Dangerous Love (Love Series #10)

13 - HEAL FIRST

Brielle Aiko's POV

“Hey, Brielle! I'm so worried about you! I can't even come to your mansion to see you! Ano na? Kamusta ka? Anong ginawa sayo ng kuya ko?!”

Yan agad ang bumungad sakin nang sandaling tawagan ko si Isla ngayong umaga. Nandito lamang ako sa kama ko at nakaupo. I just smiled at her but I can't make it wide. Konti lang ang ngiting binigay ko sa kaniya.

“I'm fine, Isla.” I said. “Nothing have happened...” I said also.

“Liar!” sigaw niya sakin. “See your face, Brielle. You're eyes. You look so pale... And yesterday, I even saw kuya Adam punching his fist at the wall.” sabi niya at marahas na huminga. “He hurt you, right? He told me honestly that he hurt you..” sabi niya sakin habang nag-aalala.

Hindi ako nakapagsalita agad at napatungo na lamang. Naalala ko na naman ang nangyari kahapon. I admit that I felt scared. I really was. I thought I'm gonna be like his women... I thought I'm gonna lost it yesterday. I even thought I'm gonna lost... But well, I've really lost yesterday. I lost myself yesterday...

Natiim ko na lamang ang labi ko at tumingin kay Isla. “Is he.. okay?” I asked worriedly.

“You've been hurt by him and yet you're still worrying about him.” she said and sighed. “What do I expect anyways?” she rolled her eyes. “Well, kuya is not okay but I don't understand him. Pero ikaw, naiintindihan ko... Brielle, huwag mo na lang ituloy. Ako na ang nagsasabi, huwag na lang si kuya...” marahan niyang sabi.

Napalunok na lamang ako dahil sa sinabi niya. Parang bumiyak yung puso ko. Kung sana lang ganun kadali na huwag na nga lang siya. Huwag na lang siya... Malalim na lamang akong napahinga at pilit na hindi magpatak ang luha ko. I smiled at Isla.

‘Ito ba talaga ang dapat ko na lamang na gawin?’

Ang lalaking minamahal ko ng ilang taon na rin, kailangan ko na ba siyang tigilan at huwag ng umasa pa? Dahil sa nangyari kahapon, kailangan ko na ba talagang tumigil upang hindi na mas maging malala pa? Naalala ko ang sinabi sakin ni Harvey at ngayon, ang sinabi ni Isla...

“Maybe you're right, Isla.” I said. “Nakapag-isip-isip din ako kagabi eh. Pinipilit ko na tama naman na mahalin ko siya... But then I think I'm losing myself and I don't think I will carry it someday. Maybe you're right... Maybe I should...” sabi ko at tumango-tango.

‘I should heal myself...’

Dun ay parang nakahinga siya ng maluwag. “That's a good thing. You've thought about that.” she said.

“I'm gonna hang up now. May gagawin pa ako.” sabi ko at ngumiti. “Bye.”

“Okay, bye. Take care.” she replied bago ko patayin ang tawag.

Matapos yun ay marahas na lamang ang pinakawalan kong paghinga. Napatingin ako sa kawalan at napatanong na lamang sa sarili.

‘Shall I really stop there?’

Hindi ko talaga alam sa totoo lang...

---

Tahimik lamang ako habang nandito kami sa hapag kainan at nakain. Kami lang tatlo nina Dad at tita Mom ang nandito since may family na nga si Ate Emma. But sometimes, nagpupunta naman sila dito. Syempre, ganun dapat.

“Hindi ka pumasok ngayon?” kapagkuwan ay pansin ni Dad.

Saglit naman akong natigilan bago tumingin sa kaniya. “Uhm... May flight daw po ako mamaya papuntang Hong Kong so I reserved this day for preparing.” I said.