Bisaya Stories

BISAYA 053

“I'll be back for you, for us.” He smiled at me.

I just nodded and I can't help but to cry, nganong ing-ani man? Nganong.. nganong.. I ended up crying again even I keep forcing myself to stop from crying.

“You'll be back right?” I asked him hopingly, he just nodded and kissed my forehead.

Now, I am just staring at the moon. Sige ra gihapon kog asa nga mokalit ra siyag tungha sa akong atubangan pero wala. Wala, wala na siya nibalik.

Nakahilak nasad ko. I'm now starting to hate that fvcking moon!

Every makakita ko ana, it reminds me of him. Wala na siya nibalik!

The company, or institution or whatever they call that. NASA like that, they confirmed that the two astronauts died on their way to go to the moon. Kauban siya ato.

Napaluhod nasab ko og dili nako madawat. I thought, he'll come back for us? But he didn't came back? Why?!

I want to blame that fvcking institution pero wala nakoy mabuhat. I hate science! I hate that! Nganong naa man gud na ha? It's the reason why my love... died.

Suddenly, someone wiped my tears and I looked at who did it hoping that it was him but I got disappointed. It's not him.

“You're crying again. Hey,” He opened his arm, to give me a hug. Dili unta ko mo hug pero dili ko ganahan nga malain siya, so I hugged him back. But when his hug kay nihugot na, I pushed him slightly.

“Is it because of him?” Mura siyag nasakitan sa iyang pangutana.

I remained silent, iyang gikuan akong nawong para makaatubang ko niya.

“Y-yes.” Wala nako nilingi niya. Nahilom siya maong nitan-aw ko niya.

I saw pain, naay kalagot og wala ko kasabot sa akong nakita nga emotion niya.

“Dia, why can't you just forget everything about him.” Ana siya pero nilingo-lingo rako.

“I can't...” It almost a whisper, he frustratedly combed his hair and stopping himself to say something.

“Naa man ko diba?” Pangutana niya.. naa ka pero I want him. I needed him.

“Diba? I'm here. Naa rako sige nimo. I am here Dia! Naa rako! Nganong, sige paman ka og pangita anang patay na og dili na mobalik? Naa ko! Ga higugma nimo!” Shock ko nga ing-ato siya ka straightforward nga makasulti.

I'm speechless. Dili ko katubag. Ni duko nalang ko og gidulaan akong kamot.

“Dia, naa rako pirme...” Sakit kaayo paminawon nga nasakitan siya, pero nasakitan sad ko og galagot sa akong kaugalingon kay tungod nako.

“Pero, I love him. Dili sayon mag move on, dili sayon mag move on Steven.” Ingon nako.

“It's almost 10 years but still him?” He asked me, and sarcastically laughed.

“Siya ra gihapon.”

“Okay, I'm just wasting my time here. Wala raman diay ni pulos. Sige, pahawa na.” Kita pako nga nitulo iyang mga luha, I want to wipe those tears pero nahunong ko og wala nako buhata kay basin moasa nasad siya.

“Steven..” I want to go near him but ni ingon siya og ayaw og papahawaon nako.

Nitalikod nalang ko og didto na nitulo akong mga luha. Wala nako kasabot sa akong gibati.

Kadungog ko nga nag announce na og ready nasad ko.

Astronaut nako ron, og ipadali mi sa moon. I want to go there, hoping makit-an nako siya. Ganahan ko makit-an iyang lawas bisan bukog ra. Happy nako. Walay nauli nga lawas ang NASA kay walay nakaadto pero karon I badly want to see him—his body.

“Goodluck.” Steven wished me luck, and I just nodded. I stopped when he talked.

“Naa rako pirme, andam ko nga modawat nimo.” Pero wala na nako siya tagda og in a snap.

Nag-ambak-ambak nako sa space, naa ni mi sa moon. Wearing this, astronaut thingy. Kaning suit.

[Hehe, yes note ni siya. Sorry, wala ko ka research about ani and sorry if naay mga sayop nga kuan about astronaut thingy. Basin niya og naay mo bark. Busalan nako, chour.]

Sige rakog ambak-ambak until I saw an astronaut suit so ga dali-dali kog adto but nahunong ko.

When I saw two astronaut suit. Nitan-aw kos ilang mga kamot dapit, bukog na siyempre. I know his suit. Naka intertwined pa ilang mga fingers. Wala ko kabalo pero nakahilak ko. Sa pikas niyang kamot naay tape.

I played it.

“Shit! She's here! My love!” Dali-dali siyag ambak, og ni duol sa usa ka astronaut suit nga naay bukog sa sulod.

Naghilak siya, then ni pungko sa tapad. Iya pang gi pakita ang ilang mga kamot nga ga holding hands, or should I say iyang gigunitan.

“I want to die here with her. Atleast, we died holding each other's hand. I promised her years ago, before she went here. Nga mosunod ko, and she promised me also nga she'll come back pero wala nahitabo.”

Taas pa kaayo iyang gi sulti, pero huot na kaayo sa akoang dughan.

“I'll be back for us.” Para nako to? Murag dili, akong nabuy-an ang tape og nilutaw siya sa space.

Para nako to?

Napaluhod ko, without noticing my fellow astronauts busy with the mission that was given to us.

Para nako to. Ingon nako para sa akoang kaugalingon.

Pero nagkatawa nako, og pait kaayo.

No, he doesn't love me at the first place. He can see my sister in me. That was his first love.

I begged him to be with me, after nga madawat tong news about sa akong igsuon and I felt happy that time. I don't care about her. I care about him.

Lipay kaayo ko ato, happy kay maakoa siya but murag napugsan siya. That day nga nipahawa siya, I know nga naay laing reason nga iya tong gibuhat.

Nakahilak nasad ko. Siguro, I'll let him go.
I decided to take kaning murag helmet. [Argh, it sucks. Basta kaning isuot sa astronauts.]

Akong gikuha og nilingi sa akong likod and I was stunned for a while. I saw him, also gikuha iyang hat.

Steven... I saw how his tears fell. My tears fell too.

Nabuta kos akong paghigugma kay Kio, without knowing nga love kaayo ko ni Steven. He reached his hands, and nawad-an nakog hangin. I heard him uttered...

𝙄 𝙇𝙊𝙑𝙀 𝙔𝙊𝙐.

Apil diay siya sa mga astronauts nga nikuyog nako. Nganong wala ko kabantay? Nganong nikuyog siya? Nganong iyang buhaton para nako? Nganong iyang gibuhat ni? Nganong, nganong ako iyang gihigugma.

Those were questions in my mind, but my sight suddenly went black. Still, holding his hands.