Hate Me | Complete ✓

Chapter 2 - My Mother

SUBRANG tamlay akong pumasok sa mansion dahil kagagaling ko lang sa malayong paglalakad para makauwi. Nabigla ako sa malaking kamay na dumapo sa aking pisngi kaya napasalampa ako sa sahig. I shocked looking my father na ang taong sumampal sa akin.

"Saang lumalop ka naman pumunta ha! Napakalandi mo rin kagaya nang malandi mong ina!" he shouted anger at me. Nakita ko ang magaalab n'yang galit na parang papatayin na'ko.

'Di ko ininda ang namamaga at namumula kung pisngi dahil may tanong na namuo sa aking iisip nang marinig ang huli nyang sinabi tungkol sa aking tunay na ina.

"N-nagtrabaho po ako..." magalang kung sagot sa kanya dahil kahit papaano kinakilala ko parin s'ya bilang aking ama.

"I don't f*cking care about it! Dapat inaatupag mo ang trabaho mo dito!" malakas nyang sigaw naikinapikit ko. Ramdam ko ang subrang galit nito habang nanggigigil ang mga ngipin.

"Pa, who is my real mother?" out of blue kung tanong kaya napahawak ako sa aking bibig. He was shocked then napalitan agad nang subrang nababangis na galit sa kanyang mukha at mata na parang may kasalanan akong ginawa. Napahiyaw ako nang malakas na walang alilangan nya akong sinuntok at sinipa sa aking mukha.

"M-maawa ka..'wag po.." my tears falling in my cheeks habang dama dama ang sakit sa buong katawan ko.

"NAPAKA-SALOT MO! MAPAPATAY KITA!" subrang galit n'yang sigaw na halos ikinawala nang boses n'ya. Napahiyaw ako lalo na 'di pa s'ya nakuntento at marahas n'ya hinila akong hinila palabas nang mansion. Walang dalawang isip na tinapon nya ako na parang basura sa harap nang mansion.

"Ahhhhhhhhhhhhh!" malakas kung hiyaw nang maramdaman ang subrang lakas na pagbagsak ko sa semento. Naramdaman ko ang pagtunog nang aking boto nang bumagsak ako at ang malakas na paguntog nang aking ulo. Namanhid ang buong katawan ko sa sakit. Subrang napakalabo nang paningin ko dahil sa walang humpay kung luha.

"YOU DESERVE THAT! DYAN KA MATUTULOG AT 'WAG NA 'WAG KANG PUMASOK KUNDI MAPAPATAY KITA!" dinig kung nangangalit na sigaw at ang malakas na pagsara nang main door.

Unti-unting pumipikit ang mata ko dahil sa sakit at kirot na aking maramdaman. I was dying inside and outside but still fighting for no reason. Maybe I'm really hoping that one day magagawa nila akong mahalin kahit subrang napakalabo. I never lost hope and I never lost love for them. I really love them..

"I-i just wishing to know my mother..." naghihina kung usal habang 'di ko kayang igalaw ang buong katawan ko. Inaasam kung makilala ang aking tunay na ina.

"I-i wishing that they love me back..." I added at nadama ang lamig nang aking hinihigaan. Inaasam ko ang pagmamahal nila.

"I-i'm tried but I'm never give up..." I added again at naramdaman ko ilang sandali mawawalan na'ko nang malay. I'm tired because tao rin naman ako subalit 'di ko salitang sumuko. I always think positive and being strong kahit wala akong makakapitan sa maalon kung buhay. Then next happened my whole body shut down because of too much pain and hurt.

___

KINABUKASAN nagulat nalang ako nang malamang nasa aking kwarto na'ko. And that's because of my manang rose, the person that can really love me.

"Ba't mo pa kasi pinagpililitan ang iyong sarili sa bahay na 'to!" anas nito habang 'di mawawala ang irita n'yang mukha.

I just smiled at her as always doing. "I'm fine, don't worry.." I assure with her piro mas lalong umasim pa ang kanyang mukha sa aking sagot na pawang 'di naniniwala.

"Fine mo mukha mong bata ka! Tingnan mo nga ang katawan mo halos maraming sugat at pasa dahil sa kanila!" anas n'ya habang 'di mawawala ang nakakaawang tingin nito habang pinagma-masdan ako.