A thousand Sunset with Denise

34

ATA: anong sabi ng pamangkin mo sa'yo?— pota, sh8 pers word charot HAHAHAHA.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~•~•

"Mom, remember John and Mark? 'Yung feeling gwapo sa school namin? They gave this to me." Biglang pakita ng roses at chocolates sa akin ng anak ko. Iniwan n'ya lang 'yon sa lamesa na parang wala lang.

"I can't understand why they keep on giving gifts to me. I mean, nagsasayang lang sila ng pera." Naiinis na sambit nito.

"So gusto mo nang bumalik ng private school?" I ask her. Private naman kasi s'ya ng kinder and grade 1. Kaso around 10 to 15 lang sila sa class.

"Nah, ang konti ng classmates tapos konti rin section tapos konti rin tao. Laki laki ng school tapos ang konti konti ng students." Pagrereklamo nito. Though, hindi naman lahat ng private school konti ang students e.

She's getting older na. Hindi na s'ya 'yung baby ko noon. She's getting taller too. Siguro ganito talaga, ang bilis n'yang lumaki... parang nakakamiss 'yung baby na Roline.

"Roline, we're going to your tita Sam's house." Pagpapaalala ko rito. "Then to your dad's." Dagdag ko pa.

"Mom, why can't dad live with us? I mean, he's alone naman sa house n'ya e. Pwede naman ata s'yang tumira together with us?" Tanong nito. Habang tumatanda ay mas lalo s'yang nagtatanong sa mga bagay bagay.

"Masyado pang magulo ang lahat." Ngumiti lang ako dito. Buti nalang at hindi na s'ya nagtanong ulit. Nang makarating kami kila Sam ay naglaro na agad sila ni Jasmine. They were talking about Jamine's crush and why Roline don't have a crush.

Nawi-weirdo-han na rin ako sa anak ko e. She's 10 years old now but she still didn't even had a crush. I mean, by that age, madami na akong crush. Pero s'ya, wala pa rin. She keep on pushing away all the boys in the town. Parang ayaw n'yang magkaroon ng lalaki sa buhay n'ya... unless kung tatay o pinsan n'ya.

"Gosh, Jasmine cry over her crush. Grabe iyak n'yan nung nakaraan." Pagrereklamo ni Sam sa akin. Tinignan ko s'ya na parang hindi s'ya umiyak para sa isang lalaki.

"What? Magkaiba naman ang sitwasyon namin ni Jasmine. She's still in grade 5 kaya!" Pagtatanggol nito sa sarili n'ya.

"Grabe, ang bilis nilang lumaki 'no?" Tumingin ako sa mga bata na ngayon ay inaayusan ang isa't isa. "Dati, baby palang sila na sobrang iyakin at hirap alagaan. Ngayon, nag-uumpisa na silang maging independent. Susunod n'yan wala na 'yan sa mga poder natin!" I laugh at my thoughts.

"Yeah, girl," she laugh too. "Susunod n'yan dadalawin nalang tayo sa mga bahay natin kasama ang mga anak nila." We both laugh. Totoo namang sobrang bilis ng panahon. Unti unti na kaming tumatanda, unti unti na rin silang lumalaki.

"Grabe! Ang bilis ng oras. Parang we chika lang then aalis na agad kayo. Need ba talaga pumunta ron sa ex mong parang ewan?" Nagtatampong sambit nito.

"Girl, anak n'ya pa rin naman si Roline. Hindi ko pwedeng ipagkait." Pagkasabi ko noon ay agad na kaming nagpaalam ni Roline.

"Roline," pagtawag ko sa pangalan ng anak ko habang busy ako sa pagdradrive.

"Yes, my?" She asked.

"Do you want your father to live with us?" I asked her. I mean, she's getting older now. She needs her father. We all need a father.

"If that'll happen, then yeah I want. But if that's impossible because of your set-up, Nah, I'm fine with it." Nagulat ako sa sagot ng anak ko.

"What kind of set-up?" I asked her again.

"Mom, I know you two are not married. I also know that you two had a conflict with your feelings. Maybe, you feel chaotic now. But at least, we both okay with our set-up, right?" Nanahimik lang ako... hindi ko alam ang sasabihin ko sa anak ko.

"Mom, if you can't love my father again that's okay. If he can't love you again, well, that's fine. We can't change anything because we want that like that. We can't tell the homeless children to go to an orphan and expect that they will follow you. The only thing they would say to you is that, they suffer in both ideas. If we can't see a chaotic side of life, you're not okay to live. Go, get yourself killed." Tahimik lang ako hanggang sa makarating kami sa bahay ni Jiro.

"Oh, andito na pala kayo," sambit ni Jiro nang makita kami. Roline kissed her father's cheeks. I smiled at Jiro and he smiled at me too.

Nang makarating kami ay nag-uusap si Jiro at Roline. Kita ko ang saya sa anak ko habang kinukwento n'ya ang mga pangyayari sa school nila the whole week. Nagulat ako nang makita ko si Jira sa gilid.

"Hello," pagbati ko rito. Nakatingin lang ito sa akin na para bang hindi n'ya alam ang gagawin. "Bakit ka nandito? You want us to play?" I ask her. Nakita ko ang pagsilay ng tuwa sa mga mata ng bata.

"Can we?" She ask me. I nodded.

Then we started to play with her toys. Nakisali na rin si Jiro at si Roline sa aming dalawa. We are all happy, sana palaging ganito. Sana hindi na bawiin sa akin ni kapalaran ang pagiging masaya naming lahat.

Nang magdidinner na ay nagvolunteer si Roline na samahang magluto si Jiro sa kusina. Pinayagan ko naman ito. Gustuhin ko mang tumulong pero wala namang makakasama si Jira dito sa sala.

"Ang swerte po ni Roline 'no?" Biglang nagsalita si Jira. "She has a mother like you. Unlike mine... I mean, I love my mother so much. Pero kasi po, ginagamit ako palagi ni mama. Ginagamit ako palagi sa masasamang gagawin n'ya. Pero hindi ako pwedeng magreklamo... kasi ako ang kawawa sa dulo."

Pagkatapos noon ay natulala ako sa mga sinabi ng bata. That woman! Nakakainis. Ang akala ko dati ay si Roline lang ang gagawan n'ya ng masama. Hindi ko alam kung bakit pati ang sariling anak n'ya ay gagawan n'ya pa ng masama.

And in that thought. I talk to Jiro. Give him facts and tell him my plan.

~~~~~~~~~~
•LIGAYA•