijn mond te kussen. Hij liet het grijnzend toe, maar maakte zich veel te snel naar haar zin weer uit haar omhelzing los.

‘Hebben ze je creditcard niet afgepakt?’

Ze grijnsde van oor tot oor. ‘Ik mag de reis misschien afmaken!’

‘Dat is heel mooi.’

Ze hapte even naar adem toen ze er uitgooide: ‘En ze willen jou ontmoeten, want dan bepalen ze of ik verder mag of meteen mee terug naar huis moet.’

‘Dus als ik zeg dat ik met hun geliefde dochter in één bed geslapen heb, bestaat er een kans dat je mee naar huis moet, omdat dat niet fatsoenlijk genoeg is?’ Hij keek haar aan met een blik die ze niet zo goed kon peilen.

‘Ik weet niet wat ze van je verwachten,’ gaf Bailee toe, terwijl ze een hand door zijn blonde haren haalde. ‘Ik heb geen idee wat ze ermee denken te bereiken. Ze zeggen dat ze willen weten met wie ik de afgelopen tijd doorgebracht heb. Nou, wil je mijn ouders ontmoeten?’

Hij keek haar aan. ‘Weet je het zeker? Jij hebt ze afgeschilderd als enge mensen en je hebt me aangeraden om weg te rennen wanneer ze achter ons aan zouden komen. Is het wel een goed idee?’

Ze gaf hem een speels duwtje. ‘Van jou moest ik naar ze toe, al kunnen we er alsnog vandoor gaan natuurlijk.’

Blake schudde zijn hoofd. ‘Dat doen we sowieso niet.’ Hij vouwde zijn vingers om die van haar. ‘Kom op, Cupcake. Misschien moet ik mijn toekomstige schoonouders maar ontmoeten, want ik moet er ooit toch aan geloven.’