Öğretmen Hanım Ve Yüzbaşı (TAMAMLANDI)

17

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum 😊 😊

DOĞUKAN

Tüm hayatımın ve hayallerimin yerle bir olacağından habersiz uyanmıştım o gün. Hala kızıyorum kendime be Doğukan senin ne zaman düzgün giden bir hayatın oldu da bir kadına güvenip hayaller kurdun. Öyleydi hiçbir zaman bir kadına körü körüne inanmamıştım, inandığım zaman da zaten yıkılıp harabeye dönmesi arasında az bir zaman vardı. Bu gün tam bir yıl olmuştu, koskoca bir sene, ilk aylarda sanki canlı canlı kalbim yerinden sökülmüş gibi canım yanmıştı ama sonra acı geçti diyemem geçmezdi de zaten ömür boyu ilk günkü gibi acıyacaktı değişen tek şey ona karşı olan saf sevgimin yerini nefretin kaplamasıydı. İki satırlık bir mektupla veda etmesi, nereye ve neden gittiğini bilmemem, beni bir aptal yerine koyup hayaller kurdurtması hiçbirini hak etmiyordum. Çok düşündüm ama bir türlü anlamıyordum sebebini, kimse de söylemiyordu. İlk birkaç ay Çisem'e tüm bildiklerini, Aslı'nın neden gittiğini, nereye gittiğini söylemesi için her an baskı yapıyordum tek söylediği şey ise bilmiyorum kelimesinden başka hiçbir şey değildi. Çok gittim üstüne onun da burdan gitmesini istedim çünkü kardeşim gibi dediği kadın beni bir mektupla terk edip gidiyorsa o da giderdi Emre'yi o halde bırakıp giderdi. İstedim ki gitsin Emre de benim gibi çok alışmasın ona çok bağlanmasın istedim belki o giderse acım daha da azalırdı. Emre'nin de bir sabah uyandığında bir mektupla karşılaşmasından korktum ama olmadı bana acımazca verilen o mektup kardeşime Emre'ye verilmedi. Zamanla alıştım Çisem'in varlığıma zamanla da anladım Aslı'nın gitmesinde bir suçu yoktu onun o Emre'yi gerçekten seviyordu. Çisem her zaman bana Aslı'yı hatırlatsa da Emre için direniyordum, iyiki de direndim çünkü Emre eskisi gibi yürüyordu mesleğine geri dönmüştü belki de ona söylediklerime, bağırmalarıma, onu yok saymama ve Aslı'nın beni terk etmesinde onu da suçlamama kızıp gitseydi Emre şimdiki gibi ayakta ve işinde olamazdı. Çisem'e dostumu, kardeşimi borçluydum belki bir sene önceki kadar yakın değildik, yolda veya Emre'nin yanında karşılaştığımızda ikimiz de susup öylece boşluğa dalıyorduk ama yine de saf nefret değildi. Sadece kırgındım ona bildiği halde bana hiçbir şey söylememesine ve elime sıkıştırdığı mektup yüzünden. Evet onun suçu yoktu belki ama Aslı gitmeden bana söylese onu durdurabilirdim yada en azından son kez o güzel gözlerine bakabilirdim. Öyle böyle bir sene geçmişti işte şimdi nerede bile olduğunu bilmediğim bir kadının açtığı yara ile yaşamaya çalıyordum ama değişmiştim hemde çok kimine göre ruhsuz bir jandarmaydım kim üzülmüş, kim ağlamış umrumda olmadan işimi yapıyordum kimine göre ise bir ölüden farksız yaşıyordum. Doğruydu aslında hayatımdan sonsuza kadar aşkı, sevgiyi, merhameti çıkarmıştım yada çıkarmaya çalışıyordum.

Yine yorucu bir günün ardından lojmana gelmiştim Emre iyileştiğinden beri kendi lojmanında kalıyordu birkaç aydır yalnız ev hayatıma geri dönmüştüm bundan sonra alışmam lazımdı. Hayatıma kimseyi dahil etmek istemiyordum artık. Evimin kapısını açmadan karşımdaki eve baktım her akşam ve sabah yaptığım gibi eskiden her baktığımda içim heyecanla dolardı. O kapıdan Aslı'nın çıkacağını bilirdim ama artık öyle değildi. Kapıyı açıp içeriye girdim üzerimdeki kalın kabanı çıkarıp astım, aç değildim o yüzden üzerimi değiştirip yatmak istiyordum hızlı adımlarla yatak odasına gidip üzerimi değiştirdim. Yatağa oturdum ve yatağın baş ucundaki komodinin çekmecesinden buruşuk, eskimiş kağıdı çıkardım her akşam okuduğum gibi bu akşam da elime aldım içimdeki sevgiyi nefrete döndürmeyi böyle başarıyordum, o cümleleri okuyarak

'Doğukan senin her zaman benim hayatımda ve kalbimde yerin farklıydı ve hep de öyle olacak. Bu mektubu sana yazmak zorunda olduğum için üzgünüm ama olmuyor seninle mutlu olamayız. Nedenini soracaksın hakkın da zaten sormak ama sorma nedeni yok çünkü. Seni hep içimde taşıyacağım ama sen beni taşıma git başkasını sev onunla daha mutlu olursun. Aleyna var o çok güzel ve iyi bir kadın ve seni çok seviyor sende onu sev mutlu olun ben seni mutlu edemem.