Orphic Love

Chapter 6

Chapter 6
Pahinga

Should I go?

Buong biyahe pauwi at hanggang ngayon na nasa bahay na't naghahanda na sa pag tulog, 'yon pa rin ang tumatakbo sa isip ko.

Aedion told me to go. Pero bakit? I thought he's annoyed with my presence? What about Alliah? Akala ko ba, sila na? I mean, that's what I heard, pero hindi naman siguro masasabi ng karamihan iyon nang walang basehan, 'di ba? Paano na sila? They think I'll go against them if they became a couple, right? Shouldn't he be happy now that I'm not showing around, cuz it's one way of saying that I'm losing interest. Well, it's not like I am really interested. Pero dapat matuwa siya kasi wala nang hahadlang sa kanila! At wala na rin ang ikinatatakot niyang maaari ko siyang ipa-expel!

"Ugh," I groaned.

Gusto kong isipin na ginagawa niya lamang ang mga 'to dahil anak ako ng may-ari ng school. But it still doesn't make sense, damn it!

Nakatulugan ko na ang pag-iisip tungkol doon, at nang dumating ang panibagong araw, dala-dala ko pa rin ang tila palaisipang imbitasyon ni Aedion na iyon. That is, if I could call it an invitation, for it sounded more like an order.

We're all done with our presentation, kaya sabay-sabay na ulit kaming kumain tuwing lunch nila Rebecca. Although I missed hanging out with them, I liked hanging out with Philip too. But I can't anymore. Sigurado din naman akong hindi 'yon sasabay sa akin na kumain na kasama sila, lalo na't madalas niyang isinasatinig kung gaano niya hindi gusto ang pakikitungo sa akin nila Rebecca.

Bumuntong hininga ako. Nakapila sa isang stall upang ibalik ang pinagkainan ng mga kaibigan na ipinasabay, luminga-linga ako upang hanapin si Philip.

While scanning the canteen, someone suddenly tapped me on my shoulder. Surprised, I gasped and jumped a little. Namimilog ang mga mata ko nang lumingon. Philip chuckled with my reaction. I glared at him.

"Philip!" angal ko.

Ngumisi siya. He put his hand in front of his lips, covering it. He laughed a little before clearing his throat.

"Kumain ka na?" he asked.

I narrowed my eyes and pouted. Philip was bitting his lower lips, obviously trying to surpress his laughter because of my reaction. Ito... akala mo hindi takot na takot sa 'kin dati, ah?

"Oo,"

Ngumiwi siya nang makita ang dala-dala ko. Nguli akong napabuntong hininga. Alam ang magiging reaksyon niya.

"Inaalila ka na naman nila," he said with so much bitterness.

"Hindi sa gano'n, Philip. I'm going to return mine. They just asked a favor na isabay ang kanila," I explained.

He frowned more after hearing my explanation, mukhang mas lalo pa atang nainis kanila Rebecca.

"Bakit? Hindi ba nila puwedeng isaoli ang mga 'yan mag-isa? Sila ang gumamit, dapat sila ang magsaoli."

I sighed heavily. Here he goes again. Minsan tuloy ay napapaisip na ako kung mayroon bang nagawa sila Rebecca sa kaniya kaya ganito na lamang siya ka galit sa kanila.

"May pinag-uusapan kasi sila, kaya siguro—"

"Puwede naman silang mag-usap habang sinasaoli ang mga 'yan, ah? Ang sabihin mo, ginagawa ka lang nilang alila," giit niya.

"Philip..." pagod kong pag-awat.

Nguni't hindi pa rin nagpapigil ang kaibigan ko sa paglalabas ng sama ng loob sa mga pang-aalila daw sa akin nila Rebecca. I just let him be, until he stopped on his own. Siguro'y napagod na. Sa huli, tinulungan na lang niya akong buhatin ang mga pinagkainan.