Always You

32

Late na nang pumasok ako sa trabaho. 11pm na kasi umuwi si Olly, at hindi na rin ako nakapagreply sa text ni Zeke. It’s Monday, at dumagdag pa ang traffic kaya mas lalo akong na-late papuntang office.

Pagpasok ko sa aking opisina, isang bouquet of flowers ang tumambad sa table ko. I called Amy, and asked her kung kanino galing ang mga ito. Sabi niya, may nagdeliver daw kanina at hindi na man sinasabi kung kanino galing.

Maya’t maya, may nagsend ng text message. It was Zeke. He was asking if he can call me right now. I replied and told him yes.

Wala pang minuto ay tumawag na siya. He asked me if I liked the flowers and why I didn’t reply to his text yesterday. I told him that Olly stayed the whole day, at late nang umuwi sa kanila.

He invited me for lunch, pero tinanggihan ko iyon. I just made an excuse that I have to finish some reports at kelangan kong gawin ang mga iyon as soon as possible.

Ayoko na malaman ng mga empleyado dito ang tungkol sa amin. Natatakot ako sa sasabihin nila. Gustuhin ko man na gawin ang gusto ko, nanunumbalik pa rin ang kaba at alinlangan, lalo na’t alam nila Miss Queenie ang tungkol sa mga magulang namin.

Minabuti kong huwag nang lumabas hanggang sa natapos ako ng bandang alas singko ng hapon. Kinabahan ako when I read his message that he’ll wait for me after work.

I even asked Amy na sasabay akong umuwi sa kanya. Gusto kong iwasan siya dito sa opisina.

Nang makauwi na ako sa condo ay nagpahinga na ako at nagluto for dinner. Hindi na rin tumawag o nagtext si Zeke. Siguro ay galit iyon dahil iniiwasan ko siya.

I’m watching news right now when the telephone rang. The lady attendant told me that Mr. Montenegro is waiting in the lobby. I just told her that I can’t entertain him today. I don’t have the courage to face him, not after what happened yesterday.

He is calling right now and I’m just staring at my phone. Nakailang missed calls din siya. Gusto kong umiyak, gulong-gulo na ang lahat. Na-miss ko bigla ang buhay ko dati sa Japan--tahimik at malaya.

How I wish I could turn back time. I should have declined their offer. I wouldn’t be in this position right now, worried and unsure. Then, I received a text message from him.

From: Zeke
Are you avoiding me?

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at umiyak na lang. I turned off my phone. Sana ganoon lang kadali ang lahat.

***

I heard that Zeke is out of the country for a business trip. Narinig ko iyon habang nag-uusap ang mga empleyado. Amy even confirmed it, and told me na madedely ng kaunti ang pag-approve ng mga reports. I was relieved knowing that I won’t be avoiding him for a week, but on the otherhand, I felt guilty knowing that I didn’t even face him yesterday.

Wala na rin akong natatanggap na tawag o texts mula sa kanya. Dapat masaya ako, ngunit bakit mas lalo akong nasasaktan? Bakit ako umaasa na tatawag siya sa akin? Ni hindi ko man lang nagawang magreply sa kanya.

Pero lumipas ang dalawang linggo at hindi pa rin siya bumabalik.

I just finished another meeting with the advertising team when Amy told me that Mr. Dennis Rivera is waiting in my office. Bumalik ako ng office at nakita ko siya na nakaupo sa couch. I offered him some coffee and snacks, panay kasi ang tingin niya sa coffee counter ko.

Kinakamusta niya ako at ang naging trabaho ko. Matipid na man akong sumagot, pero sa totoo lang, wala talaga akong gana. Napansin niya na medyo matamlay ako, siguro raw ay marahil panay trabaho lang ang ginagawa ko. Ngunit alam ko sa sarili ko na hindi ito tungkol sa trabaho kundi ang pangungulila ko para sa isang tao.