SIMOUN MONTALVO ( Irresistible Body Series)

CHAPTER 11

SIMOUN

Hindi ko na kinausap pa si Samantha hanggang sa dumating kami sa condo nito. I feel angry and pissed when I saw Samantha secretly talking with that Edward Luciano. Hindi ko maipaliwanag ang inis at galit na naramdaman ko ng makita si Samantha kasama si Edward. I know they were friends but its not what I saw everytime na nakatitig si Edward kay Samantha.

Kahit na hindi direktang umamin si Edward sa babaeng gusto nito ng huli kaming mag-usap sa bahay ni Samantha ay alam ko naman ang totoong tingin nito kay Samantha. Wala akong karapatan para maramdaman ang selos na sa huli ay hindi ko maitanggi ng makita ko silang dalawa na magkausap kanina. Kung puwede ko nga lang na itali sa katawan ko si Samantha para hindi lang mapalitan ng Edward na iyon ay ginawa ko na. I will hold and hug her deeply that no one will ever grab her in my arms.

Pagkabukas ng pinto ng condo ni Samantha ay saglit niya akong nilingon. I authomatically asked her if I can go inside so we can talk.

"Pasok po kayo sir." balik na naman sa dating paraan ng pagtawag nito sa akin ang ginawa nitong pagsagot.

"Thank you." at nauna na itong pumasok sa loob at sumunod ako. I suddenly close and locked the door.

"What do want sir, coffee or tea? Yun lang po ang mayroon dito." Alok niya sa akin habang binubuksan ang cabinet ng mg stocks nitong pagkaen.

"Just a coffee." Umupo ako sa sofa at hinintay ang pagbalik niya dala ang tasa ng kape.

"Coffee sir." Inilapag nito ang tasa ng kape saka umupo sa sofa, sinadya nitong umupo na may distansya sa akin. I saw a hint of nervousness in her face. Wala naman kaming ginagawa na dapat nitong ikatakot pero hindi nito makuhang titigan ako ng diretso sa mata. Samantalang ako ay lantaran ko siyang tinitingnan even if there is a chance that she will ask me why, kung bakit palagi ko siyang tinititigan at hindi ko mapigilan ang sarili ko in doing that from the very start.

"Sir, may gusto lang po sana akong itanong." ito na ang unang nagsalita. I've a guess na itatanong nito sa akin ang tungkol sa sinabi ko kanina sa pamilya ko na siya ang fiancee ko na matagal na hinihintay ng mga ito na ipakilala ko sa mga ito. Kaya bago pa niya itanong sa akin ang bagay na'yun ay inunahan ko na siya sa pagsagot.

"I just need to do that for them to stop asking about my plans in marrying someone, you now that." sagot ko sa kanya, hindi ko alam kung maniniwala siya but that is the only reason I need to tell her why I suddenly said those words. Hindi ko kayang aminin sa kanya na sinadya kong sabihin sa pamilya ko na fiancee ko siya. And surprisingly, I felt happy after I announced it infront of my family.

"Ang sabi nyo po ay huli na ang ginawa nating pagpapanggap?" Habol nitong tanong sa akin. It seems that she doesn't want to continue the role as my girlfriend. I felt sad with that truth. Ganoon ba ako kahirap kasama para iwasan niya ako ng sobra-sobra?

"I know. But I can still came here as your friend, right?" Paniniguro ko sa kanya. That will be the last time na magpapanggap kami but it will not be the last time na magkikita kami, and I'll make sure of that. Hindi agad nakasagot si Samantha ng tanungin ko siya tungkol sa bagay na iyon, kaya tinitigan ko siya ng diretso sa mata. I don't care kung ano ang iisipin niya tungkol sa akin, but I need her answer and assurance that I can still see her after this night.

"O-oo naman po sir. Puwede po kayong pumunta dito kung may kailangan kayo oh gustong sabihin sa akin. Pero paano kapag nalaman ng mga magulang mo na kasinungalingan lang lahat ang tungkol sa pagiging mag fiancee natin?" Alangan nitong tanong sa akin. Medyo nakahinga ako ng kaunti dahil sa sagot niya pero ng tanungin niya ako muli tungkol sa pagpapanggap namin ay hindi ako agad nakasagot. Kahit naman nagpapanggap lang kami na may relasyon ay hindi pa rin ako papayag na hindi ako mapalapit sa kanya so I will use the chance na makita ito para mapalapit dito.