Το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι και προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, αλλά αδυνατώ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι εκείνη, παρά τα όσα έγιναν.

Μερικά παγκάκια παραδίπλα εντόπισα την Skylar. Αγκάλιαζε τα γόνατα της και τα πυκνά καστανά της μαλλιά έκρυβαν το σώμα της. Ξεφύσηξα. Πως γίνεται πάντα να την βλέπω μπροστά μου; Από την πρώτη στιγμή που πάτησε σε αυτό το σχολείο έπεσε πάνω μου. Δεν νομίζω να το θυμάται, αλλά εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Όταν είδα αυτά τα μάτια ένιωσα να αφυπνίζονται τα νεκρά μου συναισθήματα, ήξερα πως αυτή η κοπέλα σήμαινε κάτι για εμένα και ας μην την γνώριζα καν.

Άμα βγει η Melissa και μας δει έτσι σε ποιόν να πρωτοτρέξει; Σε εμένα η σε εκείνη; Θα μας δει χώρια και θα στεναχωρηθεί. Κλώτσησα νευριασμένος τον κάδο και σηκώθηκα να φύγω. Σκατά τα κάναμε πάλι. Όλα σκατά.

3 ΜΗΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

«Έτοιμο το φαγητό!»

Άκουσα τη φωνή της Riley και έκλεισα την τηλεόραση.

«Ευχαριστώ πολύ.»

Γέλασε.

«Τι σου έχω πει; Σταμάτα να με ευχαριστείς συνέχεια!»

Έκατσα στη τραπεζαρία απέναντι της.

«Με έχεις βάλει στο σπίτι σου, με προσέχεις, μεσολάβησες για να διαγράψουν τις απουσίες μου. Πως να μην σε ευχαριστώ; Έχεις κάνει τόσα πολλά για εμένα.»

«Και θα έκανα ακόμα περισσότερα. Η ζωή δε μου χάρισε ένα παιδί και τόσα χρόνια το είχα καημό να φροντίζω κάποιον, μέχρι που ήρθες εσύ. Γι'αυτό και έγινα νοσοκόμα άλλωστε.»

Το χαμόγελο της ζέστανε την καρδία μου και έπιασα το χέρι της.

«Σε νιώθω σαν μητέρα μου, οπότε θέλω και εσύ να με νιώθεις σαν δικό σου παιδί. Τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχω εισπράξει μεγαλύτερη αγάπη από κανέναν.»

Μίλησα με ειλικρίνεια και σκοτείνιασε το βλέμμα της.

«Ούτε από τον Ace;»

Στο άκουσμα του ονόματος του η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ξανά δυνατά. Κάθε φορά που μου τον αναφέρει γίνομαι κομμάτια.

«Συγγνώμη γλυκιά μου, δεν το ήθελα.»

Άφησα το πιρούνι μου και κάλυψα το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου.

Φλογερές ΨυχέςΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα