Παγιδευμένοι

🏅 36ο Κεφάλαιο

Και οι δύο με ορθάνοιχτα μάτια να κοιτάζουν τα αληθινά τους σώματα στη θέση τους.

"Δε-δεν το πιστεύω...." ένα χαμόγελο έκπληξης στο γυναικείο πρόσωπο της Άσλευ.

"Μη χαίρεσαι ακόμα.. Από στιγμή σε στιγμή θα ξαναλλάξουμε" μίλησε επιφυλακτικά ο Άρον.

"Αχ όχι, σε παρακαλώ! Όχι άλλο! Μείνε έτσι"

"Ακόμα κι αν μείνουμε έτσι, ελπίζω να είσαι ρεαλίστρια"

"Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να έρθω μαζί σου στους αγώνες"

"Ναι, όντως..."

Πέρασαν πέντε λεπτά και είχαν μείνει κανονικά στα σώματα τους.

"Αχ δεν πιστεύω, επιτέλους! Επιτέλους! Σωματάκι μου, μαλλάκια μου!" χοροπηδούσε μες στην τρελή χαρά η Άσλευ.

Ο Άρον έσκασε ένα χαμόγελο καθώς έπιανε το σώμα του για να δει αν όντως ήταν αληθινό.

"Δηλαδή αυτό ήταν? Τέρμα τα βάσανα?" ρώτησε εκείνος.

"Προφανώς!"

"Ναι, αλλά... Γιατί?" την έκανε να σταματήσει να χοροπηδάει.

"Τι γιατί Άρον? Τι εννοείς?"

"Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας λόγος που αλλάξαμε σώματα εξαρχής?"

"Ξέρω γω... Ίσως. Μπορεί και όχι"

"Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να υπάρχει και ένας λόγος για να γυρίσουμε πίσω στα δικά μας"

"Νννναι..?" μίλησε με αβεβαιότητα εκείνη.

"Και ποιος πιστεύεις ότι είναι αυτός?"

Ο Άρον με το βλέμμα του στο κενό προσπαθούσε να σκεφτεί.

"Δέχτηκες να με βοηθήσεις. Ίσως για αυτό"

"Αν είναι έτσι, τότε θα έπρεπε μόνο εγώ να γυρίσω στο σώμα μου"

"Μα και την άλλη φορά που σε βοήθησα να χωρίσεις τον Κάισον, γυρίσαμε και οι δύο στα σώματα μας" επισήμανε ο Άρον, πριν συνεχίσει.

"Αν ισχύει αυτό που λες, τότε θα έπρεπε να γυρνούσα μόνο εγώ στο σώμα μου"

Κοιτάχτηκαν σκεπτικοί. Ο Άρον είχε δίκιο.

Επομένως γιατί? Γιατί άλλαξαν σώματα και γιατί τώρα γύρισαν στα δικά τους?

***

"Κορίτσιααααα!!!" φώναξε η αληθινή Άσλευ όταν είδε τη Λούσι και τη Μέλοντι στον διάδρομο και έπεσε πάνω τους, με αποτέλεσμα να βρεθούν και οι τρεις στο πάτωμα.