|| • Deep Ocean • ||

•Shout Out

•| Medya; Amelia & Remus
   Müziği dinlemenizi tavsiye ederim🦋
————-

   ~İlahi bakış açısı

Kızın çığlıkları odayı doldururken karşısındaki adam gözünün önüne gelen her bir anıyla burkuluyordu. Bu kızın yaşadığı bir sürü şey vardı. Charles bir süre sonra tekrar asasını indirirken kızın sevgilisi ani bir hızla kıza doğru koştu. İkisi de perişan olmuştu. Kız görmek istemediği her şeyi tekrar görmüş, duygularını dibine kadar hissetmiş ve bilmediği bir sürü şey ortaya çıkmıştı. Kendi çığlığının yanı sıra kafasının içinde yankılanan çığlık kızın acısına acı katıyordu.
Kızın yüzünü eline alarak ona bakmasını sağlayan çocuk yine o kırmızı gözlerle karşılaşmıştı. Sevdiğinin yeşilleri gitmiş yerine kan kırmızısı gelmişti. Nedenini bilmiyordu. Yüzü daha önce görmediği bir acıyla buruşurken kaşlarını çatarak Profesörüne döndü.
      "Bu kadar acıması normal mi?!"
Adamda şaşkındı, evet bu büyü çok can yakan bir büyüydü ama alışması gerekirdi, kendini korumayı öğrendikçe acıyı kabullenirdi kişi. Fakat bu kızın acısı gittikçe artıyordu. Profesör, Charles'a dönerek kaşlarını kaldırdı. Cevap istiyordu. Fakat Charles bile bitkin bir durumdaydı, onların bu hali Profesörü sinirlendiriyordu.
      "Bir şey söyleyin Bay Charles!"
Genç adam bağırdığında Charles yutkunarak herkese tek tek baktı ve gözü kıza geldiğinde durdu.

      "Profesör, bu bizim gördüğümüz şeyler değil. Bu başka bir durum. Acı sebebi beyninde yankılanan çığlıklar. Benim bu halim de o yüzden, bu kız bunlara nasıl dayanıyor bir fikrim yok."
Aslında bir fikri vardı, fakat gördüğü filmlerin gerçekliği ona saçma geliyordu, mantıklı bir açıklama alana kadar da içinde tuttu bu düşünceyi. Herkes ona anlamadığını belirten bir ifadeyle bakarken Charles tekrar söze başladı.
      "O yankı, onun bir parçası gibi. Dışarı çıkmaya çalışıyor, belki de içine işlemeye. Bilemem, onun düşüncelerini değil karşımızdaki kızın düşüncelerini görebiliyorum. Korkarımki bu yankı onunla büyümüş, o büyüdükçe şekillenmiş. Daha önce böyle bir şeyle karşılaşmadım onu tetikleyen şeyin ne olduğunu da bilmiyorum. Araştırıcam, fakat bilen biri var gibi görünüyor."
Herkes adama odaklanmıştı, duydukları korku doğurdu içlerinde.
"Kimdir o Bay Charles?"
Minevra sakin bir şekilde sordu adama.
Adam gördüğü şeylerden sonra bunu nasıl söylemesi gerektiğini bilmiyordu. Ama söylemesi gerekiyordu.
"Babası."

————-

~Amelia'dan

  Kız açık gözleriyle bir şey göremezken sesleri de zor duyuyordu. Artık yorgunluktan çöken bedeni onu taşımıyordu. Hissettiği tek şey kokusundan ve dokunuşundan tanıdığı sevgilisiydi. Varlığını hissetmeye çalıştı, bir kaç dakika aynı şekilde geçerken gözündeki perde yavaşça kalkıyordu.
      "Minik kuzgunum?"
Gülümsemeye çalışarak elalarını yeşillerime odaklamaya çalıştım.
      "Rem?"
Remus üzgün bir gülümsemeyle kollarını belime sararak sıkıca sarıldı. Yavaş hareketlerle kollarım boynunu buldu ve yüzümü gömdüm. Tek kolu yavaşça dizimin altına ilerledi ve kaldırdı, havalandığımı hissederken yavaşça ve dikkatli bir şekilde odadan çıkmamızın ardından diğerlerinin gelişini de duyuyordum. Şuan ne olduğunu duymak veya anlatmak istemiyordum. Bunun farkında olan Remus sessizce beni odama götürdü. Yatağıma yavaşça yatırdığını hissettiğimde sıkıca kolundan tuttum.
"Merak etme güzelim, gitmiyorum burdayım. Birlikte uyucaz."
Dediği şeyle derin nefes verdim ve o yattıktan sonra kollarımı beline doladım. Kafamı göğsüne yasladığımda çoktan saçlarımı okşuyordu. Ve gözlerim üzücü bir huzurla kapandı.