Παγιδευμένοι

🏅 46ο Κεφάλαιο

Τα καστανά μάτια της Άσλευ είχαν μείνει ορθάνοιχτα πάνω του.

Το σώμα της παγωμένο, η ανάσα της κομμένη.

Τι εννοούσε ότι θυμάται πολύ καλά τι της είπε?

Θυμάται... Πως είπε ότι έχει αρχίσει να με ερωτεύεται??

Ο Άρον έβλεπε τον πανικό στο πρόσωπο της και αναστέναξε.

"Γιατί με κοιτάς έτσι?"

Η ερώτηση του την ξύπνησε και δεν κρατήθηκε.

"Δηλαδή... Όλη μέρα με δουλεύεις. Με δουλεύεις μες στη μούρη μου"

"Οχι"

"Το έπαιζες ότι δεν θυμάσαι τίποτα για να με τσεκάρεις??"

"Όχι σου λέω! Δεν θυμόμουν τίποτα, αλήθεια!" κοιτάχτηκαν, όσο εκείνη περίμενε να ακούσει.

"Όταν ξύπνησα ήταν όλα θολά. Δεν θυμόμουν καν σε ποιο μαγαζί είχαμε πάει. Αφού σηκώθηκα το μεσημέρι και μπήκα για μπάνιο, άρχισα να θυμάμαι κάποια πράγματα"

"Και πριν στο μαγαζί με ρωτούσες αν έκανες κάτι που δεν έπρεπε, ενώ θυμάσαι τα πάντα!"

"Δεν θυμάμαι τα πάντα!... Θυμάμαι μόνο... Να σου λέω ένα πράγμα" χαμήλωσε τη φωνή του, ενώ την κοίταζε στα μάτια.

"Ότι έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι" την κοίταξε, ενώ εκείνη κουνήθηκε αμήχανα πάνω στον καναπέ με το βλέμμα της αλλού.

"Γιατί κάνεις έτσι? Δεν σου είπα ότι θέλω να σε δολοφονήσω"

"Πιο χαλαρά θα το έπαιρνα αυτό!"

"Γιατί??" γλυκό και ταυτόχρονα γεμάτο απορία το βλέμμα του.

"Γιατί..." κοίταξε και πάλι αλλού.

"Γιατί ρε Άρον δεν γίνεται. Είναι.. περίεργο. Κοίταξε μας" έδειξε τα σώματα τους.

"Δεν γίνεται να με έχεις ερωτευτεί. Και τις προάλλες που... Που πήγαμε να φιληθούμε... Ήταν περίεργο! Ήταν... Ήταν κακό"

"Γιατί??"

"Γιατί πήγα να φιλήσω τα χείλη μου! Είναι creepy, άρρωστο, δεν το καταλαβαίνεις?"

"Εγώ όταν πήγαινα να σε φιλήσω δεν έβλεπα εμένα. Έβλεπα εσένα, την Άσλευ"

"Πώς έβλεπες εμένα?!"

"Γιατί ξέρω πώς είσαι! Και δεν κολλάω στην εικόνα. Μου αρέσει η Άσλευ για αυτό που είναι, όχι για αυτό που φαίνεται" της είπε κι εκείνη έμεινε άναυδη.

Δεν είχε τι να πει μετά από αυτό.

Και οι δύο σιωπηλοί. Ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του.