Φλογερές Ψυχές

↬Ψυχολογώ

Πάει λίγος καιρός από την τελευταία φορά που τον είδα και δυστυχώς για εμένα δεν τον είδα μόνο του. Ήταν με μια κοπέλα έξω από ένα μπαρ. Την κρατούσε στην αγκαλιά του όπως κάποτε κρατούσε εμένα, της χαμογελούσε όπως χαμογελούσε σε μένα.

«Έχει προχωρήσει την ζωή του και φταίω εγώ για αυτό. Άργησα να συνειδητοποιήσω τα λάθη μου, ο εγωισμός μου με κράτησε μακριά του. Δεν έκανα ποτέ το βήμα να του μιλήσω. Ακόμα και με την Melissa έχω σταματήσει να μιλάω. Με πονάει πάρα πολύ να την κοιτάζω γιατί μου θυμίζει τα μάτια του.»

Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να επικεντρωθώ στα θετικά της απομάκρυνσης μου από τους Smoker. Σε αυτό το διάστημα μπόρεσα να βρω τον εαυτό μου. Από τότε που μετακόμισα εδώ εκφράζω καθημερινά στην Riley τις σκέψεις μου και με βοηθάει να διώχνω τον αρνητισμό από τη ζωή μου.

«Πάω για τρέξιμο.»

Μου χαμογέλασε και πήγα στο δωμάτιο που έχω εγκατασταθεί. Άλλαξα βιαστικά σε κάτι πιο απλό και μάζεψα τα μαλλιά μου. Η μετεγκαυματική ουλή στο πρόσωπο μου έμεινε ως ανάμνηση εκείνης της ημέρας, δεν έχει φύγει και ούτε πρόκειται. Στολίζει ολόκληρο το μάγουλο μου.

Στις αρχές προσπαθούσα συνεχώς να την καλύπτω, αλλά ύστερα τα παράτησα. Δεν έχει νόημα να ασχολούμαι συνέχεια με αυτό.

«Δε θα αργήσω!»

Φώναξα, καθώς έβγαινα από το σπίτι. Κατευθύνθηκα προς τη παραλία όπου επιλέγω να τρέχω τα απογεύματα. Είχε τύχει να τον πετύχω μερικές φορές. Συνήθως ήταν μόνος, άλλες φορές με μεγάλη παρέα, μα ποτέ με καμία κοπέλα.

Είχα καιρό να τον σκεφτώ. Επέλεγα να τον διαγράφω από τη μνήμη μου για να μην υποφέρω. Ποιος περίμενε οτι τρείς μήνες μετά δε θα μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου; Έτρεχα πολύ ώρα, τόση ώρα που βρέθηκα μπροστά από το πατρικό τους. Το αυτοκίνητο του πατέρα τους ήταν εδώ, φανερώνοντας πως δεν μετακόμισε. Έμενε ολομόναχος σε αυτό το πελώριο σπίτι.

Στο άκουσμα ενός γνώριμου γέλιου, σταμάτησα και κοντοστάθηκα κάτω από ένα δέντρο. Άρχισε να βρέχει δυνατά και ήθελα να ξεκουραστώ λίγο. Έστρεψα το βλέμμα μου προς την οικεία των Smoker και αντίκρισα το πιο γλυκό ξανθό κοριτσάκι-την Melissa.

Η Sia, η οικονόμος τους την φίλησε γλυκά και η μικρή απομακρύνθηκε από το σπίτι. Ήταν αναπόφευκτη η συνάντησή μας, καθώς βρισκόταν ακριβώς απέναντι μου και με είχε δει σίγουρα.

Πόνος με κυρίευσε όταν με προσπέρασε δίχως να με κοιτάξει. Μονάχα χαμήλωσε το βλέμμα της και περπατούσε δειλά δειλά κατά μήκος του δρόμου, παρόλο που έβρεχε. Σφίχτηκε η καρδιά μου με την συμπεριφορά της, αλλά δεν έχει άδικο. Εγώ ήμουν αυτή που την απέφευγα όταν ερχόταν κάθε μεσημέρι μετά το μάθημα της στο σχολείο μου για να με δεί.

Άφησα το σώμα μου να στηριχτεί στον κορμό του δέντρου και εν τέλει έκατσα στο γρασίδι, νιώθοντας αδύναμη να κουνηθώ. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα;

«Melissa!»

Φώναξε ο Ace και έσβησε την μηχανή του. Την πήρε αγκαλιά και την βοήθησε να ανέβει στο όχημα του. Της φόρεσε το κράνος του και τότε τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Την χαιρέτησα αδύναμα και ανταπέδωσε. Χαμογέλασα και ο Ace ανίδεος ξεκίνησε να οδηγάει προς το σπίτι τους, το σπίτι μας, δίχως να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου..