Ünlü Leza hapishanesi, 1049 numaralı mahkûm, Asil Mavera Cansaran.
Onu aslında hapishaneye tutsak eden, Korhan Safir Alaca'nın ta kendisiydi...
+18 yaş sınırı vardır.
Not: Hikâye harem, şiddet, smut ve olumsuz örnek olabilecek davranışlar içerecekti...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Her maktul, katilinde yaşamaya devam eder. -Elif Şafak
Okuyan kişiler oy verip yorum yaparsa sevinirim, iyi okumalar~
Safir gözlü adam, bana her baktığında ruhumdan bir parçayı çekiyordu kendine. Bilmiyordu ki o parçaların sonu yoktu, bilmiyordu ki ben aslında can çekişiyordum. Bilse, yine de yaklaşır mıydı bana? Tutar mıydı elimden? Şefkâtle saçlarımı okşar mıydı?
O gözler samimiydi, o gözler acıyla harmanlanmıştı. Buradaki liderlerin hepsinin geçmişlerindeki acıyı seçebiliyor olmam bana verilen bir hediye miydi? Hediye değil Asil diye çıkıştı ruhumun sesi, bu sana verilmiş en büyük ceza...
Bana da bulaştıracaklardı lekelerini, Safir çoktan kalbime lekesini bırakmıştı. Benim asıl sorunum zihnime gelecek olacak lekedeydi, bir darbeyi daha kaldırabilecek miydim? En önemlisi bu darbe kim tarafından gerçekleştirilecekti? Safir'den bana acı gelsin istemiyordum, diğerlerinden gelecek olandan da korkuyordum. İçim içimi yiyordu, sürekli tetik hâlinde olmak benim için bile yorucuydu.
Zamir eline geçen her fırsatı değerlendirip beni rahat bırakmıyordu, bunu sırf eğlencesi için yaptığını biliyordum. Baş gardiyan Pamir'i bile parmağında oynatıyordu o, her ne kadar aksi gibi gözükse de tek bir emriyle koca herifi dize getiriyordu. Pamir ona deli oluyordu, o ise zevki uğruna bizlerle oynuyordu. Yeni hedefi bendim, bunu en başından belli etmişti. Beni altına almak istiyordu, bu ona neyi kanıtlayacaktı bilmiyordum ama amacına ulaşmasına izin vermeyecektim.
Ben onların köleleri olmayacaktım, kolay lokma olmayı da kabûl etmeyecektim. Darbe değil, darbeler alsam bile vazgeçmeyecektim. Pes etmenin ne demek olduğunu bilmeyecek kadar çok vakit geçirmiştim ıssız sokaklarda. Burası sokaklardan daha tehlikeliydi elbet ama bende sokaklarda olduğundan daha dikkatliydim herkese karşı. Gerçi Safir ile her yana yana gelişimde bir maskemi daha indiriyordum yüzümden, kesinlikle karşı koyulamaz bir gücü vardı.
Belki de karşı koymak için uğraşmıyordum.
Derin bir nefes bıraktım odaya, rastgele aldığım kitabın sayfalarını karıştırıyordum. Duş olayından sonra beni hücreme kadar bırakmış ardından işi olduğunu söyleyerek yanımdan ayrılmıştı. Yalnız başıma dolaşmamam konusunda tembih etmişti, bir ihtiyacım olursa takımdan birilerine söyleyecektim. Ben değil, bunları o istemişti. Liderime ayak uydurmam lazımdı değil mi? Yalan söylemeyeceğim, bu durum işime geliyordu...
