TROUBLE IN PARADISE (Galvez Series #2)

Kabanata 30

TROUBLE IN PARADISE

So Much

Mrs Montesford came to show her sincere apology to what happened in behalf of the company.

Hindi kami gaanong nakapag usap dahil bumalik si mama kaagad. They had some private talk somewhere. The last talk we had was she just wished for a fast recovery and even insist to shoulder all the expenses. Hindi public ang pinagdalhan nila kay Papa kaya medyo may kalakihan ang babayarin namin.

Bumalik rin akong Manila dahil hindi pa tapos ang huling taon ko. I need to graduate at least. Nagdoble rin ako ng trabaho upang may maipadala kaya naman ay tila hapong hapong ako noong gabing tapos na ang shift.

Tinignan ko ang cellphone kung saan ang address na pagkikitaan namin ni Anthony. Isa pang dumadagdag sa inaalala ko ay hindi ko makontak si Zion ilang araw na. I asked his sister at ang sabi niya ay nagkaroon ng problema ang kompanya nila. Kinailangan nitong umalis muli.

"Ayaw nilang magbigay ng impormasyon kaya nahirapan akong kumuha ng maaaring makapagturo ng may gawa nu'n." Dismayadong ani ni Anthony.

He palmed his face problematically. Hatalang wala pa itong matinong tulog.

Bumuntong hininga ako. My shoulders loosened. Janin broke up with him right after that night. Hindi ko pa maisingit ang sarili kay Zion dahil may sarili rin itong pinoproblema. Parang hindi kami pinagtatagpo ng tadhana.

Naikumo ko ang kamay at napayuko nalang. I wanted to lash out. Blame somebody just to ease the burden we were feeling.

We were hopeless, broken and sad. I couldn't even describe the feeling and it's making me cry.

I will not have mercy the moment I found out about the truth. Whoever that is, how powerful they are. I won't let them live without tasting the real flavor behind bars.

Narinig ko ang tahimik na iyak ni Anthony na ikinaangat ko ng mata. He immediately wiped the tears and bowed more.

Pinigilan ko rin ang maiyak. It's tough, I know. That's life. We're human. We feel pain. Suffering. Burden.

Tinulak ko ang box ng tissue sa mesa patungo sa kan'ya. Lumipat rin sa tabi niya upang damayan ito.

"I love her... I can't..." Hinaplos ko ang likod niya ng marahan at tahimik na nakinig.

"H-Hindi ko na alam paano mag umpisa muli... n-na wala siya sa tabi ko... hindi ko kaya..."

I found myself hugging him in the hopes of reducing a little bit of pain. Na malaman niyang may karamay siya dito. Na hindi ito nag iisa. We're both feeling the same way. At least a little comfort from a friend will do. Ganoon ang naramdaman ko kay Maggie. At hindi naman masamang iparamdam ko rin sa ibang nangangailangan.

Natanggap ko ang pangarap na titulo ilang lamang ang nakalipas. May halong tuwa at lungkot dahil hanggang ngayon ay hindi par rin gumigising si Papa.

Ito ang pangarap niya para sa'kin. Ilang taon nalang ang titiisin ko at magiging isang ganap na akong doktor.

Nasa baba pa lamang ako ng ospital ay nakaramdam ako ng matinding pagsakit ng tiyan. Tumigil ako sa kalagitnaan at pinakiramdaman ang sarili. I released a grunt when the pressure in my stomach becomes excruciating.

Napayuko ako sa sakit. Dumudoble ang bawat pintig ng puso ko. To my horror, I saw stains of blood in my dress. Panic rise through me.

Nanginig ang mga kalamnan ko.

An oblivious nurse came to ask a concern but when she saw the blood in my hands, her eyes widened.

"Doc! Emergency!" Her voice echoed around the lobby.