EVİM

11

Aslında bu yoktu. Aslında bu yoktu. İçimden geldi anasını satayım djhfdjbjdbjd. Bölüm atmışkeee.

Ulan bölümü yazdım dedim beklemeden atayım. 

Bölüm yazamıyorum lan. İlham perilerim el hareketi çekiyorlar bana khvbkfbvkjbjf

****************************

Gözlerimi zorlayan ışığa homurdanıp yan döndüm. Uykum vardı. Ve en nefret ettiğim şey uyurken gözüme gelen güneş ışıklarıydı. Sinir bozucu bir şekilde gözüme ışık gelince uyanıyordum. Bu normal oda ışığı bile olsa. O yüzden genelde göz bandı ile yatardım.

Hala gözüme gelen güneşe en içten dileklerimi sıralayıp gözümü açtım.

"Has... Bismillahirrahmanirrahim. Sen kimsin lan!"

Gözlerimi açar açmaz tepemde dikilen kişiyi görünce az kalsın çığlık atacaktım. Daha gözümdeki çapaklar duruyordu. Sabahın köründe kimdi lan bu.

"Mira ne uyku varmış sende be. Sabahtan beri sesleniyorum."

Boran abinin sesini duyunca rahatladım. Üçüncü bir sapık vakasını kaldıramazdım.

"Ne işin var abi bu saatte burda? Saat kaç?"

"Altı buçuk."

"Abi Allah aşkına git uyu. Daha kargalar bokunu yememiş. Beni rahat bırak."

Kıçımı dönüp gözlerimi kapattım. Kendimi uykunun minnoş kollarına fırlatmayı düşünüyordum ama kolumu darbeli matkap gibi delen Boran abi bana hiç yardımcı olmuyordu.

"Ne var?"

"Cık cık cık. Terbiyesiz cahil. Ne var denmez. Efendim denir efendim."

Boran abi acaba sabah sabah sabrımı sınamaya mı gelmişti. Eğer öyle bir düşüncesi varsa ben hiç sabırlı bir insan değilim.

"Kalk kız işimiz var."

"Yok git yat zıbar."

"Var kalk hadi."

"Yok!"

"Var!"

"Yok!"

"Var!"

"Yok!"

"Yok!"

"Evet abi yok o yüzden defol git."

Kimse uykum ile arama giremezdi. Uyku kırmızı çizgimdi benim.

"Senin Instagram hesabını buldum."

Duyduğum cümle ile gözlerim aniden açılmıştı. Öğrenmiş miydi?

"Eee.."

Yutkundum. Korkuyla ona bakıyordum. Şu an adımı sorsa bilemezdim. Korkudan her şeyi unutmuştum. Kalbimin atış sesini duyuyordum.

"Şu sabitlenen hikâyeleri gördüm. Çok güzel şaka yapıyormuşsun sen?"

Derin bir nefes verdim. Demek ki öğrenmemişti.

Şimdi düşününce Instagram hesabım sadece bana özeldi. Hatta sırf akrabalar bulamasın diye anne ve babamı bile takip etmiyordum. Bütün akrabalarımın hesaplarını bulup tek tek engellemiştim.

Şaka mevzusuna gelirsek. Aydın ve Ayça ile yaptığımız 1 Nisan şakalarıydı. Bütün okula şaka yapmıştık nerdeyse. Bir hafta uzaklaştırma almıştık o yüzden ama değerdi. Eğlenceli günlerdi.

"Ne istiyorsun abi?"

"Arslan abiye şaka yapacağız."

"Sen ölmeyi bayılmak sanıyorsun herhalde. Arslan abiye hayatta şaka yapmam. Ebemizi..."